Πάντα με εντυπωσίαζε, όχι τόσο το ίδιο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, όσο το θέλγος που αυτό δημιουργούσε σε πολλούς ανθρώπους. Είναι το μεγαλύτερο και το ομορφότερο φεγγάρι όλου του χρόνου, λένε. Μέρες, πριν την Αυγουστιάτικη πανσέληνο, διοργανώνονται υπαίθριες εκδηλώσεις, στήνονται βραδινά σκηνικά, ανταλλάσσονται προσδοκίες με αρκετή δόση παραστατικών περιγραφών, υπαγορευμένων από προηγούμενες ρομαντικές εμπειρίες. Όλα κεντρίζουν την προσμονή μας για το μεγάλο γεγονός του καλοκαιρινού ουρανού....
Και βέβαια, όσο πειστική κι αν είναι στις εξηγήσεις της η επιστήμη της Φυσικής και της Αστρονομίας, σχετικά με το μέγεθος της αυγουστιάτικης σελήνης τουλάχιστον, νομίζω ότι οι ερμηνείες για την αίγλη που χαρίζει αενάως θα πολλαπλασιάζονται, κινούμενες πάντα στην υποκειμενική σφαίρα του ψυχικού και του μεταφυσικού...
Σκεφτόμουν λοιπόν μια από αυτές: Η σελήνη του Αυγούστου ίσως να φαίνεται τόσο εντυπωσιακή, διότι αυτήν την περίοδο - θέρος γαρ - σηκώνουμε περισσότεροι και περισσότερο τα μάτια μας στον ουρανό και απερίσπαστοι από την τύρβη του καθημερινού άγχους, μπορούμε να παρατηρήσουμε και να χαρούμε αυτά που η φύση πάντα, χωρίς αντάλλαγμα, μας δωρίζει απλόχερα... Επίσης, αναζητώντας τη γοητεία του αργυρού σεληνόφωτος, όπως θα έλεγε ο Παπαδιαμάντης μας στο "Ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου", αναγκαζόμαστε να απομακρυνθούμε, έστω για λίγο, απο τα φώτα της πόλης, και υπακούμε σε έναν ενδόμυχο και ριζικό πόθο μας, να συνομίλησει ο "μικρόκοσμος" της καρδιάς μας με τον "μεγάκοσμο" του σύμπαντος και με όσα πνευματικά και αόρατα κρύβει εκείνο πίσω του. Το φεγγάρι νομίζω οτι είναι απλά το μέσον ή η αφορμή...
Στον απόηχο αυτών των λογισμών, αυθόρμητα αναδύεται μέσα μου η αλληγορία: Μια σελήνη αυγουστιάτικη θα μπορούσε να υπάρχει μέσα σε όλους μας, εναργέστερη ίσως σε αυτούς που διατηρούν στην ψυχή τους ζεστή τη σπίθα της δημιουργίας, της τέχνης. Οπότε, μόλις υποχωρήσει ο εσωτερικός θόρυβος των ανακυκλούμενων καθημερινών εντάσεων, μόλις χαμηλώσει ο "φωτισμός" των εκκεντρικών λογισμών, τότε αναδύεται από μέσα μας, ευκρινής και ακέραια η "πανσέληνος" της έμπνευσης και ξανα-ανακαλύπτουμε τη χαμένη μας "ατλαντίδα". Τοτε είναι που αναζητάμε απεγνωσμένα, λέξεις και χρώματα και ήχους για να ζωγραφίσουμε αυτήν την "πανσέληνο", πριν τα σύννεφα του πολυμέριμνου Σεπτεμβρίου, μας την κρύψουν και πάλι και χαθεί το όνειρο...
Το όνειρο οφείλουμε πάντα να το κρατάμε ζωντανό μέσα μας. Δεν επιτρέπονται εκλείψεις ολικές και μερικές. Μόνο τα σύννεφα ίσως να συγχωρούμε προς στιγμήν, γιατί σύντομα παρέρχονται και απλά κάνουν πιο ποθητό το φως το ονείρων μας. Το όνειρό μας πάντα θα καθρεφτίζεται στο γοητευτικό αργυρό φώς της πανσέληνου, αυτής του έξω και του έσω κόσμου μας...
Λ.Κ.
Απο το blog: http://loukfil-louk.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου