Ο Μαρίνος Γαρνέλης δεύτερος από δεξιά
Την Τετάρτη 12 Ιανουαρίου "έφυγε" από τη ζωή ο Μαρίνος Γαρνέλης, ένας παλιός γνώριμος από τα φοιτητικά μας χρόνια.
"Έφυγε" σε ηλικία 65 ετών αφού πάλεψε γενναία με την επάρατη νόσο, ειδικά στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, όπου νοσηλευόταν τον τελευταίο καιρό.
Είχε διατελέσει Αστυνομικός Επιθεωρητής Ηπείρου, κατείχε το βαθμό του Στρατηγού της Ελληνικής Αστυνομίας και ήταν εκλεγμένος Δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων για περισσότερα από 6 χρόνια.
Όλοι όσοι ανέβαιναν ως φοιτητές από διάφορα μέρη της Ελλάδας στην κατασκήνωση του Μ. Βασιλείου στο Άνω Αθαμάνιο Άρτης τη δεκαετία του 1990, σίγουρα είχαν συναντήσει τον Μαρίνο.
Έναν απλό, ανοιχτόκαρδο άνθρωπο, συνεπή αγωνιστή της ζωής, λεβέντη Κρητικό που αγαπούσε πολύ την πατρίδα και την εκκλησία. Υψηλόβαθμο στέλεχος της Αστυνομίας τότε, σε καιρούς δύσκολους, όργωνε τα βουνά της Άρτας και επισκεπτόταν πάντα την κατασκήνωση και όχι μόνο μία φορά κατά τη φοιτητική περίοδο.
Τον θυμόμαστε να μιλά για την Ελλάδα και να δακρύζει, να μας διηγείται ιστορίες από την υπηρεσία του, να μας συμβουλεύει πατρικά, να γελά πλατιά και να "πειράζει" με διάφορα χωρατά τον αρχηγό της κατασκήνωσης (λαϊκό τότε) π. Αστέριο Χατζηνικολάου.
Ήταν ένας άνθρωπος που τον αναζητούσαμε πάντα.
Η αγάπη του για τα Τζουμέρκα τον ώθησε να ασχοληθεί και με την τοπική Αυτοδιοίκηση ως Δήμαρχος Κεντρικών Τζουμέρκων, όπου υπηρέτησε με ήθος και συνέπεια στις αρχές του.
Όταν τα χρόνια πέρασαν, τον συναντούσαμε κάποιες φορές στα κατασκηνωτικά τριήμερα που διοργανώνονταν για τους παλιούς κατασκηνωτές του Αθαμανίου. Και ήταν πάντα ο ίδιος, απλός, καταδεκτικός και ευχάριστος στην παρέα μας.
Θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και εκτίμηση και θα τον μνημονεύουμε στις προσευχές μας! Καλό Παράδεισο!
7 σχόλια:
Συμφωνώ και επαυξάνω. Σεβόταν και αγαπούσε τον π. Αστέριο και τον ρωτούσε διαρκώς διάφορα. Μεγάλη καρδιά. Έλεγε πάντα πόσο εντυπωσιαζόταν που έβλεπε τόσους φοιτητές να αγαπούν το Χριστό και να ζουν ζωή διαφορετική....
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος ΣΥΝΕΠΗΣ σε όσα πίστευε, γνωρίσαμε τα αξέχαστα εκείνα χρόνια. Αναπολούμε.... δ
Τέτοια δεν έχει να σε δώσει ο Ξέρξης
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις;
Αναρωτιόμουν πάντα αν κρυβόταν ο στίχος του ποιητή πίσω από τον τρόπο που μας προσέγγιζε ο Μαρίνος.
Μας έδειχνε ότι μας ένιωθε δικούς του.
Δικούς του εξ εκλογής, όχι εξ ανάγκης. Ούτε βιολογικής ούτε τοπικής. (Υμείς φίλοι μου εστέ!) Μας ένωναν τα Τζουμέρκα. Δεν ήταν Τζουμερκιώτης. Δεν ήμασταν ούτε εμείς. Μα τ’ αγαπούσαμε το ίδιο. Με πάθος. Ίσως και με μια εξιδανίκευση. Μεγαλύτερη εμείς που τα ζούσαμε είκοσι μέρες το χρόνο. Μικρότερη ίσως εκείνος που τα έζησε στην καθημερινότητά του. (Ίσως γι αυτό και η δικιά του εξιδανίκευση –ως δυσκολότερη- να είχε μεγαλύτερη αξία.) Ερχόταν πάντα να μας συναντήσει. Αρχηγός μα και τελευταίος μαθητής μαζί! Με μια γενναιοδωρία και μια μικρή, αδιόρατη ικεσία στο βλέμμα. Ζήταγε να μας μάθει σκοποβολή. Νομίζω, ζήταγε να «μας ξυπνήσει για τη ζωή». Ίσως φοβόταν, πως παραήμασταν αθώοι. Μερικές ώρες μαζί μας δεν του φτάνανε ποτέ. Ήταν απίθανος στο να εφεύρει τρόπους να παρατείνει την παραμονή. Κι ας έψαχνε ο αρχηγός τρόπους να του ψάλλουμε τα προσυνεννοημένα «εξαποστελάρια»! Έκανε τότε το ζόρικο στον αρχηγό! Σαν το παιδί που του στερούνε την απόλαυσή του.
Κι όταν μεγάλωσε, κι έφυγε από το Αθαμάνιο γύρναγε ξανά και ξανά! Σαν κάτι να τον τραβούσε ακαταμάχητο! Το παρελθόν; Η όποια αληθινή ή «φαντασιακή» μας αθωότητα σε σχέση μ αυτό που ζούσε στην αστυνομική καθημερινότητά του; Είναι πολύ αργά πια για να το μάθουμε. Μα κι αν προλαβαίναμε να τον συναντήσουμε ίσως να μην το λεγε ποτέ. Ο Μαρίνος, απέναντί μας τουλάχιστον είχε έναν δικό του κώδικα τιμής. Δεν ξέρω πάλι. Ο καρκίνος είναι ζόρικος αντίπαλος. Δεν μπορώ να μάθω πόσο τον βασάνισε. Κρίμα που δεν βρεθήκαμε γύρω του μια παρέα Αθαμανιώτες στα ζόρικα. Ίσως πάλι καλύτερα! Δεν αίμαι σίγουρος ότι το σήκωνε εκείνος ο αντρισμός του.
Καλό ταξίδι! Έχει καλύτερα Αθαμάνια εκεί πάνω! Και κυρίως ατέλειωτα! Δεν τελειώνουν ούτε σε 20 ημέρες ούτε σε μερικά χρόνια υπηρεσίας. Και κυρίως κανείς αρχηγός δεν μπορεί να σε εξαποστείλει. Αυτό δεν είναι η ουσία του Παραδείσου;
γδμ
Των γαρ τοιούτων εστίν η Βασιλεία των ουρανων
Ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις στην τόσο ωραία εκείνη κατασκήνωση. Αλησμόνητα τα πειράγματά του και οι διάλογοι με τον αρχηγό π. Αστέριο. Είχα την εντύπωση ότι γι αυτόν ανέβαινε. Τον εκτιμούσε πολύ
Πράγματι, ο αείμνηστος Μαρίνος ήταν κι αυτός ένας αθαμανιώτης κατασκηνωτής.
Ο σύνδεσμος με την κατασκήνωση ήταν μεγάλος και ουσιαστικός..
Κάτω από την φαινόμενη αυστηρότητα του κρυβόταν μια καρδιά που αγαπούσε τον Χριστό και την Ελλάδα με ευαισθησίες και αναζητήσεις.
Για να επισκέπτεται ανελλιπώς επί σειρά ετών την κατασκήνωση σίγουρα είχε νιώσει την πνευματική αύρα του χώρου και του αρχηγού...
Ας είναι αιωνία η μνήμη του στην μνήμη του Θεού!
Τι εποχές όμως!... Όταν ένας απλός ανθυπαστυνομος, αστυνομικος διοικητής Βουργαρελιου (σιγά...) μπορούσε να μας διδάσκει με την αταίριαστη συμπεριφορά του... Μου φαινόταν πάντα περίεργη η ανοχή που του έδειχνε ο λαϊκός τότε π. Αστέριος: ήταν άραγε το καλοπιασμα προς τις αρχές και εξουσίες; Ήταν ο, κάποτε χοντροκομμένος, πατριωτικός λόγος του Μαρίνου, που "χρειαζόταν να ακούγεται" σε εποχές εθνικής αδράνειας; Χρόνια μετά κατάλαβα ότι ο π. Αστέριος μάλλον διέβλεπε κάτι άλλο: την αθωότητα που έκρυβε το φαινομενικό αντριλικι, την καθαρότητα μέχρι θυσίας που έκρυβε ο μονοκόμματος τρόπος της Κρητικής καρδιάς. Μάλλον διέβλεπε ότι πέρα από την δική μας "εκλεπτυσμένη" θρησκευτικότητα, υπήρχε και μια ακατέργαστη, πηγαία, αρχετυπική - κάτι σαν τους ήρωες του Κόντογλου...
Έχω την ελπίδα ότι αυτήν τη θρησκευτικότητα - εκκλησιαστικό φρόνημα κατ' ουσίαν - ο Θεός θα του το ανταμείψει πλούσια...
Αιώνια του η μνήμη!
Δημοσίευση σχολίου