Δεκάξι χρονών, χωρίς μαλλιά, με σπασμένες φλέβες, πρηξίματα, με σωληνάκια παντού και έναν ορό να με ακολουθεί. Κάπως έτσι ξεκίνησε το Λύκειο για μένα.
Διαγνώστηκα με καρκίνο «στους λεμφαδένες», είπαν. Είχε κι ένα άλλο όνομα από Χ, χαώδες, αλλά τότε αρνιόμουν να το θυμηθώ. Πάντως αυτό το Χ άκουγαν όσοι ρωτούσαν και σαν να έδινε μια ελπίδα στα σκοτεινιασμένα τους μάτια.
Κανείς δεν το περίμενε. Εκεί που έπαιζα μπάσκετ μια μέρα στην αυλή του σχολείου, πήγα να πλυθώ στη βρύση και έπιασα ένα φούσκωμα στο λαιμό. Σιγά το θέμα δηλαδή, θαρρείς και δεν το είχα ξαναπάθει. Δεν πονούσε κιόλας όπως στην αμυγδαλίτιδα. Ανέβασα όμως και κάτι σαραντάρια πυρετό. Τελοσπάντων, πήγαμε στο νοσοκομείο, μου πήραν αίματα, βιοψίες, ό,τι υπήρχε… Να μην τα πολυλογώ εξέταση στην εξέταση, η επιστήμη με διέγνωσε με αυτό: λέμφωμα Χ…κάτι. «Λέμφωμα-Χάος» το έλεγα εγώ. Ο δρόμος μπροστά μου διαγραφόταν σκοτεινός…
Οι φίλοι μου πήγαιναν σχολείο, έπαιζαν στο γήπεδο της γειτονιάς, διάβαζαν αγγλικά και σιγά-σιγά διάλεγαν κατεύθυνση και ετοιμάζονταν για πανελλήνιες, όσο εγώ ήμουν σε ένα κρεβάτι με τη μαμά μου να προσέχει τους ορούς. Και να μου αλλάζει πάνες. Σίγουρα εναλλακτική προσέγγιση για έναρξη εφηβείας.
18 μήνες κράτησε η παρέα μου με το αγαπητό λέμφωμα Χ…κάτι. Σε αυτούς τους 18 χρειάστηκα 23. Τι 23; Σακουλάκια αίμα. Ναι, αυτό το κόκκινο που έχουμε μέσα μας. Εγώ τότε δεν είχα. Και αν δεν μου έδιναν, δεν θα ήμουν εδώ να σου μιλάω τώρα.
Πού βρέθηκαν; Δεν ξέρω! Η οικογένεια μου ήρθε όλη αλλά μόνο ένας μπορούσε να δώσει. 22 άγνωστοι άνθρωποι κυκλοφορούν ανάμεσα μας, που τους οφείλω τη ζωή μου. Δεν θα τους μάθω ποτέ ποιοι είναι. Αλλά τι σημασία έχει; Αυτό κάνει την πράξη τους ακόμα πιο μοναδική! Ένα από αυτά που με άλλαξε η αρρώστια ήταν ότι ανακάλυψα πόση αγάπη υπάρχει στον κόσμο. Από αυτούς τους άγνωστους αιμοδότες το ανακάλυψα. Τα μαλλιά μου φύτρωσαν ξανά, οι μελανιές από τις σπασμένες φλέβες υποχώρησαν, τα πρηξίματα έφυγαν.
Αλλά ας αφήσω το παρελθόν. Ο δεκαεξάρης εκείνος …είμαι εγώ, ο ίδιος, 45 χρονών γιατρός αιματολόγος τώρα και έχοντας την πείρα της ζωής χωρίς μαλλιά, με μώλωπες από τις βελόνες που είχαν τρυπήσει κάθε εκατοστό του κορμιού μου, με το σώμα μου αγνώριστο και προδομένο, σου λέω ότι θα παλέψουμε και τη δική σου νόσο.
Αλέξη, έχεις κι εσύ λέμφωμα Χ..κάτι, Hodgkin στην ιατρική γλώσσα. Αυτό είχα κι εγώ και αρνιόμουν ακόμα και να μάθω το κανονικό του όνομα. Τα μέσα που ο Θεός μάς δίνει σήμερα είναι καλύτερα, τα φάρμακα είναι πιο ισχυρά και αποτελεσματικά.
Το ξέρω ότι τα βλέπεις όλα τρομακτικά και τον δρόμο να διαγράφεται μπροστά αβέβαιο και απελπιστικά σκοτεινό. Αλλά είμαστε δίπλα σου! Δεν θα τον διαβείς μόνος. Η οικογένεια σου, ολόκληρη η ομάδα της κλινικής του νοσοκομείου μας, αλλά και πολλοί άλλοι που δεν θα τους μάθεις ποτέ.
Κοίταξε από το παράθυρο, άνθρωποι πηγαίνουν, έρχονται… Κάποιοι από αυτούς έχουν δώσει και θα δώσουν το αίμα που θα χρειαστείς για να τα καταφέρεις! Είναι οι ανώνυμοι, σιωπηλοί, αλλά οι πιο ουσιαστικοί συμπαραστάτες στην πορεία μας! Αχτίδες αθόρυβες που ρίχνουν άξαφνα φως στη νύχτα της αρρώστιας. Χάρη σε αυτές ξημερώνει! Διαλύουν το σκοτάδι. Και μαζί τους ανατέλλει το Φως της αδιάκριτης αγάπης του Θεού.
Αλέξη μου, τι λες; Θα παλέψουμε;
Δέσποινα Ανταράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου