Κυριακή της Ορθοδοξίας, την οποία εορτάζουμε τις ημέρες αυτές, με την ανάμνηση της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, αποτελεί αφορμή χαράς και ευφροσύνης για κάθε Ορθόδοξο πιστό.
Κεντρίζει τη μνήμη της καρδιάς μας και ζωντανεύει εμπρός μας τους ηρωικούς αγώνες των πιστών όχι μόνο της θλιβερής εποχής της εικονομαχίας αλλά και όλων των εποχών της εκκλησιαστικής μας ιστορίας για να μείνει η Πίστη μας ανόθευτη.
Συγχρόνως γίνεται αφορμή για ένα αυτοέλεγχο ως προς την πορεία ημών των σημερινών Ορθοδόξων, οι οποίοι έχουμε φορτωθεί στους ώμους μας την ιερή κληρονομιά της Ορθοδοξίας μας, την αγία «παρακαταθήκη», που την εφύλαξαν με γενναιότητα και αυτοθυσία «ως κόρην οφθαλμού» οι προγονοί μας, οι καρδιές των οποίων σκιρτούσαν για την Ορθοδοξία.
Ο αυτοέλεγχος αυτός όμως της πορείας μας παρουσιάζει ορισμένα δείγματα, τα οποία πρέπει να μας ανησυχήσουν, διότι φανερώνουν ότι έχει συμβεί σε αρκετούς άμβλυνση του Ορθοδόξου φρονήματος και κριτηρίου.
Τι όμως σημαίνει άμβλυνση του Ορθοδόξου κριτηρίου και φρονήματος; Το να μη θεωρούμε μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία ως την «μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν», αλλά να θέτουμε σε ίση μοίρα μ' αυτήν και διάφορες άλλες χριστιανικές κοινότητες και ομάδες, οι οποίες όμως δεν είναι Ορθόδοξες. Αυτό συμβαίνει επί παραδείγματι στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών», που είναι συνονθύλευμα αιρετικών ομάδων και ο ορατός οργανισμός του Οικουμενισμού. Παρακάθηνται σ' αυτόν και συζητούν επί ίσοις όροις και συναποφασίζουν αιρετικοί και Ορθόδοξοι. Και ενώ στην αρχή οι Ορθόδοξοι εστενοχωρούντο και έκαναν ξεχωριστές γραπτές Δηλώσεις στις τελικές αποφάσεις των συσκέψεων, σιγά -σιγά έπαυσαν οι ξεχωριστές Δηλώσεις και δέχονται αδιαμαρτύρητα τα τεκταινόμενα.
Λόγω επίσης της συχνής επικοινωνίας με τους ετεροδόξους αρκετοί Ορθόδοξοι που σπούδασαν και ζουν στο εξωτερικό, ακόμη και κληρικοί, νομίζουν και γράφουν ότι «δεν πρέπει να καυχώμεθα για το ότι είμεθα "Ορθόδοξοι. Παπικοί και Ορθόδοξοι είμεθα ίδιοι Χριστιανοί»!... Επηρεάζονται σιγά - σιγά από το περιβάλλον στο οποίο ζουν, και σχηματίζουν τέτοιες απόψεις. Αμβλύνεται το ορθόδοξο κριτήριό τους.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτό που έλεγε σε πανεπιστημιακές παραδόσεις ο μακαριστός ήδη Καθηγητής της θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Παναγιώτης Χρήστου: «Εμείς που σπουδάζουμε στην Ευρώπη επιστρέφουμε στην Ελλάδα Ορθόδοξοι στην καρδιά αλλά Προτεστάνται στο μυαλό».
Έτσι σκέπτονται δυστυχώς και εκδηλώνονται αρκετοί σπουδασμένοι στο εξωτερικό Ορθόδοξοι. Δείχνουν να έχουν υποτιμήσει μέσα τους την Ορθοδοξία. Σαν να μην την θεωρούν απόλυτη θεόσδοτη μοναδική αξία και αλήθεια, που δεν ισοφαρίζεται με καμιά άλλη. Και μοιάζουν να αποδέχονται την προτεσταντική «θεωρία των κλάδων», σύμφωνα με την οποία οι διάφορες χριστιανικές κοινότητες και ομάδες έχουν μέρος της αληθείας, και καμιά δεν έχει όλη και πλήρη την αλήθεια. Ούτε βέβαια και η Ορθοδοξία. Εκεί οδηγεί η άμβλυνση του Ορθοδόξου κριτηρίου και φρονήματος.
Και ό λαός μας, που είναι φυσικό να αγνοεί τις λεπτές δογματικές διαφορές και τους ιερούς Κανόνες, οι οποίοι απαγορεύουν να δεχόμαστε δώρα από αιρετικούς και να συμπροσευχόμαστε με αυτούς, όταν βλέπει ορισμένους κληρικούς μας να αγκαλιάζουν τούς αιρετικούς και ακόμη να ασπάζονται το χέρι του αιρεσιάρχη Πάπα, απορεί, ζαλίζεται, συγχύζεται. Στην αρχή αντιδρά μέσα του, σιγά - σιγά όμως συνηθίζει με την προβολή που γίνεται από τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως και αμβλύνεται το φρόνημά του. Χάνει το Ορθόδοξο κριτήριό του. Ακολουθεί τούς θρησκευτικούς ηγέτες του, οι οποίοι με τη λεγομένη «αγαπολογία» υπηρετούν, - ασυναίσθητα άραγε; - τα σχέδια όσων προωθούν την παγκοσμιοποίηση και την παν-θρησκεία.
Υπάρχει βεβαίως και το «λείμμα». Υπάρχουν δηλαδή και οι Ορθόδοξοι πιστοί που αντιστέκονται και δεν παρασύρονται από το ρεύμα και το πνεύμα της εποχής. Υπάρχει ο ευσεβής λαός, ο οποίος αγωνίζεται να διατηρεί με τη Χάρη του Θεού ανεπηρέαστο το Ορθόδοξο κριτήριο και φρόνημά του. Ο πιστός αυτός λαός είναι «ο υπερασπιστής της θρησκείας», όπως τον χαρακτήρισαν οι Πατριάρχες της Ανατολής το έτος 1848 σε επιστολή τους στον τότε Πάπα Πιο τον Θ', που ήθελε να υποτάξει και αυτός στο εξουσιαστικό πρωτείο του την Ορθοδοξία. Ο λαός μας, του τόνισαν, «εθέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και ομοειδές τω των Πατέρων αυτού». Δεν ανέχεται νεωτερισμούς και συμβιβασμούς στην πίστη.
Κατόπιν όλων αυτών το συμπέρασμα μας βγαίνει φυσικά και αβίαστα. Εφόσον ο αυτοέλεγχος παρουσιάζει δείγματα αμβλύνσεως του Ορθοδόξου φρονήματός μας, είναι ανάγκη να μετανοήσουμε.
Τι αναφορά θα δώσουμε εν ώρα Κρίσεως στους γενναίους προμάχους της Ορθοδοξίας μας; Πώς θα αντικρίσουμε τον Μέγα Αθανάσιο, τον Μέγα Φώτιο, τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, πού δεν δέχονταν κανένα συμβιβασμό με τους αιρετικούς, όσοι μάλιστα τους χαρακτηρίσαμε ως φανατικούς; Η Πίστη μας είναι πολύτιμο τάλαντο και δώρο του Θεού ιερό και δεν έχουμε δικαίωμα, όποιοι κι αν είμαστε, να κάνουμε εκπτώσεις και συμβιβασμούς.
15-2-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου