Από την Παραβολή του Ασώτου

 

... Κατ’ αρχάς, άσωτοι είναι και οι δύο υιοί. Ο νεότερος εγκαταλείπει τον παραδείσιο Οίκο του Πατέρα του, με σκοπό να χειραφετηθεί –να αποξενωθεί και να απολαύσει την νομιζόμενη ελευθερία του από τον πανταχού παρόντα Θεό, που είναι η πηγή παντός αγαθού. Ο άλλος, ο πρεσβύτερος, βρίσκεται μεν μέσα στην Εκκλησία, στον Παράδεισο, αλλά η πνευματική του τυπολατρία και αυταρέσκεια δεν τον αφήνουν ποτέ να απολαύσει όχι έναν “ἔριφον” (Λουκ. ιε΄ 29) αλλά ούτε τον ίδιο τον αδελφό του, τον οποίο βλέπει σαν εχθρό (Λουκ. ιε΄ 30), και ούτε βεβαίως τον Θεό Πατέρα του.

Η αμαρτία των δύο αυτών άσωτων υιών είναι όχι μία συγκεκριμένη αμαρτία αλλά αυτή η ουσία κάθε αμαρτίας.

Όπως η Εύα και ο Αδάμ πριν φάνε τον καρπό “σκότωσαν” τον αληθινό Θεό και πίστεψαν τον φθονερό συκοφάντη που τους έλεγε ότι ο Πανάγαθος Δημιουργός τους ήταν φθονερός, έτσι και εδώ…

Όμως τι σημαίνει το “πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας” (Λουκ. ιε΄ 12);

“Πατέρα, για μένα δεν έχεις απολύτως καμία αξία. Ουσιαστικά δεν υπάρχεις. Αυτά που βλέπω αυτά που έχουν αξία είναι μόνο τα αγαθά Σου και μάλιστα τα υλικά. Δεν μπορώ εγώ να περιμένω να πεθάνεις και μετά να τα κληρονομήσω… Έλα μην αργείς. Δώσ’ τα μου! Για μένα δεν υπάρχεις. Έχεις πεθάνει. Δώσε μου αυτό που αξίζει, τα αγαθά, την ύλη, την ηδονή, τη ζωή μου, το σώμα μου”.

Ήταν θέμα χρόνου να καταδαπανήσει, να χρεοκοπήσει, να εξαντληθεί, να πεθάνει ο άσωτος (Λουκ. ιε’ 14,15,16). Το είπε ξεκάθαρα ο πατέρας του: “οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν” (Λουκ. ιε’ 24).

Το ίδιο δεν συνέβη και με τους πρωτόπλαστους; Πριν αμαρτήσουν “σκότωσαν” μέσα τους τον Θεό, αμάρτησαν. Αποδέχτηκαν την συκοφαντία του πονηρού, πώς είναι φθονερός. Έπειτα έφυγαν μακριά απ’ τον Θεό, από το Σπίτι Του τον Παράδεισο αλλά τελικά αυτοί ήταν νεκροί πνευματικά και ήταν θέμα χρόνου να πεθάνουν και σωματικά.

Αυτό άλλωστε δεν συμβαίνει και με κάθε αμαρτωλό; Πρώτα “σκοτώνει” μέσα του τον Θεό και μετά λατρεύει την “κτίσιν παρά τόν κτίσαντα” (Ρωμ. α΄ 25), τις απατηλές ηδονές, την κούφια κοσμική δόξα, την πλανεύτρα ματαιότητα του κόσμου, τον δαιμονικό “Θεό” του χρήματος, τον θανατηφόρο “παράδεισο” των ναρκωτικών, των τυχερών παιχνιδιών, του οινοπνεύματος, των περιβόητων οζόντων “θεών” του θεάτρου και των αθλημάτων...

π. Μιχαήλ Σαντοριναίος

Όλο το άρθρο εδώ