...Ποιο φαίνεται να είναι το αποφασιστικό σημείο του περάσματος από την απιστία στην πίστη;
Η ύπαρξη ενός έστω ελάχιστου ποσοστού ταπείνωσης, δηλαδή η αμφισβήτηση του απόλυτου των επιλογών του ίδιου του ανθρώπου, που τον κάνει να εμπιστευτεί την κοινή εμπειρία των άλλων και που τον οδηγεί στην Εκκλησία. Ο Θωμάς κατορθώνει να απεγκλωβιστεί από την απιστία του, μόλις αποφασίζει να βγει από το «καβούκι» του. Η ταπείνωση που επιδεικνύει, ως στροφή προς τους άλλους και όχι τον εαυτό του, είναι το ρίσκο που αναλαμβάνει για να μπει στο χώρο της έκπληξης: της εμπειρίας του αναστημένου Χριστού. Ο Κύριος βλέπουμε ότι εκεί του φανερώνεται: στη σύναξη των μαθητών, στην Εκκλησία, και όχι στο θολό σύννεφο των λογισμών της μοναξιάς του. Και τον καλεί μ’ έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο, που διαλύει τις αμφιβολίες του: «φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τὰς χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλὰ πιστός». Η συγκλονιστική αυτή εμπειρία του Θωμά τον οδηγεί πια στη φυσιολογική στάση των πιστών μαθητών: στην προσκύνηση του Χριστού και στην ομολογία της πίστεως: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου»...
Γεώργιος Δορμπαράκης, Του Πάθους και της Ανάστασης,
1η έκδ., Αθήνα, Αρχονταρίκι, 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου