Ο σύγχρονος άνθρωπος (ΙΙΙ)

 

Συνέπεια τῆς οἰκονομικῆς ὀργάνωσης εἶναι ὅτι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔγινε ἀνέστιος καὶ ἄπατρις, καὶ ὁ βίος του ἀνέορτος. Ξεριζωμένοι ἄνθρωποι χωρὶς πίστη, χωρὶς ἄλλα ἰδανικὰ ἔξω ἀπὸ τὶς οἰκονομικές των ἐπιχειρήσεις, ταξιδεύουν διαρκῶς ἀπὸ τόπο σὲ τόπο, μὲ τὴν ταχύτητα καὶ τὴν ἄνεση τῶν συγκοινωνιακῶν μέσων, συναλλάσσονται μὲ ὅλο τὸν κόσμο, συνδέονται μὲ ὅλους τοὺς τόπους, ὁμιλοῦν ὅλες τὶς γλῶσσες, ἀποχρωματίζονται, χάνουν τὸν ἐθνικό τους χαρακτήρα, γίνονται κοσμοπολίτες...

Ὅλοι αὐτοὶ ἑστία δὲν ἔχουν, οἰκογενειακὸ τραπέζι δὲν στρώνουν, Ἐκκλησία δὲν ξέρουν, ἑορτὴ δὲν γνωρίζουν.

Ἔχασαν ὅλοι τὴν ὄψη τοῦ οὐρανοῦ· δὲν τὸν βλέπουν, δὲν τὸν αἰσθάνονται, δὲν τὸν πιστεύουν. Συγχρόνως ὅμως ἔχασαν καὶ τὴ χαρὰ τῆς γῆς...

 

+ Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ,
Ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων, Κοζάνη 1988,
Ὁμιλ. Νς´