του Λευτέρη Παπαδόπουλου
ΤΑ ΝΕΑ, 28.12.11
Τρεις νέοι και τρεις νέες δεκαοχτώ, δεκαεννιά χρόνων. Και έξι όργανα. Μια κιθάρα, ένα σαντούρι, ένα τουμπελέκι, ένα βιολί, ένα μπάντζο και μια φλογέρα. Μια μικρή κομπανία. Είχαν πάρει θέση απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης και έψελναν τα κάλαντα. Όχι τα γνωστά - «καλήν ημέρα άρχοντες» κ.λπ. - που λένε στην Αθήνα. Αλλιώτικα. Παραδοσιακά, αλλά αλλιώτικα. Μάλλον από κάποιο νησί της Δωδεκανήσου. Ωραίες φωνές, χωρίς φάλτσο τα όργανα, μπόλικοι διαβάτες στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Όλ' αυτά παραμονή Χριστουγέννων, από τις 10 το πρωί. Ο κόσμος σταματούσε και άκουγε. Και τα ευρουλάκια πέφταν βροχή. Στάθηκα κι εγώ, κάπου παράμερα. Μου άρεσε πολύ η «συναυλία». Υπήρχε συγκίνηση. Και σοβαρότητα. Η εξαμελής συντροφιά ήξερε τι έκανε. Θα είχαν προηγηθεί πολλές πρόβες πριν από την «παράσταση». Κάποια στιγμή, έπεσε και χειροκρότημα. Γιατί δεν είναι μόνο το έθιμο. Είναι και η απόλαυση.
Χαίρομαι και με τους πιτσιρικάδες που βγαίνουν με τα τριγωνάκια και τα λένε από σπίτι σε σπίτι. Συνήθως όμως αυτοί οι πιτσιρικάδες είναι κακόφωνοι, βιάζονται και το μόνο που σκέφτονται είναι το φιλοδώρημα. Τραγουδούν για δυο λεπτά και τους βλέπεις έτοιμους να φύγουν. Εντάξει - από το ντιπ κι ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Αλλά το ωραίο, είναι ωραίο. Γι` αυτό και μου έκανε εντύπωση η μικρή κομπανία.
Αυτήν τη χρονιά, πάντως, πρέπει να πω, είδα πολλά παιδιά στους δρόμους να χτυπάνε κουδούνια για να πούνε τα κάλαντα. Πριν από δυο χρόνια, πριν από τρία, δεν υπήρχε τέτοια κίνηση. Ένας δωδεκάρης, βαριότανε να πάρει σβάρνα όλες τις πολυκατοικίες, να ρωτάει «να τα πούμε;» και να περιμένει τη θετική απάντηση για ν` αρχίσει το «καλήν ημέρα άρχοντες». Άλλωστε δεν υπάρχουν πια άρχοντες. Δεν υπάρχουν όμως και λεφτά. Το χαρτζιλίκι των γονιών όλο και μικραίνει. Το καταπίνουν οι άλλες προτεραιότητες της οικογένειας.
Μίλησα και με τον Αρχιεπίσκοπο. Ήταν πολύ ευχαριστημένος από τη διάθεση του κόσμου να βοηθήσει ένα πλήθος ανθρώπων που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, που έχουν μεγάλη ανάγκη, ακόμη και το καθημερινό πιάτο φαγητού. Μίλησα και με τον υπεύθυνο της Αρχιεπισκοπής για την πρωτοβουλία «Όλοι μαζί μπορούμε» π. Χρυσόστομο Συμεωνίδη. Μου είπε με ιδιαίτερη συγκίνηση ότι έχουν συγκεντρωθεί για τη φτωχολογιά 150 τόνοι τροφίμων! Μακαρόνια, ρύζι, γάλα, αλεύρι, λάδι. Τα αφήνουν στα σούπερ μάρκετ όσοι πάνε να ψωνίσουν για τις οικογένειές τους. «Ο έχων δύο χιτώνας» στην πράξη. Από τον λαό, για τον λαό.
Όχι σαν κάποιους πολιτικούς, που βλέποντας το πόθεν έσχες τους, τρομάζεις! Πώς - και από πού, κυρίως - έβγαλαν τόσα χρήματα; Πολύ δύσκολα θα πάρουμε απάντηση. Όπως δεν πήραμε 47 χρόνια τώρα: από τότε που ο Γεώργιος Παπανδρέου ψήφισε αυτόν τον νόμο «για την προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου». Νόμο, που όπως αποδείχθηκε, προστατεύει μόνο την περιουσία των πολιτικών.
Παρασύρθηκα, όμως. Χρόνια Πολλά.
Τρεις νέοι και τρεις νέες δεκαοχτώ, δεκαεννιά χρόνων. Και έξι όργανα. Μια κιθάρα, ένα σαντούρι, ένα τουμπελέκι, ένα βιολί, ένα μπάντζο και μια φλογέρα. Μια μικρή κομπανία. Είχαν πάρει θέση απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης και έψελναν τα κάλαντα. Όχι τα γνωστά - «καλήν ημέρα άρχοντες» κ.λπ. - που λένε στην Αθήνα. Αλλιώτικα. Παραδοσιακά, αλλά αλλιώτικα. Μάλλον από κάποιο νησί της Δωδεκανήσου. Ωραίες φωνές, χωρίς φάλτσο τα όργανα, μπόλικοι διαβάτες στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Όλ' αυτά παραμονή Χριστουγέννων, από τις 10 το πρωί. Ο κόσμος σταματούσε και άκουγε. Και τα ευρουλάκια πέφταν βροχή. Στάθηκα κι εγώ, κάπου παράμερα. Μου άρεσε πολύ η «συναυλία». Υπήρχε συγκίνηση. Και σοβαρότητα. Η εξαμελής συντροφιά ήξερε τι έκανε. Θα είχαν προηγηθεί πολλές πρόβες πριν από την «παράσταση». Κάποια στιγμή, έπεσε και χειροκρότημα. Γιατί δεν είναι μόνο το έθιμο. Είναι και η απόλαυση.
Χαίρομαι και με τους πιτσιρικάδες που βγαίνουν με τα τριγωνάκια και τα λένε από σπίτι σε σπίτι. Συνήθως όμως αυτοί οι πιτσιρικάδες είναι κακόφωνοι, βιάζονται και το μόνο που σκέφτονται είναι το φιλοδώρημα. Τραγουδούν για δυο λεπτά και τους βλέπεις έτοιμους να φύγουν. Εντάξει - από το ντιπ κι ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα. Αλλά το ωραίο, είναι ωραίο. Γι` αυτό και μου έκανε εντύπωση η μικρή κομπανία.
Αυτήν τη χρονιά, πάντως, πρέπει να πω, είδα πολλά παιδιά στους δρόμους να χτυπάνε κουδούνια για να πούνε τα κάλαντα. Πριν από δυο χρόνια, πριν από τρία, δεν υπήρχε τέτοια κίνηση. Ένας δωδεκάρης, βαριότανε να πάρει σβάρνα όλες τις πολυκατοικίες, να ρωτάει «να τα πούμε;» και να περιμένει τη θετική απάντηση για ν` αρχίσει το «καλήν ημέρα άρχοντες». Άλλωστε δεν υπάρχουν πια άρχοντες. Δεν υπάρχουν όμως και λεφτά. Το χαρτζιλίκι των γονιών όλο και μικραίνει. Το καταπίνουν οι άλλες προτεραιότητες της οικογένειας.
Μίλησα και με τον Αρχιεπίσκοπο. Ήταν πολύ ευχαριστημένος από τη διάθεση του κόσμου να βοηθήσει ένα πλήθος ανθρώπων που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, που έχουν μεγάλη ανάγκη, ακόμη και το καθημερινό πιάτο φαγητού. Μίλησα και με τον υπεύθυνο της Αρχιεπισκοπής για την πρωτοβουλία «Όλοι μαζί μπορούμε» π. Χρυσόστομο Συμεωνίδη. Μου είπε με ιδιαίτερη συγκίνηση ότι έχουν συγκεντρωθεί για τη φτωχολογιά 150 τόνοι τροφίμων! Μακαρόνια, ρύζι, γάλα, αλεύρι, λάδι. Τα αφήνουν στα σούπερ μάρκετ όσοι πάνε να ψωνίσουν για τις οικογένειές τους. «Ο έχων δύο χιτώνας» στην πράξη. Από τον λαό, για τον λαό.
Όχι σαν κάποιους πολιτικούς, που βλέποντας το πόθεν έσχες τους, τρομάζεις! Πώς - και από πού, κυρίως - έβγαλαν τόσα χρήματα; Πολύ δύσκολα θα πάρουμε απάντηση. Όπως δεν πήραμε 47 χρόνια τώρα: από τότε που ο Γεώργιος Παπανδρέου ψήφισε αυτόν τον νόμο «για την προστασία της τιμής του πολιτικού κόσμου». Νόμο, που όπως αποδείχθηκε, προστατεύει μόνο την περιουσία των πολιτικών.
Παρασύρθηκα, όμως. Χρόνια Πολλά.
1 σχόλιο:
Ωραίο το κείμενο!
Σπάνιο για αθηναϊκές εφημερίδες τέτοιας κυκλοφορίας.
Δημοσίευση σχολίου