... Τό δεύτερο «ντοκουμέντο» εἶναι αὐτό πού γράφει, πολύ χαρακτηριστικά, ὁ π. Συμεών Ἀναστασιάδης τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Ν. Κρήνης καί Καλαμαριᾶς, ὁ ὁποῖος ὑπηρετεῖ σέ Νοσοκομεῖο τῆς Θεσσαλονίκης: «Μέ εἰδοποίησαν νά πάω νά κοινωνήσω ἕναν ἀσθενῆ στό τάδε δωμάτιο μέ τό τάδε ὄνομα. Ὅταν πῆγα, ἀντίκρυσα ἕνα ἀδύνατο καί πολύ ταλαιπωρημένο παλικάρι. Τά χείλη του, ἡ γλῶσσα του καί γενικῶς ὅλη ἡ στοματική του κοιλότητα ἦταν γεμάτη πληγές. Στενοχωρήθηκα μέσα μου, ἦταν νέος ἄνθρωπος, δέν ἤθελα νά τόν ρωτήσω ἀπό τί πάσχει, νά μήν τόν φέρω σέ δύσκολη θέση. Κατάλαβα ὅτι εἶναι κάτι σοβαρό. Ρώτησα τό βαπτιστικό του ὄνομα καί τοῦ εἶπα νά κάνει τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ πρίν κοινωνήσει.
Στό σύντομο διάλογο πού εἴχαμε, μοῦ εἶπε: «Πατέρα, ἄν γίνεται νά μέ κοινωνήσετε μέ κουταλάκι μιᾶς χρήσεως». Πάγωσα, στενοχωρήθηκα, τοῦ ἐξήγησα ὅτι δέν πρέπει νά φοβᾶται διότι μεταλαμβάνει τόν ἴδιο τόν Χριστό, τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του καί δέν πρόκειται νά κολλήσει κάτι. Μοῦ ἀπαντᾶ: «Ἐγώ πατέρα τό λέω γιά σᾶς, γιατί τό νόσημά μου εἶναι σοβαρό καί μεταδοτικό». Τόν εὐχαρίστησα γιά τό ἐνδιαφέρον του. Ἦταν ἕνας εὐγενέστατος νέος ἀλλά σέ πολύ ἄσχημη κατάσταση. Τοῦ ἐπανέλαβα τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καί τοῦ εἶπα ὅτι ἐγώ δέν ἔχω ἐνδοιασμούς καί ὅτι δέν κινδυνεύω ἀπό τό νόσημά του. Τότε ἐκεῖνος ἔκανε τόν Σταυρό του καί κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἀπό τό ἴδιο Ἅγιο Ποτήριο καί ἀπό τήν ἴδια Ἁγία Λαβίδα κατέλυσα καί ἐγώ ὁ ἴδιος»...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου