Υπάρχει μέσα μας ένα μικρό παιδί. Όσο μεγαλώνουμε το μασκαρεύουμε. Του αλλάζουμε το πρόσωπο και του δίνουμε μια όψη και μια μορφή που εξυπηρετεί τους ρόλους που καλούμαστε να υποδυθούμε στο θέατρο του κόσμου.
Έρχονται όμως στιγμές που το βουβό παιδί θέλει να μιλήσει. Να διαμαρτυρηθεί για τα δικά του όνειρα. Τότε κλαίει. Και οι μπογιές αρχίζουν να ξεβάφουν. Και όταν, καλή μου, ξεβάφουν οι μπογιές ή σε λερώνουν ή σε λυτρώνουν.
Από το βιβλίο του π. Χαρ. Παπαδόπουλου "Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξιά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου