Κύριε Γιώργο …

 

Στη μνήμη του Γεωργίου Γεωργιόπουλου, επιτ. Προέδρου της ΓΕΧΑ Πατρών

Κύριε Γιώργο, 

έχω έρθει στην πολυαγαπημένη μας κατασκήνωση για κάποια εργασία που έχει προκύψει. Είμαι μόνος. Αλήθεια, είμαι μόνος;

Κάθομαι σε μιαν άκρη της κατασκήνωσης και απολαμβάνω την ησυχία της. Εσένα δε σε θυμάμαι ποτέ να κάθεσαι κάπου ήσυχα να απολαμβάνεις την ηρεμία της. Μια ζωή με την έννοια και την αγωνία της. Να μη λείψει τίποτα από την κατασκήνωση. Να μη λείψει τίποτα από τα παιδιά, όπως έλεγες. 

Θυμάμαι που σε πρωτοείδα, παιδί εγώ, να ψέλνεις στη Χριστιανική Εστία με αυτή την απαλή, γλυκιά φωνή. Κι όταν αργότερα είχαμε μάθει να ψέλνουμε κάποιοι νεότεροι, ολόχαρα έδινες τη θέση σου. 

Θυμάμαι πριν ξεκινήσει η κατασκήνωση, όταν κάναμε τον καθαρισμό από τα χορτάρια, ερχόσουν με το αυτοκίνητο και έπιανες κι εσύ την τσουγκράνα να βοηθήσεις, πώς άντεχες σε τέτοια ηλικία; Και με πείραζες για να γελάσουμε και μετά μου ζητούσες και συγγνώμη, να μη σε παρεξηγήσω. Κι αργότερα που είχαν περάσει τα χρόνια και δεν μπορούσες μας έλεγες ότι το αυτοκίνητο είναι στη διάθεσή μας με τον Τάσο, τον γιο σου.

Θυμάμαι ξεκινούσες χαράματα για να φορτώσεις το αυτοκίνητό σου. Πάντα στεκόσουν μπροστά  στον μανάβη για να βλέπεις αν βάζουν καλή ποιότητα για τα παιδιά. Καθόσουν ώρα πολλή στον κρεοπώλη μπροστά μέχρι να κόψει τριάντα κιλά κιμά. «Γιατί το κάνεις αυτό κύριε Γιώργο», σε ρωτούσα. «Για να μη βάλει β’  ποιότητα στα παιδιά», μου έλεγες γεμάτος αγάπη. 

Θυμάμαι να έρχεσαι στην κουζίνα για να συνεννοηθείς με τη διαχειρίστρια και δε δεχόσουν κανένα κέρασμα. Όχι, γιατί δεν καταδεχόσουνα, αλλά για να μη ζημιώσεις την κατασκήνωση. 

Θυμάμαι, πριν κάποια χρόνια είχε γίνει κάποια ζημιά στην κατασκήνωση και είχαμε πάει για να δούμε τι θα κάνουμε. Είχες έρθει, και το μάτι σου ήταν κατακόκκινο από τα αγγεία που είχαν σπάσει από την αγωνία σου.

 Θυμάμαι που η έννοια σου ήταν τόσο μεγάλη που με έπαιρνες τηλέφωνο στις έξι το πρωί για να μου θυμίσεις κάτι και να μην ξεχαστώ. Με ξυπνούσες, μου ζητούσες συγγνώμη και μου έλεγες ότι έτσι έπρεπε να γίνει. 

Θυμάμαι ακόμα και όταν είχες αποσυρθεί από το συμβούλιο και σε ρωτούσα αν μπορούσες να μας βοηθήσεις με την τροφοδοσία, μου έλεγες γελώντας: «να σας βοηθήσω άλλη μια χρονιά, αφού με  παρακαλάς». 

Θυμάμαι το χαμόγελό σου κύριε Γιώργο, κάθε φορά που μας έβλεπες και την αγάπη που μας είχες και μας την έδειχνες. Το "Δόξα τω Θεώ" που έλεγες συχνά. 

Ξέρεις τι δε θυμάμαι, κύριε Γιώργο; 

Δε θυμάμαι να μαλώνεις κανέναν. 

Δε θυμάμαι να υψώνεις τη φωνή σε κανέναν. 

Δε θυμάμαι να θυμώνεις. 

Δε θυμάμαι να έχεις στεναχωρήσεις κανέναν. 

Πώς το κατάφερες αυτό; Πολύ δύσκολα μας έβαλες, κύριε Γιώργο. Έχεις ανεβάσει τον πήχη πολύ ψηλά. Πώς να μπορέσουμε έστω και λίγο να σου μοιάσουμε; Μπορούμε μόνο να σου υποσχεθούμε ότι θα προσπαθήσουμε κι εμείς να κάνουμε κάτι ελάχιστο από όσα έκανες εσύ. Κι από εκεί που βρίσκεσαι τώρα, στην αγκαλιά του Κυρίου, να πρεσβεύεις για την αγαπημένη μας κατασκήνωση. Από τον ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος της κατασκήνωσης που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή προσεύχομαι: αιωνία σου η μνήμη! 

Παρασκευή 3 Ιουνίου 2022 

Κατασκήνωση «Άγκυρα» 

Μαρίνος Παπαγεωργάκης