Στην κατασκήνωση Άγκυρα πριν το 1995 (δηλ. προ φωτιάς) θα θυμούνται οι παλαιότεροι ότι υπήρχε στο αριστερό μέρος της κατασκήνωσης (κατεύθυνση προς Αίγιο) ένας χώρος ανάμεσα σε πανύψηλα πεύκα και πουρνάρια όπου κάθε πρωί οι κατασκηνωτές έκαναν εκεί την πρωινή τους προσευχή. Ένας χώρος λιτός και απέριττος, ένας χώρος μυστικός...
Μπροστά στον εσταυρωμένο δεκάδες εφηβικές καρδιές δοξολογούσαν, ευχαριστούσαν, παρακαλούσαν... έτι και έτι... ενώ από τα γύρω κλαδιά κρέμονταν παλιές ξύλινες εικόνες αγίων.
Μετά την πρωινή προσευχή, καθόμασταν όλοι σε καθίσματα καμωμένα από κορμούς δέντρων. Ένας ομαδάρχης ανέλυε κάποιους ευαγγελικούς στίχους. Υπήρχαν ερωτήσεις και προβληματισμοί, λύνονταν απορίες... Στο τέλος, ο αρχηγός έδινε το δικό του μήνυμα...
Ανεπανάληπτες στιγμές κοινωνίας με τον Θεό...
Ένα παρόμοιο προσευχητάρι δημιουργήθηκε και μετά τη φωτιά στο απέναντι ακριβώς σημείο (κοντά στην μάντρα - κατεύθυνση προς Πάτρα). Για να θυμίζει αλλά και για να ξεκουράζει...
1 σχόλιο:
Χρόνια πολλά στον π. Σωτήριο. Όλη η Πάτρα τον ευγνωμονεί για την προσφορά του σε αυτή επί 50 χρόνια.
Δημοσίευση σχολίου