Στὶς 11.10.2017, στὸν Νέο Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ὁ Πατραϊκὸς Λαὸς μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομο, συμπαραστατούμενο ἀπὸ τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Κερνίτσης κ. Χρύσανθο καὶ πλῆθος Ἱερέων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, προέπεμψε στὴν αἰωνιότητα τὸν εὐλαβέστατο καὶ ἐνάρετο νέο Χρῖστο Χολιαστό, Φοιτητή τοῦ τμήματος Μηχανικῶν Ὑπολογιστῶν καὶ Πληροφορικῆς τοῦ Πανεπιστημίου Πατρῶν, 21 ἐτῶν, ὁ ὁποῖος μαζεύοντας καρύδια στὰ πατρικά του κτήματα στὸ χωριὸ Μάνεσι Ἀχαΐας, ἔπαθε ἠλεκτροπληξία καὶ ἔφυγε γιὰ τὸν οὐρανὸ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ πατέρα του καὶ τοῦ δίδυμου ἀδελφοῦ του.
Τὸ πλῆθος τοῦ Λαοῦ ποὺ κατέκλυσε τὸν Ναὸ καὶ κυρίως οἱ νέοι ἀπὸ τὸ Πανεπιστήμιο, ἀπὸ τὶς Χριστιανικὲς Νεανικὲς Ὁμάδες, ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Πατρῶν γενικώτερα συνόδευσαν προσευχητικὰ μαζὶ μὲ τοὺς πονεμένους γονεῖς καὶ τὰ ἀδέλφια του, τὸν Χρῖστο στὴν τελευταία ἐπὶ γῆς κατοικία του.
Ὁ Σεβασμιώτατος, βαθύτατα συγκινημένος, γνωρίζοντας πολὺ καλὰ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸν ἐνάρετο καὶ λαμπρὸ βίο τοῦ Χρίστου, εἶπε κατὰ τὴν Ἐξόδιο Ἀκολουθία λόγους ἀγάπης πατρικῆς, ἐπαινετικούς γιά τόν Χρῖστο καί παραμυθητικούς.
«…Καθὼς παιδί μου ἀγαπητὸ καὶ εὐλογημένο, σὲ προπέμπομε στὴν αἰωνιότητα μέσα ἀπὸ ἕνα πλημμυρισμένο ἀπὸ κόσμο Ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, βιώνομε ἔντονα καὶ συγκλονιστικὰ τὴν ἔξοδό σου ἀπὸ τὸν μάταιο αὐτὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ ζοῦμε βαθειὰ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως ὁρῶντες τὴν δική σου ἄνοδο ἐκ τῶν ἐπιγείων πρὸς τὰ ἐπουράνια.
Ἔφυγες νέος, πολὺ νέος, ἀγαπητέ μας Χρῖστο, κατὰ τρόπο ἀπρόσμενο ἀπὸ κοντά μας, γεμάτος σφρῖγος νεανικό, ἐνῶ στὰ μάτια σου βλέπαμε νὰ ἀκτινοβολῇ ἡ χαρὰ τῆς ζωῆς καὶ νὰ διαγράφεται ἐνώπιόν σου, ἀνθρωπίνως, ἕνα λαμπρὸ μέλλον, ἀφοῦ ἤσουν ἕνας νέος μὲ ὁράματα καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ νικήσῃς στὸ δύσκολο τῆς ζωῆς ἀγῶνα.
Τώρα, αὐτὴ τὴν ὥρα, τὴν τόσο ἀδόκητη γιὰ τοὺς γονεῖς, τὰ ἀδέλφια σου, γιὰ ὅλους μας, θέλω νὰ ἀρθρώσω, παρὰ τὸν πόνο τὸν μεγάλο καὶ τῆς δικῆς μου ψυχῆς, λόγο ἐπικήδειο καὶ ἐξόδιο, σὲ νέο ἐνάρετο, σὲ σένα παιδί μου εὐλογημένο.
Ὁ Ἱερός τῆς Ἐκκλησίας μας ὑμνογράφος γράφει κάπου καταθέτοντας τὴν ὀδύνη τῆς δικῆς του καρδιᾶς μαζὶ μὲ τὸν ἀνθρώπινο πόνο τῶν γονέων γιὰ τὸ παιδί τους ποὺ μετέστη ἐντεῦθεν ἐκεῖ.
«Ὧ τὶς μὴ θρηνήση τέκνον μου τὴν ἐκ τοῦ βίου ἡμῶν πενθηράν σου μετάστασιν καὶ τὴν ὡραιότητα τῆς σεμνῆς πολιτείας σου».
Ποιὸς νὰ μὴ κλαύσῃ, ποιὸς νὰ μὴ θρηνήσῃ παιδί μου, ποιὸς νὰ μὴ πονέσῃ ψυχικὰ γιὰ τὴν μετάστασή σου ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή; Πένθος βαρύτατο υἱέ μου, γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς γονεῖς σου καὶ τὰ ἀδέλφια σου. Πένθος γιά μας, πένθος γιὰ τὴν πόλη μας ὁλόκληρη. Δὲν μποροῦμε νὰ κρύψωμε τὸ ἄλγος τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ἀνθρώπινη εὐαισθησία, ἢ τί λέγω, ἡ εὐαισθησία ἡ μεγάλη τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ βαθὺς σύνδεσμος αἵματος καὶ πνεύματος μὲ τοὺς δικούς σου καὶ μὲ ὅλο τὸν κόσμο κάνει πολὺ βαρειὰ τὴν κατάσταση τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τῶν ἀγαπώντων σε.
Δὲν μπορεῖ ἡ ἀνθρώπινη σκέψη νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὴν πρόσκαιρη, βεβαίως, ἀπώλεια καὶ μὲ τὸν αἰφνίδιο κυρίως τρόπο τῆς ἀποσπάσεώς σου ἐκ τῶν γηΐνων.
Αὐτὸς ὅμως ὁ κλαυθμὸς γίνεται ἐντονώτερος ἀφοῦ στὸ πρόσωπό σου βρίσκουν τὸ πλήρωμά τους καὶ οἱ παρακάτω λόγοι τοῦ Ἱεροῦ τῆς Ἐκκλησίας μας Ὑμνογράφου «…Ὧ τὶς μὴ θρηνήσῃ τέκνον μου τὴν ὡραιότητα τῆς σεμνῆς πολιτείας σου».
Παιδί μου, 21 χρόνια ποὺ ἔζησες σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο δὲν πολιτευόσουν ὡς ἄνθρωπος, ἀλλὰ ἄγγελος ἐπίγειος ἤσουν. Σεμνὸς καὶ ἐνάρετος, πιστὸς στὸ Θεὸ καὶ στὸ θέλημά Του ὑπάκουος.
Ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ ἦτο ζωγραφισμένη στὸ ἔκπαγλο χάριτος οὐρανίου πρόσωπό σου, ἐκέρδιζες τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη μὲ τὴ,ν παρὰ τὸ νεαρόν τῆς ἡλικίας σου, σοβαρότητά σου.
Πολλάκις διερωτώμην, ὅταν σᾶς ἔβλεπα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὸν δίδυμο ἀδελφό σου, τὸν Γιῶργο. Αὐτὰ τὰ παιδιὰ εἶναι ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο ἢ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ σταλμένα;
Πόσες φορές, παιδί μου, ὅταν σὲ ἔβλεπα στὸ Ἱερό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες καὶ κυρίως στίς ἱερὲς, κάθε Παρασκευὴ Ἀγρυπνίες, νὰ ἵστασαι μὲ τὸ κεφάλι κεκλιμένο προσευχόμενος μονολογοῦσα: «Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας».
Ἄνθρωπος ὄντως τοῦ Θεοῦ, ἀφημένος στὰ χέρια Του, ἀναλυόμενος στὴν Μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴν ἐξομολόγηση καὶ τρεφόμενος μὲ τὴν Θεία Κοινωνία.
Χαιρόμουν παιδί μου γιατί ἐνῶ ἤσουν τόσο κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, ζώντας τὴν ἐντὸς αὐτῆς ἐμπειρία, ἤσουν τόσο πρόσχαρος, τόσο κοινωνικός, τόσο σύγχρονος ποὺ ἔδιδες ὄντως τὸ στίγμα τῆς ζωῆς ἑνὸς συγχρόνου, κατὰ πάντα, εὐσεβοῦς νέου.
Γι’ αὐτὸ παιδί μου, ὁ πόνος, ὡς λέγει καὶ ὁ ἱερὸς Ὑμνογράφος γίνεται βαρύτερος.
Ὅμως ἰδοὺ ἐσὺ λάμπεις στὸν οὐρανὸ πλέον μαζὶ μὲ τοὺς Ἀγγέλους. Ἡ Παναγία μας σὲ κρατάει ἀπὸ τὸ χέρι, ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας εἶναι δίπλα σου. Χαρά καί πανήγυρις γίνεται παιδί μου, στὸν οὐρανὸ τόσο μεγάλη, ποὺ φτάνει μέχρι τὰ δικά μας ὦτα καὶ τὰ μυστικὰ τῆς καρδιᾶς μας μάτια. Σὲ βλέπομε ὁλόφωτο, πανευφρόσυνο ἐκεῖ, ἔνθα ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ βοώντων ἀπαύστως τὸ «Κύριε Δόξα σοι».
Ναὶ, παιδί μου, τώρα πανηγυρίζεις, καταγελώντας τὸν θάνατο μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Ἐσὺ τώρα πληγώνεις τὸν Ἅδη βαθειὰ λέγοντάς του.
«Ποῦ σου Ἅδη τὸ κέντρον; Ποῦ σου θάνατε τὸ νῖκος; Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται! Ἀνέστη Χριστὸς καὶ νεκρὸς οὐδεὶς ἐπὶ μνήματος». Μὲ αὐτοῦ τοῦ Ἁγίου τὰ χρυσὰ λόγια καὶ τὴ δική σου γλυκειὰ λαλιά κατασπάζεσαι νοερά, γλυκά, ἀγγελικὰ καὶ οὐράνια τὴν μητέρα σου καὶ τὸν πατέρα σου, τὰ ἀδέλφια σου, τὸν Γιῶργο καὶ τὴν Γεωργία καὶ τοὺς βεβαιώνεις ὃτι «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα εὐωδίας». Μὴ κλαίετε λοιπόν, γονεῖς μου πολυσέβαστοι καὶ ἀδέλφια μου ἀγαπημένα. «Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος».
Καὶ κάτι τελευταῖο παιδί μου. Θυμᾶσαι ὅταν τελείωνε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ μοῦ φιλούσατε τὸ χέρι, μέ εὐλάβεια ἐσύ καί ὁ Γιῶργος, τί σοῦ ἔλεγα; «Ποιὸς εἶσαι ὁ Χρῖστος ἢ ὁ Γιῶργος;» Ὄχι γιατί δὲν σᾶς ξεχώριζα, ἐπειδὴ ἤσασταν δίδυμοι, ἀλλὰ γιὰ νὰ σᾶς δείξω μὲ αὐτὸν τὸν ἁπλὸ τρόπο, τὴν πολλὴ πατρική μου ἀγάπη.
Τώρα, πιὰ εἶμαι βέβαιος ὅτι ἐσὺ εἶσαι οὐράνιος ἄνθρωπος καὶ τῆς ἐν οὐρανοῖς χαρᾶς μέτοχος, ὁ μετὰ τῶν οὐρανίων ἀγγέλων συναγαλλόμενος καὶ ὁ Γιῶργος ὁ μεθ’ ἡμῶν ἄγγελος, ὁ ἐπὶ γῆς πνευματικῶς καὶ θεαρέστως εὐφραινόμενος.
Νά προσεύχεσαι παιδί μου, στόν οὐρανό γιά τούς γονεῖς σου καί τά ἀδέλφια σου ὣστε νά ἁπαλύνῃ ὁ Θεός τόν πόνο τῆς σωματικῆς ἀπουσίας σου καί νά ἐνισχύῃ τήν βεβαιότητα τῆς πνευματικῆς παρουσίας σου καί τῆς οὐρανίου καί ἀναστασίμου εὐφροσύνης σου.
Καλή Ανάσταση, παιδί μου».
1 σχόλιο:
ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ. ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΕ ΜΑΣ, ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΤΕΡΙΚΟ!!!
Δημοσίευση σχολίου