Αντιγράφω από την ιστοσελίδα της απόσπασμα απ' το προσωπικό της ημερολόγιο:
"Ήτανε και η εκκλησία ο άγιος Νικόλαος κοντά και κάθε Κυριακή πήγαινα
μαζί με τον πατέρα μου και παρακολουθούσα τη λειτουργία, βέβαια όχι από
θρησκοληψία αλλά γιατί μου άρεσε αυτή η μουσική, το είχα σαν να πήγαινα
σε μια συναυλία, ας πούμε. Σιγά σιγά είχα μάθει όλη τη λειτουργία απ’
έξω, τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας, τους Χαιρετισμούς, θυμάμαι
πως είχα μάθει και το «Άσπιλε, αμόλυντε..», που λένε στο τέλος των
Χαιρετισμών, που στέκεται ένα παιδάκι μπρος στο Χριστό κι ένα άλλο στην
Παναγία, όλο αυτό το κομμάτι το έλεγα απ’ έξω.
Μες στην εκκλησία δυστυχώς δεν μπορούσα να ψάλω, γιατί τα κοριτσάκια
απαγορευόταν να ψέλνουνε. Ενώ ήταν παιδάκια της ηλικίας μου αγόρια, που
μπαίνανε στο ψαλτήρι μέσα και βοηθούσαν τους ψαλτάδες. Κι εγώ ήθελα να
πάω στο ψαλτήρι και δεν μπορούσα να πάω. Αλλά στο σπίτι, στην παράγκα,
το χειμώνα γύρω απ’ το μαγκάλι για να ζεσταθούμε, δεν υπήρχε άλλος
τρόπος να ζεσταθούμε, ήμασταν ο πατέρας μου, η μάνα μου, η αδελφή μου κι
εγώ –η αδελφή μου δεν ενδιαφερότανε πολύ για τα ψαλσίματα, η μάνα μου
ήταν φάλτσα – κι εγώ με τον πατέρα μου ψέλναμε. Εκείνος έκανε τον παπά,
εγώ το διάκο, εκείνος τον δεξιό ψάλτη, εγώ τον αριστερό. Αυτό ήτανε για
μένα η μεγαλύτερη χαρά. Πόσο μάλλον όταν έφτανε πια η Σαρακοστή και η
Μεγάλη βδομάδα, εκεί πια πετούσα στον ουρανό..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου