Πώς να μη χαίρεται λοιπόν η Κεχαριτωμένη, εφόσον με τον άσπιλο τόκο της έλαμψε η χαρά σε όλη την ανθρωπότητα;
Πώς να μη χαίρεται «της χαράς η αιτία», εφόσον ο ένσαρκος Λόγος του Θεού κατέστησε την γαστέρα της αχράντου Μητρός του εργαστήριο της χαράς και εστία όλων των πνευματικών χαρισμάτων;
Πώς να μη χαίρεται «της χαράς το δοχείον», εφόσον από τον ευλογημένο καρπό της κοιλίας της εξεχύθησαν όλες οι αύρες της πνευματικής αναδημιουργίας, της ανακαινίσεως του κόσμου και της αναγεννήσεως του ανθρώπου;
Η Κυρία Θεοτόκος «έτεκε Σωτήρα των ψυχών ημών»! Οποία χαρά και αγαλλίαση! Βεβαίως ως μητέρα πόνεσε κι αυτή, όταν είδε τον Υιό και Θεό της να οδυνάται εσταυρωμένος. Αλλά ακολούθησε η ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως και λησμονήθηκε ο πόνος της ρομφαίας που διαπέρασε τη μητρική καρδιά της.
Να την παρακαλούμε να μας χαριτώνει να γινόμαστε κι εμείς μέτοχοι της χαράς του Χριστού. Να επικαλούμαστε τις πρεσβείες της, για να απολαμβάνουμε κι εμείς την ανεκλάλητη χαρά της Αναστάσεως του Υιού της. Και να τη μεγαλύνουμε για τις ευεργεσίες της, «ας υπερεκένωσεν εις ημάς» «της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον»!
1-3-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου