Αθαμάνιο 2015 (2 έως 5 Ιουλίου) (α)

Επιμέλεια: Βασ. Ματθ.

Πέρασαν κιόλας λίγες ημέρες από τότε που κατεβήκαμε από την κατασκήνωση στο Αθαμάνιο Άρτας (1.100 μ. υψόμετρο στο όρος Τζουμέρκα Άρτας και 64 χμ. από την Άρτα). Το μυαλό μας δεν μπορεί να φύγει από εκείνο τον ευλογημένο τόπο και όσα ζήσαμε και στο φετινό τριήμερο παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας (κρίση στην πατρίδα μας και το δημοψήφισμα).

Φέτος συναντηθήκαμε στην κατασκήνωση 75 άνθρωποι από 13 πόλεις (Αθήνα, Πάτρα, Ιωάννινα, Δράμα, Αλεξανδρούπολη, Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο, Βόλο, Καρδίτσα, Κιλκίς, Κόρινθο, Λάρισα, Χίο). Πνευματικές ευκαιρίες (προσευχή, εσπερινός με αγρυπνία στον ιερό ναό της Αγ. Μακρίνας, ομιλίες, μελέτη αγιογραφική ψαλμών), παιχνίδια, εκδρομή στις πλαγιές των Τζουμέρκων και στο χωριό των Θεοδώριανων, ωραιότατα και περιποιημένα φαγητά (από τις κυρίες της κουζίνας, που πολύ τις ευχαριστούμε), γνωριμία και επικοινωνία με άλλους ανθρώπους από διάφορα μέρη της πατρίδας μας, γέμισαν το πρόγραμμά μας.

Συνολικά έγιναν 4 εισηγήσεις και καταγράφονται ορισμένες σκέψεις με τη φροντίδα του συγκατασκηνωτή μας, κ. Κων. Τσ., που πολύ τον ευχαριστούμε.

1η εισήγηση: «Οι εικόνες της Εκκλησίας, όπως μας τις παρουσιάζει ο απόστολος Παύλος», 

από τον π. Αστέριο Χατζηνικολάου (02/07)

Η εικόνα της εκκλησίας, μάς την παρουσιάζει: 

α) ως κιβωτός της εκκλησίας, 

β) το σώμα του Χριστού, 

γ) η εικόνα της οικοδομής (εποικοδομηθέντες επί τω θεμελίω όντως ακρογωνιαίου αυτού, Ιησού Χριστού…). 

Δηλαδή η εκκλησία παρουσιάζεται ως οίκος Θεού και ο κάθε πιστός είναι ένας έμψυχος ναός του Θεού. Οίκος είναι το κατοικητήριον του Θεού. Ο καθένας πρέπει να φροντίζει όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τους άλλους με τους οποίους τον έβαλε ο Θεός να κατοικεί. Ο καθένας δε σώζεται μόνος του. Όλοι μας σωζόμαστε στην εκκλησία. Ο καθένας έχει την ανάγκη του άλλου και ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του άλλου. 

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «έκαστος υπεύθυνος της του πλησίον σωτηρίας εστί…». 

Άγιος Μακάριος: «ουκ έστιν άλλου σωθήναι παρά διά του πλησίον…». 

Απόστολος Παύλος: «παρακαλείτε αλλήλους και οικοδομείτε εις τον έναν». 

Αυτή λοιπόν η αλληλοοικοδομή αλληλεξαρτάται με τη γυναίκα μας, με τα παιδιά μας, με τους συγγενείς μας. Με τέσσερις τρόπους γίνεται αυτή (η αλληλοοικοδομή): 

1) να οικοδομούμε με τα λόγια μας, 

2) με το παράδειγμά μας, 

3) να επιδιώκουμε την ειρήνη της ψυχής του άλλου και 

4) με την προσευχή μας. 

Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του ‘’Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο’’ περιγράφει πώς χτίζεται η οικοδομή, ο οίκος της ψυχής μας: 

α) στερεά γη (η τελεία υπομονή σε κάθε δυσκολία), 

β) θεμέλιο (η αταλάντευτη πίστη), 

γ) λίθοι (οι αρετές), 

δ) πηλός (ταπείνωση), 

ε) οι 4 τοίχοι {οι 4 βασικές αρετές: φρόνηση, σωφροσύνη, ανδρεία, δικαιοσύνη, 

στ) σκεπή (η προς τον Θεό και τον πλησίον αγάπη) 

ζ) οικοδόμος (ο ίδιος ο Κύριος). 

Λέει ο Απόστολος Παύλος: «εάν μη Κύριος οικοδομήσει οίκον μάτην εκοπίασαν οι οικοδομούντες».

2α εισήγηση: « Η θεραπεία της αιμορροούσης γυναικός», από τον π. Απόστολο Τσολάκη (03/07)

Και οι 3 Ευαγγελιστές αναφέρουν το γεγονός της θεραπείας της αιμορροούσης γυναικός καθώς ο Κύριος πήγαινε προς το σπίτι του Ιαείρου. Ένα γεγονός που έχει πνευματικό βάθος. Τι σημαίνει να ακουμπάς τον Χριστό; Τι σημαίνει να ακουμπάς τον Χριστό όταν οι άλλοι τον συνθλίβουν, τον πιέζουν; Δείγμα της συγκαταβάσεως του Κυρίου είναι όταν ήλθε επί γης να τον ψηλαφίσουν, να τον ακουμπήσουν, να τον συνθλίψουν και να τον συσφίγξουν με δεσμό. Ο ίδιος ο Χριστός είναι Θεός αναφής πυρ καταναλίσκον. 

Στην Π.Δ. ο ίδιος ο Θεός υπήρξε φοβερός και απρόσιτος. Δεν τον πλησιάζουν όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και τα αντικείμενα της λατρείας του. Στην Κ.Δ., όμως ο ίδιος ο Θεός γίνεται απτός ώστε ο άνθρωπος να τον ψηλαφίσει, να τον ακουμπήσει, να τον ψαύσει. Λίγοι όμως να τον ακουμπήσουν. Είναι μεγάλη τέχνη να αγγίξεις τον Χριστό. 

Από την εκκλησιαστική παράδοση μάθαμε ότι η αιμορροούσα γυνή είναι η μετέπειτα αγία Βερονίκη (εορτάζει 12 Ιουλίου). Η αιμορροούσα γυνή:

α) πουθενά δε δήλωσε το όνομά της, 

β) δεν είχε υπόληψη για τον εαυτό της και 

γ) δεν ένιωθε ότι είχε το δικαίωμα να ζητήσει απ΄ τον Κύριο να ελκύσει το βλέμμα Του. Αυτό φανερώνει τη γνήσια ταπείνωσή της. Με χαρακτηριστικά: η ταπείνωση, η πίστη, η εσωτερική επαφή το άγγιγμα της καρδιάς (με το Θεό).



ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Να αποκτήσουμε μία ευαισθησία, μία λεπτότητα ψυχής όταν πλησιάζουμε τον Θεό, για να αντλήσουμε τη Χάρη Του. Ο Άγιος Πορφύριος λέει ότι υπάρχουν δύο είδη προσευχής: 

α) αυτή που γίνεται με βία, με ένταση, με πάλη και 

β) αυτή όπως την ονομάζει η προσευχή της παρθενούλας (η παρθενούλα είναι ένα κοριτσάκι που δεν έχει υπόληψη και η προσευχή της είναι ψελλίσματα παιδιών). 

Ο π. Παΐσιος λέει ότι η προσευχή θέλει φιλότιμο, θυσία και αρχοντιά. Αυτά τα τρία λεπταίνουν την ψυχή και προσεγγίζει (η ψυχή) τον Θεό. Η προσευχή είναι η αναφορά του ανθρώπου προς τον Θεό. Ο νους είναι συνεχώς προς τον Θεό. Ο π. Παΐσιος λέγει ότι ο Θεός δεν θέλει κοντά Του χοντροκομμένες ψυχές. Στο θαύμα της Κανά η προσευχή της Παναγίας μας στον Κύριο όταν τελείωσε το κρασί είναι μία φράση: «οίνον ουκ έχουσιν». Δηλαδή με τη γνωστοποίηση προσάγει το αίτημά της. Η σχέση με το Θεό πρέπει να είναι σχέση ζωής και θανάτου. Πεθαίνω για να ζήσω μαζί σου. Το θέμα είναι να αγγίξουμε το Χριστό και να αντλήσουμε τη δύναμή Του. Οι τρόποι είναι: η πίστη, η ταπείνωση ενώπιον του Θεού και η διάθεση της καθάρσεως (δηλαδή να γίνουμε υγιείς).