Του π. Ηλία Μάκου
Δακρυσμένα ήταν τα μάτια, που έζησαν εκείνη την ανεπανάληπτη στιγμή. Μετά από 23 χρόνια, λίγο πριν την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, που ήδη έτριζε, έγινε η πρώτη χριστουγεννιάτικη θεία λειτουργία στη Δερβιτσάνη Αργυροκάστρου, στον ερειπωμένο ναό που είχε μετατραπεί σε αποθήκη λιπασμάτων.
Λειτουργός ο γέροντας παπα Μιχάλης Ντάκος, που όλα εκείνα τα χρόνια ήταν ένας μάρτυρας και μια μαρτυρία Ορθοδοξίας και Ελληνισμού.
Αυτή τη φορά είχε άμφια, αλλά και δισκοπότηρα, του τα έφεραν κρυφά από την Ελλάδα Χριστιανοί νέοι, γιατί λίγες ημέρες νωρίτερα, του αγίου Σπυρίδωνα, είχε κάνει τον όρθρο φορώντας ένα μόνο πετραχήλι, που είχε φτιάξει πρόχειρα ο ίδιος.
Και ανήμερα Χριστούγεννα γέμισε ο ναός, καθώς ανυπότακτη στην τυραννία ήταν η ψυχή και ο νους μικρών και μεγάλων.
Τι και αν ήταν καταστραμμένο το τέμπλο, τι και αν ήταν φθαρμένες οι αγιογραφίες, τι και αν ήταν ανώμαλο το δάπεδο, τι και αν δεν υπήρχαν χρυσοκροσωτά κεντήματα, άστραψε ο ναό, ξαναγιάστηκε η βεβηλωμένη Αγία Τράπεζα και από τα χείλη του ηλικιωμένου και ταλαιπωρημένου λειτουργού ακούστηκε με συγκίνηση: “Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε…” .
Όλοι σκέφτηκαν ότι η Εκκλησία φιμώθηκε προς στιγμή, ουδέποτε, όμως, έπαυσε να ζει και να νικά.
Η αθεΐα έγινε κράτος, βασίλευσε, αλλά δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει. Έσβησε σαν διάττων αστέρας. Η αθεΐα είναι μίσος, σκοτάδι και θάνατος. Η Εκκλησία είναι αγάπη, φως και ζωή.
Ούτε τα σκληρά διατάγματα, ούτε οι κλειστές εκκλησίες, ούτε οι βουβές καμπάνες, ούτε οι αποσχηματισμένοι ιερείς, ούτε οι εξαφανισμένοι ιεράρχες, ούτε τα ζώα, που ρύπαιναν τους ναούς, ούτε οι σπασμένοι σταυροί, ούτε οι πεταμένες στα κοτέτσια εικόνες, ούτε το σκαρφάλωμα κατσικιών στην Αγία τράπεζα, ούτε τα αβάπτιστα παιδιά, ούτε οι “αδιάβαστοι” νεκροί, ούτε το απάνθρωπο κράτος βίας, ούτε η παγωνιά και η σκοτεινιά της καταπίεσης, ούτε η νέκρα του φόβου, ούτε η ασφυκτική υποταγή στον “πατερούλη” Εμβέρ Χότζα, κατόρθωσαν να σβήσουν την πίστη. Δεν την πλάκωσε η ασήκωτη σκλαβιά. Κρατήθηκε ιερό φυλαχτό απ’ όλους.
Μπορεί οι πιστοί να απαγορευόταν να περάσουν ακόμη και έξω από εκκλησιά, μπορεί να αναστέναζαν, μπορεί να είχαν το στόμα σφαλιστό, τα χέρια δεμένα, αλλά της πίστης η λαχτάρα έκαιγε την καρδιά τους και τη φλόγιζε.
Και ένιωσαν οι άνθρωποι, εκεί μέσα, στον καταπατημένο μέχρι τότε ναό, στη χριστουγεννιάτικη λειτουργία, ότι αν ο κόσμος θέλει να ζήσει, πρέπει να ακούσει και να δεχθεί το μήνυμα του γεννημένου Χριστού.
ΠΗΓΗ: exapsalmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου