Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι,
Η αγάπη του Θεού μάς συγκεντρώνει και φέτος σε τούτο τον ευλογημένο χώρο, και μέσα σε ατμόσφαιρα Αναστάσιμης χαράς και αγαλλίασης μάς δίνεται η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε την εορτή λήξεως των τομέων των επιστημόνων και της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως.
Απ’ άκρη σ’ άκρη της οικουμένης συνεχίζεται να ακούγεται το χαρμόσυνο μήνυμα απ’ τον Πανάγιο τάφο ότι
Χριστός Ανέστη! Ένα μήνυμα που αφορά πρωτίστως και στη δική μας ζωή.
Γιατί Ανάσταση, αδελφοί μου, σημαίνει πρώτα
άφεση, συγχώρηση, μεταμόρφωση και ανάπλαση της σχέσης μας με το Θεό, τον εαυτόν μας, τους συνανθρώπους και την ευλογημένη και ταλαιπωρημένη αυτή κτίση μέσα στην οποία ζούμε.
Ανάσταση σημαίνει ότι βρήκαμε “την οδό την απάγουσα εις την ζωήν”
το δρόμο πού οδηγεί στη χαμένη μας πατρίδα… τη Βασιλεία των Ουρανών.
Ανάσταση σημαίνει
νίκη, χαρά, ελπίδα για ζωή. “Εκ γαρ θανάτου πρός ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν”. Ο τάφος του Χριστού “όλβιος” και “ζωηφόρος” αναδεικνύεται πηγή Αναστάσεως και χωρίον αθανασίας. Αποτελεί έξοδο από τη φθορά και χοϊκότητα, συγχρόνως όμως είναι είσοδος στην αφθαρσία και αιωνιότητα.
Γι’ αυτό και η Ανάσταση του Χριστού μας είναι
έγερση• έγερση των πεπτωκότων, έγερση των υπνώντων, έγερση των παγωμένων ψυχών. Αυτό χρειάζεται σήμερα ο κόσμος μας αλλά και όλοι μας.
Αφύπνιση, ανάταση, κίνηση προς τα άνω, ανάσταση.
Να αναστηθούμε από την “άχαρη και πρόχειρη” ζωή μας ώστε να ελευθερωθούμε από τα δεσμά του θανάτου. Αν η ζωή μας ενωθεί με τη ζωή του Χριστού, τότε θα φανερωθεί στη δική μας ζωή
η ζωή Του.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν αλλού για χαμένους παραδείσους, ας μην ψάχνουμε στην κοιλάδα των δακρύων χαρά, ας μην απαιτούμε από ταραγμένους ανθρώπους ειρήνη, ας μη ζητιανεύουμε από σκληροκάρδιους ανθρώπους αγάπη, ας μη λαχταρούμε ζωή από έναν κόσμο που δυστυχώς αργοπεθαίνει. Μόνο ο αναστημένος Κύριος μπορεί να χορτάσει την ψυχή μας, να πληρώσει την ύπαρξή μας και
η Αγάπη Του να μας χαρίσει τους θησαυρούς των θεϊκών Του δώρων.
«Εμοί τό ζην Χριστός» ήταν το φετινό σύνθημα-στόχος όλων μας και όλων των συναντήσεων και δραστηριοτήτων των τομέων μας. Η εκπληκτική αυτή ομολογία του Αποστόλου Παύλου ότι ζει ο Χριστός μέσα του.
Ζει και όμως δε ζει αυτός. «Ουκέτι εγώ ζω». Αυτό είναι το παράδοξο. Ζει κάτω από την επενέργεια της Χάριτος. Ένας φανατικός Φαρισαίος και σκληρός διώκτης της Εκκλησίας, τώρα ζει και κινείται σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού, στον Οποίο παραδόθηκε ψυχή τε και σώματι.
Και επεξηγεί ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης το χωρίο λέγοντας:
“Δηλαδή εγώ δε ζω πλέον ζωή φυσική, και του παλαιού Αδάμ, αλλά ζω μια καινούργια και πνευματική ζωή, γιατί ο Χριστός είναι σε μένα όλα τα πράγματα: και ζωή και πνοή και φως…”
Σεβαστοί πατέρες,
Κυρίες και κύριοι,
Η σημερινή σύναξή μας εδώ είναι και η τελευταία της φετινής ιεραποστολικής χρονιάς. Μετά τις προβολές, τους ύμνους και τα τραγούδια που θα μας παρουσιάσουν τα μέλη της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως καθώς και τις καταληκτήριες σκέψεις πάνω στα θέματα πού συζητήσαμε φέτος στους κύκλους συμμελέτης της Αγίας Γραφής,
ας τολμήσει ο καθένας μας να σκύψει μέσα του κι εκεί να αρχίσει έναν άλλο απολογισμό:
• έναν απολογισμό που θα μετρά τα ίχνη που άφησε τούτη η χρονιά στη ψυχή του,
• που θα εγγίζει την πραγματικότητα των δωρεών του Θεού στη ζωή του,
• και που με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια θα αναζητά τις ευθύνες του, την πρόοδο ή την υστέρησή του σ’ αυτή την πορεία.
Αυτή είναι και η ευχή μας για την περίοδο που ανοίγει μπροστά μας η αγάπη του Θεού.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
(με το παραπάνω κείμενο του Γ.Π. ξεκίνησε η γιορτή λήξης)
