"Διεθνής κρίση καί ἐγχώρια πτώχευση" - περίληψη εισηγλησεως κ. Χρ. Κατηφόρη

Εἰσαγωγή:

Ἀπό τό 2010 ζοῦμε τίς τραγικές συνέπειες τῆς 6ης πτώχευσης τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους μετά τήν Ἑλληνική Ἐπανάσταση. Ζοῦμε τό χρονικό ἑνός προαναγγελθέντος θανάτου. Ἡ διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση τοῦ 2007-2008 ὑπῆρξε μόνο ἡ ἀφορμή τῆς ἑλληνικῆς πτώχευσης. Τά αἴτιά της ὅμως ἦταν διαφορετικά καί βαθύτερα.

Ἡ οἰκονομική κρίση ὑπῆρξε ἀποτέλεσμα τῆς ἐπί σχεδόν 4 δεκαετίες κρίσεως πολιτικῆς καί κοινωνίας, κρίσεως πού ἑδράζεται στήν κατάρρευση παιδείας, θεσμῶν καί ἀξιῶν.

Ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται σέ πόλεμο μέ δύο μέτωπα: καί μέ τίς «ἀγορές» ἐδῶ καί 4 χρόνια, πού δέν μᾶς ἐμπιστεύονται καί γι’ αὐτό δέν μᾶς δανείζουν πιά, ἀλλά καί μέ τόν κακό της ἑαυτό ἐδῶ καί περίπου 40 χρόνια (πελατειακό - κομματικό κράτος, παρασιτοκρατία, ἀνομία, ἀτιμωρησία κλπ.).

Ἀναδρομή στήν οἰκονομική ἱστορία τῆς Ἑλλάδος:

Ἀπό τό «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν» στόν διπλασιασμό τῆς Ἑλλάδος 1893-1913.

Ἡ χρυσή εἰκοσαετία 1955-1974. Ἡ Ἑλλάδα γίνεται προηγμένη χώρα.

Ἡ χαμένη 15ετία 1975-1989 τῆς ὑπερχρέωσης καί τῆς μηδενικῆς ἀνάπτυξης.

Ἡ δεκαετία τοῦ μετασχηματισμοῦ καί τῆς σύγκλισης 1990-1999.

Ἡ δεκαετία τῆς διαφθορᾶς, τοῦ συβαριτισμοῦ καί τῆς εὐδαιμονίας μέ δανεικά 2000-2010.

Οἱ διαφορές τῆς ἑλληνικῆς ἀπό τή διεθνή κρίση.

Κοινό χαρακτηριστικό τῆς ἑλληνικῆς καί διεθνοῦς κρίσης εἶναι ἡ ἀγελαία συμπεριφορά (herd behaviour) ἀποταμιευτῶν καί ἐπενδυτῶν πού ὁδηγό της εἶχε τήν κοντόφθαλμη συμπεριφορά καί τήν ἀπληστία. Ἀπληστία γιά περισσότερα εἰσοδήματα καί κέρδη στό σήμερα ἔναντι τοῦ αὔριο.

Ἡ μυωπική συμπεριφορά καί ἡ ἀπληστία ἦταν καί οἱ βάσεις τῆς ἑλληνικῆς κρίσης καί ὑπῆρξαν ἰδιαίτερα ἰσχυρές τήν περίοδο μετά τήν ἔνταξη στό εὐρώ. Στήν Ἑλλάδα πῆραν χαρακτήρα ἐπιδημίας ἀπό τήν ὁποία ἐλάχιστοι ξέφυγαν καί ἐμφανίστηκε σέ πολλά ἐπίπεδα:

1) Στούς πολιτικούς.

2) Στίς συντεχνίες καί συνδικαλιστικές ἐλίτ τοῦ δημοσίου.

3) Στά νοικοκυριά.

4) Στίς τράπεζες.

Ἀποτέλεσμα τῆς ὑπερχρέωσης τοῦ κράτους, τῶν ἀσφαλιστικῶν ταμείων, πολλῶν ἐπιχειρήσεων καί νοικοκυριῶν ὑπῆρξε:

α) ἡ συνολική οἰκονομική κατάρρευση πού ζοῦμε λόγῳ ἀδυναμίας ἐξασφάλισης πόρων μέ τίς δικές μας δυνάμεις.

β) ἡ δημιουργία μιᾶς πολύ σοβαρῆς διαγενεακῆς ἀνισότητας, ὅπου ἡ προηγούμενη γενιά δανειζόμενη ἔζησε πλουσιότερα ἀπό ὅσο παρήγαγε, στερώντας πόρους καί προοπτικές ἀπό τήν ἑπόμενη γενιά.

Εὐρώ ἤ ἐθνικό νόμισμα; Τό εὐρώ κατάρα ἤ ὅπλο;

Προοπτικές ἐξόδου τῆς πατρίδος μας ἀπό τήν κρίση:

Τά πράγματα ἐξακολουθοῦν νά εἶναι ἐξαιρετικά σοβαρά καί ἡ ἀνεργία μαστίζει τήν ἑλληνική οἰκογένεια. Στό χέρι μας ὅμως εἶναι νά ἀντιστραφεῖ ἡ εἰκόνα. Ἡ Ἑλλάδα συνεχίζει νά διαθέτει ὑγιεῖς πνευματικές καί παραγωγικές δυνάμεις. Συνεχίζει νά διαθέτει τεράστια ἀναξιοποίητη περιουσία, φυσικό πλοῦτο καί φυσικά πλεονεκτήματα. Οἱ Εὐρωπαῖοι σύμμαχοι ἔχουν ἀποφασίσει πιά ὅτι μᾶς θέλουν «μέσα καί ὄχι ἀπ’ ἔξω». Φυσικά ἀπό συμφέρον.

Χρειαζόμαστε: ἔντιμους στό τιμόνι, ὁμόνοια ὅλων (ὅπως τότε τό 1912), ἐπιστροφή στίς ἀξίες πού λοιδορήσαμε (φιλοπατρία, ἐργατικότητα, τιμιότητα), ριζική πολιτική μεταρρύθμιση μέ πλήρη διαχωρισμό τῶν 3 ἐξουσιῶν, ἀπελευθέρωση τῆς δημιουργικότητας καί ἐπινοητικότητας τοῦ Ἕλληνα, ἀπενοχοποίηση τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί διδασκαλία της στά σχολεῖα (τό παράδειγμα τῆς Φινλανδίας), ἐνεργούς πολίτες καί ὄχι «πελάτες».

Τελικά τό βασικότερο αἴτιο τῆς ἑλληνικῆς κρίσης δέν εἶναι τό χαμηλό κατά κεφαλήν εἰσόδημα, ἀλλά «τό τραγικά χαμηλό κατά κεφαλή ἐπίπεδο καλλιέργειας» (Χρ. Γιανναρᾶς). Ἡ εὐθύνη τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί τῶν ἀνθρώπων τοῦ πνεύματος καί τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τεράστια.

Ἀπαιτεῖται ἑνότητα καί ἁρμονική συνεργασία ὅλων (κεφαλαίου, ἐργασίας, ἐπιχειρηματικότητας καί θεσμῶν), προκειμένου ἡ Ἑλλάδα νά γίνει καί πάλι ἕνα κανονικό κράτος, ἕνα κράτος μέ ἀξίες, ὀργάνωση, ἀξιοκρατία, σεβασμό στόν ἱδρώτα καί τήν ποιότητα, μέ ἐπιβράβευση καί τιμωρία, μέ ἀληθινή ἀνάπτυξη, χωρίς δανεικά καί χρέη, μία πατρίδα πού θά σταματήσει νά εἶναι «Κηφηνεῖον ἡ ὡραία Ἑλλάς» καί πού οἱ νέοι της θά φοβοῦνται τό καθισιό καί ὄχι τήν ἐργασία (Σ. Καργάκος).

Εἰσηγητής: κ. Χρῆστος Κατηφόρης, Οἰκονομολόγος - Διεθνολόγος