Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος (Ι)

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι δεισιδαίμονας μᾶλλον παρὰ πιστός· φίλαυτος μᾶλλον καὶ φιλόσαρκος παρὰ φιλάλληλος καὶ φιλόθεος· ἐπαναστατημένος μᾶλλον καὶ ἀπειθάρχητος παρὰ φιλόνομος καὶ φιλελεύθερος· ἀνατροπέας μᾶλλον καὶ καταστροφικὸς παρὰ συντηρητὴς καὶ οἰκοδόμος. 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς φυγῆς. Φεύγουν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ χωριό τους, φεύγουν ἀπὸ τὸν τόπο τους, φεύγουν ἀπὸ τὴν πατρίδα τους, θέλουν νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν πλανήτη τους, φεύγουν ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους· ἐγκαταλείπουν τὸν ἀγώνα, παραιτοῦνται ἀπὸ τὸ χρέος. Καιρὸς φυγῆς καὶ λιποταξίας εἶναι ὁ καιρός μας... 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγωνίας καὶ τοῦ φόβου. Φοβεῖται καὶ ἀγωνιᾶ ἐνώπιον τοῦ θανάτου, ἐπειδὴ δὲν πιστεύει στὴ ζωή· φοβεῖται καὶ ἀγωνιᾶ ἐνώπιον τῶν ἔργων του, τῆς Ἐπιστήμης καὶ τῆς Τεχνικῆς, ἐπειδὴ δὲν ἔχει ἀγάπη· φοβεῖται καὶ ἀγωνιᾶ ἐνώπιον τοῦ μέλλοντος, ἐπειδὴ δὲν ἔχει ἐλπίδα... 

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν γνωρίζει τὸ δρόμο τῆς λύτρωσης, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας. Καὶ εἶναι τραγικὸς μέσα στὸ φόβο καὶ τὴν ἀγωνία του, μή ἔχοντας ἄνοιγμα καὶ διέξοδο πρὸς τὴ λύτρωση. Πνίγεται καὶ χάνεται, διαλύεται καὶ πεθαίνει μέσα στὸ ζοφερὸ σκότος τῆς ἐξαφάνισης καὶ τοῦ θανάτου.

+Ἐπισκόπου Διονυσίου Λ. Ψαριανοῦ, Ἐπὶ πτερύγων ἀνέμων, Κοζάνη 1988, Ὁμιλ. Νς´