Η κατάκριση συνιστά κατάρα, ευχή θανάτου και επομένως είναι τραγική ειρωνεία κάποιος να κηρύσσει την αγάπη και ταυτόχρονα να κατακρίνει. Η κατάκριση είναι μια στάση που δηλώνει την εσωτερική μιζέρια αυτού που την ασκεί. Ο άνθρωπος που συνειδητοποιεί την ανεπάρκειά του και νοιώθει να πλαισιώνεται απ' την αγάπη και το έλεος του Θεού, είναι αδύνατον να στέκεται ανελέητα μπροστά στις αδυναμίες των άλλων.
Η κατάκριση δηλαδή είναι μια πράξη ανωριμότητας και ανευθυνότητας, που όποιος κατακρίνει θεωρεί τον άλλον ως ξεχωριστή ύπαρξη από τον εαυτό του. Η κατάκριση των άλλων είναι μια μίζερη στάση που δε επιτρέπει ποτέ την κατάκτηση της αυτογνωσίας μας. Αυτογνωσία ουσιαστική δε μπορεί να υπάρχει με κατάκριση.
Η ενασχόληση με την καταγραφή των αρνητικών πλευρών των άλλων ανθρώπων προσφέρει μια ψευδή βεβαιότητα τελειότητας στον κρίνοντα. Για παράδειγμα αυτοί που κατακρίνουν τους νέους για την προκλητική τους ένδυση δε συνειδητοποιούν ότι είναι αυτοί που πρέπει να αναρωτηθούν για το πονηρό τους βλέμμα και τον ανώριμο εαυτό τους, και γι' αυτό σκανδαλίζονται.
Δημ. Καραγιάννης, παιδοψυχίατρος - ψυχοθεραπευτής,
απόσπασμα από εισήγηση σε συνέδριο με θέμα: "Αναζητώντας τον αυθεντικό εαυτό".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου