«Παραδεισένια Μελωδία» το όνομα της Κατασκήνωσής μας…
κι εμείς γλυκόλαλα πουλιά –Παπαγαλάκια, Αηδόνια, Καναρίνια- τραγουδούσαμε τη χαρά μας !
Τη χαρά που βρίσκει καθείς κοντά στον Χριστό !
Κάθε βράδυ που επιστρέφαμε στην Πάτρα, κοιμόμασταν αγκαλιά με τ’ όνειρο της ανατολής της νέας μέρας για να ρθούμε πάλι στο «ΘΑΒΩΡ» και να συνεχίσουμε την «Παραδεισένια Μελωδία» μας!...
Στη γιορτή μας , την τελευταία μέρα, είπαμε και στους δικούς μας αυτό που μάθαμε κι εμείς :
Ἐμβλέψατε εἰς τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ,
ὃτι οὐ σπείρουσιν οὐδέ θερίζουσιν οὐδέ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας
καί ὁ Πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά.
Ο ὐ χ ὑ μ ε ῖ ς μ ᾶ λ λ ο ν δ ι α φ έ ρ ε τ ε α ὐ τ ῶ ν;
(Κατά Ματθαῖον ἱερόν Εὐαγγέλιον στ΄ κεφάλαιον στίχος 26)
Γιατί οι καρδιές μας, λοιπόν, να είναι γεμάτες φόβο, αγωνία, άγχος;
Γιατί ν’ αγωνιούμε για το μέλλον;
Κοιτάξτε τα πουλιά που πετούν στον αέρα…
Ούτε σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε μαζεύουν τροφές σε αποθήκες…
Και όμως! Ο επουράνιος Πατέρας μας, ο Θεός φροντίζει αυτά!
Εμείς οι άνθρωποι δεν αξίζουμε πολύ περισσότερο από αυτά;
Πόσο γρήγορα πέρασαν οι μέρες…
Θα συνεχίσουμε την «Παραδεισένια Μελωδία» μας στην πόλη ! …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου