...ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ τῶν εἰδωλόθυτων πού μᾶς παρουσιάζει τό ἱερό κείμενο ἦταν ἕνα πρόβλημα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, τό ὁποῖο σήμερα δέν ὑφίσταται. Εἰδωλόθυτα ἦταν τά κρέατα ἐκεῖνα πού τά προσέφεραν οἱ εἰδωλολάτρες ὡς θυσία στά εἴδωλα, τά ὁποῖα κατόπιν ἤ τά ἔτρωγαν ὡς ἱερά, ἤ τά πουλοῦσαν στά κρεοπωλεῖα. Οἱ χριστιανοί ὅμως βρισκόταν σ’ ἕνα μεγάλο δίλημμα, ἐάν ἔπρεπε νά τρῶνε ἀπό αὐτά. Ἄλλοι χριστιανοί τά ἔτρωγαν, ἐπειδή ἤξεραν ὅτι οἱ θεοί τῶν εἰδώλων ἦταν ἀνύπαρκτοι. Ἄλλοι ὅμως ἀδύνατοι χριστιανοί φοβοῦνταν νά τά πλησιάσουν ἐπειδή νόμιζαν πώς ἦταν ἱερά.
Ἀπό μιά πρώτη ματιά λοιπόν φαίνεται ὅτι τό πρόβλημα δέν μᾶς ἀφορᾷ· ὅμως μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά κατανοήσουμε ἕνα γενικότερο πρόβλημα κάθε ἐποχῆς. Πῶς μέσα στήν ἐκκλησία οἱ χριστιανοί δέν ἔχουν ὅλοι τά ἴδια κριτήρια καί αἰσθητήρια, δέν ἔχουν τήν ἴδια ὡριμότητα καί διάκρισι. Κάθε πιστός ἔχει τήν ἰδιαιτερότητά του, τίς ἀντοχές του, τόν χαρακτῆρα του, τίς εὐαισθησίες του, τήν δική του οἰκογενειακή ἤ ἄλλη ἀγωγή. Θά πρέπει λοιπόν νά κατανοοῦμε τήν διαφορετικότητα. Βέβαια οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά ὅλους ἴδιες καί ὅλοι μας ἔχουμε τήν ὑποχρέωσι νά τίς ἐφαρμόζουμε ὅλες. Ὅμως ὁ τρόπος πού ὁ καθένας θά ἀγωνισθῆ γιά νά τίς ἐφαρμόσῃ δέν εἶναι ὁ ἴδιος. Ὁ πνευματικός τοῦ κάθε πιστοῦ μέ τήν διάκρισι πού τοῦ δίνει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ θά δώσῃ ἀντίστοιχα τίς προσωπικές ὁδηγίες. Δέν ἀντέχουν ὅλοι στά ἴδια μέτρα καί τά ἴδια βάρη. Δέν μποροῦμε καί οὔτε πρέπει νά γίνουμε ὅλοι ἴδιοι στόν χαρακτῆρα, τήν συμπεριφορά, τή σκέψι μας καί τήν εὐαισθησία μας. Οὔτε καί νά βάζουμε ὡς κριτήριο πνευματικῆς ζωῆς τόν ἑαυτό μας. Καί νά ἀπαιτοῦμε ἐγωϊστικά, αὐτό πού κάνουμε ἐμεῖς νά τό κάνουν καί οἱ ἄλλοι. Ἀλλά νά δείχνουμε ἀγάπη, ἀνεκτικότητα, κατανόησι. Ἀκόμη καί θεμιτά μας δικαιώματα νά θυσιάσουμε γιά χάρι τῶν ἀδελφῶν μας πού εἶναι ἀδύνατοι στήν πνευματική ζωή, ὅπως μᾶς λέγει καί στήν συνέχεια ὁ ἀπόστολος Παῦλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου