24/6/11

Η κατασκήνωση πλησιάζει - Σύναιμοι


Τραγούδι από την χορωδία της Χ.Φ.Δ. Θεσσαλονίκης στην εκδήλωση των τριών Ιεραρχών. Αίθουσα τελετών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, Θεσσαλονίκη, 28.1.2009.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αχ "Άγκυρα" τι γλυκεία που είναι η θύμησή σου.
Πόσες γενεές και γενεές μεγάλωσαν με αυτά τα τραγούδια!
Πόσους ανθρώπους ενέπνευσαν τα θεία αυτά λόγια…
Αυτά τα τραγούδια έκαναν ανθρώπους να διαδώσουν το ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο, άλλους ενέπνευσαν να διαδώσουν Χριστό και Ελλάδα μέσα στον κόσμο. Πολλούς να ακολουθήσουν την χριστιανική ζωή κλπ.
Μόνο στο άκουσμα των τραγουδιών κανείς παρηγορείται, ελπίζει, υπομένει, παίρνει θάρρος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που έρχονται στη ζωή του καθενός. Με το άκουσμα αυτών των τραγουδιών χιλιάδες συναισθήματα δημιουργούνται!!!
Δεν απελπίζεται κανείς, αλλά ελπίζει.
Παλιά στα χρόνια τα μαθητικά μας έλεγαν να κάνουμε την κατασκήνωση καθημερινή ζωή! Λίγο καταλαβαίναμε τότε τι σημαίνει αυτή η έκφραση. Χρειάστηκε να μεγαλώσουμε, να μπούμε στον στίβο της ζωής, να αντιμετωπίσουμε προβλήματα, να παλέψουμε με το κακό με την φθορά με την αμαρτία για να καταλάβουμε τι σημαίνει «να ζεις την κατασκήνωση στη ζωή σου»
Κατασκήνωση: τρόπος ζωής.
Από τα τραγούδια μέχρι το φαγητό στην τραπεζαρία, από το αγιογραφικό ανάγνωσμα μέχρι το ομαδικό παιγνίδι, από την συγκέντρωση ομάδος μέχρι την νυχτερινή ιστορία του ομαδάρχου!!!
Τι να πρωτοθυμηθείς από την κατασκήνωση!!!
Είναι πολλά. Αλλά τα συναισθήματα που βγαίνουν μέσα από την ψυχή σου στο άκουσμα των στίχων των τραγουδιών είναι απερίγραπτα και θεϊκά.
Να ζει για πάντα το χριστιανικό τραγούδι μέσα στην ψυχή μας, να μας φωτίζει... να μας καθοδηγεί...να μας δίνει θάρρος στον στίβο της ζωής.
Κατασκήνωση γλυκειά είναι η θύμησή σου...!!!

Σταν.Νίκος

Ανώνυμος είπε...

Τραγουδώντας τη χαρά... κι εγώ θυμάμαι τ ακαλύτερα από την Άγκυρα... Παλιά τραπεζαρία, πράσινες τέντες, κρύο τα βράδια, ο κ. Ηλίας να αρχίζει τραγούδι... Μυτιλήνης, Σαββόπουλος, Κάλλιστρος, Τσαντάνης...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ χαίρομαι που συναντώ και πάλι, έστω διαδικτυακά, τον κ. Νίκο Στανίτσα, έναν εξαίρετο ομαδάρχη και γεμάτο καλοσύνη άνθρωπο πάνω απ' όλα.
Τι να πρωτοθυμηθώ από την Άγκυρα και τις περιόδους που πέρασα με τον κ. Στανίτσα; Την ακούραστη φροντίδα του κάθε ημέρα και ώρα της κατασκήνωσης; Την αγωνία του πού είμαστε, τι κάνουμε, αν περνάμε καλά, αν έχουμε κάποιο πρόβλημα; Τις υπέροχες βραδινές συζητήσεις; Τον πρωινό του λόγο - λόγια Θεού βέβαια - που μας όπλιζε με πίστη και υπομονή; Το διαρκές χαμόγελό του; Το ότι τον είχα συνεχόμενες χρονιές στην κατασκήνωση, με έχει σημαδέψει..
κ. Στανίτσα, σας ευχαριστώ πολύ για ότι μου προσφέρατε! Ήσασταν ένας πραγματικός άνθρωπος, που με βοήθησε πολύ στα εφηβικά μου χρόνια! Να είστε πάντα καλά!

ένας παλιός κατασκηνωτής σας

Ανώνυμος είπε...

Αξέχαστες στιγμές που χαράχτηκαν μέσα στην ψυχή μας.

Ανώνυμος είπε...

Λείπω χρόνια από Άγκυρα. Τι να κάνουν οι ομαδάρχες μας; Τους είπε ποτέ κανείς ευχαριστώ που μας πρόσεχαν και τους βγάζαμε και την ψυχή... Μάλλον ο Θεός θα τους το κάνει

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τον προηγούμενο, σχετικά με τον κ. Στανίτσα!
Εξαιρετικός ομαδάρχης και με ενδιαφέρον για τα παιδιά... όχι μόνο στις ημέρες της κατασκήνωσης αλλά και μετά!
Με έπαιρνε τηλ στην εορτή μου, με αναζητούσε στην Χρ. Εστία, είχε μία έννοια τελος πάντων. Το έβλεπες στο πρόσωπό του.