Μετά την πτώση των πρωτοπλάστων… «είπεν Κύριος ο Θεός τω όφει… και έχθραν θήσω ανά μέσον σού και αναμέσον της γυναικός και αναμέσον του σπέρματός σου και αναμέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού την πτέρναν» (Γεν.3,15): Θα θέσω εχθρότητα ανάμεσα σε σένα και τη γυναίκα, ανάμεσα στους απογόνους σου και τους απογόνους αυτής. Ένας σε απογόνους της γυναίκας μόνης, αυτός θα σου συντρίψει την κεφαλή και συ θα κεντήσεις αυτού την πτέρνα.
Είμαστε στο σημείο μηδέν της ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η ιστορία μας αρχίζει από την παρακοή των πρωτόπλαστων, που έφερε στον άνθρωπο την απώλεια του παραδείσου και τη δια-στροφή της φύσεώς του προς το κακό. Επιπλέον παρέσυρε και την κτίση στη φθορά. Εκείνη τη στιγμή ο Θεός αναλαμβάνει να σώσει τον άνθρωπο και παρουσιάζει το σχέδιο της θείας οικονομίας.
Αυτή η κίνηση του Θεού στον παράδεισο φανερώνει πρώτα και πάνω από όλα την μοναδική κ ασύλληπτη θεϊκή αγάπη. Ο Θεός μας αγάπησε χωρίς εμείς να τον αγαπάμε. Ο Θεός αγαπά έναν κόσμο διεφθαρμένο. «Ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…» (Ιωάν.3,16): τόσο πολύ! Τόσο πολύ! Δεν μπορούσε να τον αγαπήσει λιγότερο! Μόνο απεριόριστα μπορεί να αγαπά και θέτει σε εφαρμογή το Σχέδιο της Σωτηρίας των ανθρώπων, αποστέλλοντας τον Μονογενή Του Υιό όχι μόνο να σαρκωθεί αλλά και να σταυρωθεί. Εάν είχε πολλούς υιούς και έδινε έναν κι αυτό μεγάλο θα ήταν, αλλά ο Θεός έστειλε τον Μονογενή του. Δεν λυπήθηκε τον Υιόν Του, γιατί λυπήθηκε εμάς. Ποιος μπορεί να εισέλθει στο νου του Θεού… Η ασύλληπτη αγάπη εκφράζεται με την ασύλληπτη θυσία επί του Σταυρού, γιατί με το άχραντο αίμα τον καθαρίζει και εξαλείφει από την ψυχή την αμαρτία.
Επειδή την αμαρτία την εισηγήθηκε στον άνθρωπο ο Διάβολος και η αμαρτία επέφερε το θάνατο, ο Κύριός μας με τη Σταυρική Του θυσία και την Ανάσταση Του κατάργησε-διέλυσε αυτό το ολέθριο κύκλωμα: Διάβολος- Αμαρτία- Θάνατος (τον διάβολον καταργήσας– τον θάνατον καταπατήσας- την αμαρτίαν εξαλείψας). Tην τριπλή αυτή νίκη την εξασφάλισε εξ αγάπης στο ανθρώπινο γένος ο Κύριός μας. Δεν υπάρχει ωραιότερο δώρο του Θεού για τον άνθρωπο, γιατί συνέτριψε τη δύναμη της αμαρτίας και πέταξε έξω το Σατανά ως ψεύτη, απατεώνα και αποπλανώντα τους ανθρώπους, ως ανεπιθύμητο φθοροποιό επισκέπτη.
Ό,τι έγινε στον παράδεισο φανερώνει επίσης ότι ο Θεός το Σχέδιό του ή αλλιώς το πρόγραμμά του για την λύτρωσή μας θα το υλοποιήσει σταδιακά και μεθοδικά.
Το Σχέδιο εκτυλίσσεται κατά το σχήμα που λέγει ο ίδιος ο Κύριος στην παραβολή του Σπορέως: πρώτα χόρτος- έπειτα στάχυς- τέλος πλήρης σίτος.
Αυτό σημαίνει ότι η ιστορική πορεία δεν είναι κυκλική. Είναι ευθύγραμμη και κατευθύνεται σ’έναν τελικό σκοπό. Όλα καταλήγουν και θα καταλήγουν στον έσχατο και απώτερο σκοπό, που είναι η Δευτέρα παρουσία. Εκεί όπου θα γίνει η ανακεφαλαίωση των πάντων εν Χριστώ, εκεί όπου όλα θα λάβουν την ολοκλήρωσή τους, την τελείωσή τους.
Η γέννηση του Χριστού, που είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός στην ιστορία του κόσμου, έγινε, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου., δηλαδή όταν συμπληρώθηκε ο χρόνος που είχε ορίσει η πανσοφία του Θεού, ώστε να έλθει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
Ούτε αργότερα, γιατί η ανθρωπότητα- σύμφωνα με τον Κ.Παπαρηγόπουλο- θα ήταν ένα πτώμα, ούτε ενωρίτερα, γιατί η νοσταλγία για το Μεσσία έπρεπε να ενταθεί και η προσδοκία όλων των εθνών για λύτρωση έπρεπε να κορυφωθεί.
Μέσα σ’ αυτό το πλήρωμα του χρόνου «ουδέν αθεεί γίγνεται», αφού την εποχή αυτή γεννήθηκε ο Πρόδρομος που άνοιξε το δρόμο για τη λύτρωση προετοιμάζοντας τις ψυχές να δεχθούν τον Λυτρωτή. Ασφαλώς την ίδια εποχή ζούσε η Υπεραγία Θεοτόκος, η μόνη γυναίκα που ήταν κατάλληλη να γεννήσει εκ Πνεύματος Αγίου τον Κύριο μας. Έτσι λοιπόν όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο προσδοκώμενος χρόνος έγινε παρών. Η βασιλεία του Θεού είναι πλέον προσιτή, έτοιμη, ορατή πλήρως στο πρόσωπο του Χριστού και κατά τη Δευτέρα παρουσία θα πάρει την τελική της μόνιμη και αιώνια μορφή. Πληρέστερα και βαθύτερα ο άνθρωπος βιώνει τη βασιλεία του Θεού με τη συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και ιδιαίτερα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Παράλληλα, επειδή η εκκλησιαστική ζωή λειτουργεί ως κιβωτός σωτηρίας εν μέσω του κατακλυσμιαίου κακού, ενισχύεται η διάθεση για σταθερή πορεία μέχρι τον τελικό προορισμό.
Είναι πλοίο ή εκκλησία και κυβερνήτης- καπετάνιος, που οδηγεί με ασφάλεια το πλοίο προς το γαλήνιο λιμάνι της βασιλείας, είναι ο Κύριος μας.
Αυτή όμως η πορεία μέχρι τη Δευτέρα παρουσία του Χριστού είναι δύσκολη και ο άνθρωπος καλείται να αγωνίζεται σε όλη του τη ζωή, γιατί μέσα του τώρα έχει και αντίρροπες δυνάμεις που τον οδηγούν σε μια αντίθετη προς τον νόμο του Θεού πορεία είναι οι δυνάμεις της αμαρτίας. Έτσι αγωνίζεται μεταξύ δύο (2) αντίθετων πόλων.. Μεταξύ φωτός κ’ σκότους. Γίνεται πάλη ανάμεσα στη σάρκα και το πνεύμα. Η σάρκα επιθυμεί κατά του πνεύματος και το πνεύμα κατά της σάρκας. Όταν ενεργεί ο άνθρωπος και συνεργεί η Θεία Χάρη, τότε έρχεται η βασιλεία του Θεού εντός αυτού και επί της γης. Όταν όμως ο άνθρωπος ενεργεί χωρίς τη Θεία Χάρη, τότε υπό την επίδραση των δυνάμεων του σκότους κινδυνεύει να χάσει και τη ζωή του και το σπουδαιότερο να χάσει και την ψυχή του. Δεν αγωνιζόμαστε για να κερδίσουμε τη ζωή, αλλά για να κερδίσουμε την ψυχή. Ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος συνιστά: «’Ένα θάνατο να φοβάσαι, την αμαρτία, επειδή είναι η καταστροφή της ψυχής». Η ζωή δεν απολυτοποιείται, γιατί όπως λέγει άλλη πατέρας (Γρηγόριος Νύσσης) «ο παρών βίος είναι προς το ελπιζόμενον» . Γι’ αυτό ό,τι ταλαιπωρεί τη ζωή μας και ό,τι καταρτίζει την ψυχή μας, αναδεικνύει την πίστη και ανταμείβει την υπομονή των δούλων Του στο τέλος της ιστορίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστιανός ζει απαισιοδοξία εγκλωβισμένος σε καταστάσεις αγωνίας και αδιεξόδου. Αντίθετα ζει αγωνιζόμενος και νιώθει ότι στον αγώνα αυτόν δεν είναι μόνος. Κάποιος βαδίζει στο πλευρό. Του απαλύνει το Σταυρό, σπογγίζει τον ιδρώτα. Ο Ιερός Χρυσόστομος επισημαίνει: «Άνθρωπε να αγωνίζεσαι με τη σκέψη ότι θα φύγεις από τη ζωή αυτή μόνο με μια ιδιοκτησία. Είναι η ευσέβεια ,την οποία δεν μπορεί να καταργήσει ο θάνατος».
Σε όλα την πρώτη θέση έχει ο Κύριος και η σωτηρία μας. Πρώτα ο Θεός και όλα τα άλλα έπονται. Όλα μπροστά στο Θεό είναι δεύτερα.
Από τα μέχρι τώρα σημεία που παρουσιάσαμε βλέπουμε ότι ο Θεός κυβερνάει την ιστορία (και των εθνών γενικά και των ατόμων ειδικά) με την πρόνοιά Του βάσει σχεδίου, όπου αποτυπώνεται το θείο θέλημα να σωθούν όλοι οι άνθρωποι , να ξαναγίνουν παιδιά του και να ζουν πλέον αιωνίως ελεύθεροι από τη δουλεία της φθοράς μέσα στη θεία δόξα, αρκεί βέβαια ο κάθε άνθρωπος να αγωνίζεται. Πολλοί λέγουν ότι δημιουργός της ιστορίας είναι ο μόνο ο άνθρωπος. Το ορθό είναι ο Θεός διέπει τα του κόσμου μέσω των ανθρώπων. Πλην όμως το θείο θέλημα δεν είναι εύκολα αντιληπτό, όπως κάθε φορά εμφανίζονται οι ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού και ξετυλίγεται το πάνσοφο σχέδιό του.
Παρά ταύτα, άπειρα είναι τα παραδείγματα όπου καταφαίνεται ότι ο Θεός κατευθύνει την πορεία των ιστορικών γεγονότων.. Θα μείνουμε σε πολύ λίγα, άλλα χαρακτηριστικά, «όπου ενοικεί, ζει και διαφαίνεται ο Θεός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου