ΓΙΑΤΙ Ν΄ ΑΝΤΕΞΩ ΤΗΝ ΑΔΙΚΙΑ;

 

Στην κοινωνία του σήμερα, φτάνει κανείς απλά ν΄ ανοίξει τα μάτια του για να διαπιστώσει την αδικία σε όλο της το μεγαλείο. Θες από τη συμπεριφορά των οδηγών σ΄ έναν αστικό μεγαλόδρομο, θες από έναν διαπληκτισμό με συναδέλφους σου, ή ακόμα και το αποτέλεσμα μιας εξέτασης που αντίκρισες ανοίγοντας τη σχετική ηλ. υπηρεσία του πανεπιστημίου σου, η σκέψη της αδικίας έρχεται με πάρα πολλές αφορμές στο προσκήνιο. Τόσες πολλές, που πραγματικά τα παραπάνω παραδείγματα θα μοιάζουν βαρετά. Το ίδιο βαρετός μου μοιάζει και αυτός ο πρόλογος, ωστόσο μ΄ εξυπηρέτησε στο να προχωρήσω την αποτύπωση των σκέψεών μου. Διότι περί τούτου πρόκειται, ας είναι σαφές από νωρίς. 

Τι ορίζουμε ως ανθρώπινη δικαιοσύνη;

Το βασικότερο μάλλον ερώτημα είναι το γιατί να μην αρκεί. Από μόνη της είναι δύσκολο να κατακτηθεί, είναι οριακά ξεχασμένη χρόνια τώρα και παρ΄ όλα αυτά δεν αρκεί; Γιατί; 

Γιατί υπάρχει και κάτι που λέγεται δικαιοσύνη του Θεού και είναι ασυγκρίτως ανώτερη, θα έλεγε κανείς, βάζοντάς μας αμέσως στο «ψητό». Φτάνει να στοχαστείς το μέγεθος της αγιότητας του «Πενταπόλεως Νεκτάριου». Ο Άγιος του αιώνα, μεταφορικά και κυριολεκτικά (του 20ου), παρά τις τόσες ασκήσεις του έμεινε παγκόσμια γνωστός κυρίως για το πώς άντεξε τις συκοφαντίες στο πρόσωπό του. Κατάφερε δηλαδή ν΄ αφήσει τον Θεό, κι όχι τον εαυτό του ή την κοινή λογική, να απονέμει το δίκαιο. Όποιος έμαθε για τον βίο του, θα καταλάβει. Και η δικαιοσύνη του Θεού τον έφερε σε απαράμιλλο ύψος. 

Τώρα, λοιπόν, έγινε καλύτερα αντιληπτή κι η παραπάνω έννοια.

Μα το θέμα είναι, γιατί να είναι λάθος η κατά «κόσμον» δικαιοσύνη; 

Πώς είναι δυνατόν;

Θέλω να πω, η δική μου η φτωχή η σκέψη, δεν μπορεί να το χωρέσει. Δεν μπορεί κι εύκολα να το διαχειριστεί. Και γίνεται απείρως πιο δύσκολο στην πράξη. Κάνε μια παύση να σκεφτείς κάποιο σχετικό περιστατικό που σου συνέβη και αμέσως θα νιώσεις τη γεύση που αφήνει.

Πού είναι το λάθος πια; 

Δεν είναι μήπως ένα πρώτο βήμα, ένα σημαντικό επίτευγμα και ένα πολύτιμο στοιχείο στις ζωές μας; Υποθέτω πως ναι. «Δικαιοσύνην μάθετε οι ενοικούντες επί της γης», δεν λέμε τη Μ. Εβδομάδα; Άρα; Ίσως η απάντηση έρχεται και η σημασία έγκειται στο να δούμε τα της καθημερινότητας «υπό το πρίσμα της αιωνιότητας». Να δούμε, οι ενοικούντες της γης αυτής, ότι προοριζόμαστε για μετακόμιση σε άλλη γη. Κι έτσι απλά, ανατρέπονται οι κανόνες. Τι πνευματικό καρπό προσφέρει η μια δικαιοσύνη και τι η άλλη. Αν φυσικά μας νοιάζει η πνευματική σοδειά. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα, το θέμα είναι πως θα αλλάξουμε οπτική.

Κάτι που συμβαίνει σε εμάς που προσπαθούμε για την αποκατάσταση του δίκαιου  στηριζόμενοι -στα χωρίς αμφιβολία δώρα του Θεού στον άνθρωπο- στη λογική και τη συνείδηση, είναι να αγνοούμε κάτι βασικό. Κάτι θεμελιώδες για την πορεία ενός που θέλει να λέγεται Χριστιανός. Μάθαμε και δίνουμε μεγάλη προσοχή στα όσα ανθρωπίνως παρατηρούμε. Και καλώς το κάνουμε. Ωστόσο ποτέ δεν τα ξέρουμε όλα. Προτού κρίνουμε κάποιον, ας σκεφτούμε ότι στη δική του ιστορία, η όποια πράξη του είναι απολύτως (έστω μερικώς) δικαιολογημένη. Αν την κρίσιμη ώρα συγκρατηθούμε στον πειρασμό της κατάκρισης, ακόμα εννοείται κι αν έχουμε το δίκιο εμφανώς με το μέρος μας, θα εκπλαγούμε αργότερα με το πόσο περιορισμένη ήταν η κρίση μας. Έτσι πιστεύω, έτσι έχω καταλάβει ότι λειτουργεί αυτή η «επέκταση» του παιχνιδιού. 

Στην περίπτωση που δεν πείστηκε κανείς (δεν θα μου έκανε κι εντύπωση ομολογώ), έχω κάτι να προσθέσω. Το ανέφερα παραπάνω ως θεμελιώδες. Τώρα, θα το προσδιορίσω. 

Η αγία πίστη μας, μας έχει προσφέρει τη λύση στον αγώνα να προσεγγίσουμε τη θεάρεστη δικαιοσύνη. Και η λύση αυτή, δίνεται στην Κυριακή προσευχή… με τον πλέον άδικο  τρόπο! Τι μας παροτρύνει ο Κύριος να του ζητάμε; Να ζητάμε  άφεση αμαρτιών «ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών». Μπήκατε στο νόημα; Εμείς συγχωρούμε για να συγχωρεθούμε. Και ισχύει με μαθηματική ακρίβεια, θα λέγαμε ότι μας το υπόσχεται ο Θεός. Ο Θεός όμως, για ποιον λόγο να συγχωρεί; Για ποιο λόγο να  συγχωρεί ακατάπαυστα; Καταλαβαίνουμε πως δεν έχει κάποιο «κέρδος»… Το κάνει «απ΄ την καλή του την καρδιά» όπως θα λέγαμε για κάποιον απλό άνθρωπο. Μήπως έχει ανάγκη την παρουσία την δική μου στον Παράδεισο και με συγχωρεί; Μην πιστέψει κανείς κάτι τέτοιο.

Μήπως αυτό είναι δίκαιο λοιπόν; Ή μήπως μας συμφέρει σκανδαλωδώς; Το υπέρτατο παράδειγμα, μας το δίνει και πάλι ο Χριστός με τη ζωή και την διδασκαλία Του. Και το υπογράφει με την αδιανόητη, την ανθρωπίνως παρανοϊκή, σταυρική θυσία  Του. Κι όμως «πάντα εν σοφία εποίησε»! Για ποια δικαιοσύνη να μιλήσουμε; Θα έπρεπε να τελειώσει εδώ αυτό το άρθρο… Ούτε ένα δικαίωμα έχουμε πάνω στην όποια αποκατάσταση δικαιοσύνης! 

Εμείς έχουμε ανάγκη να συγχωρούμε και να αντέχουμε την αδικία. Το έχουμε ανάγκη, όπως τον ύπνο και την τροφή. Αυτό είναι που ξεχνάμε. Αλλά να μην απογοητευόμαστε. Γι΄ αυτό αγωνιζόμαστε. Γι΄ αυτό κι ο Θεός μάς ανταμείβει με την ιερή εξομολόγηση, που σε άμεσο χρόνο συγχωρεί τα λάθη μας. Συγχωρεί την ανθρώπινη λογική μας και μας θυμίζει τη χριστιανική ηθική, το αντίδοτο στην αδικία του κόσμου!

Κλείνοντας, θα ήθελα πρώτον να σταθώ σε κάτι που προαναφέρθηκε. Θα γράψω την πρόταση παρακάτω, ακριβώς ίδια.  Δεύτερον, θα ήθελα να σημειώσω τα εξής:

Ο απόστολος Παύλος ρωτάει, κι είναι σαν να απευθύνεται κατά πρόσωπο: «είσαι χριστιανός και δε σ΄ αρέσει να αδικείσαι;». Πράγματι το εννοούσε, αφού ο ίδιος το ζούσε. Αυτό, ας το έχουμε για κίνητρο.

«Μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην· ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται». (κατά Ματθαίον 5, 6)

Αυτό, απλά το παραθέτω. Είναι από την Αγία Γραφή. Γιατί μη ξεχνάς, «μπορεί να είσαι η μόνη Αγία Γραφή που θα διαβάσει κάποιος».

Και γίνεται απείρως πιο δύσκολο στην πράξη.

ΦΠ, μέλος ΧΦΔ