19/3/14

«Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα»


Χιλιάδες χιλιάδων στόματα από τότε που γράφτηκε ο Ακάθιστος Ύμνος, το θεσπέ­σιο αυτό τραγούδι προς την Υπεραγία Θε­οτόκο, την έχουν υμνήσει με τα υπέροχα λόγια του. Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας είναι διαχρονικό κτήμα και αφιέρωμα όλου του Ορθοδόξου πλη­ρώματος, καθώς μάλιστα ο ποιητής του μάς μένει άγνωστος- θεία βουλή, θα έλεγε κανείς, προκει­μένου να καθίσταται κοινή προσφορά όλων των χριστιανών προς τη Μητέρα του Θεού!

Υμνούμε την ανύμφευτη Κόρη οι πιστοί, και συγχρόνως δεόμαστε σ' αυτήν να μην παύσει να δέεται η ίδια για μας και για όλο τον κόσμο μπροστά στον Υιό και Θεό της. Διότι αυτή είναι το «δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα». Οι πρεσβείες της είναι ευπρόσδεκτες από τον Θεό σαν τον καπνό του θυμιάματος, που ανεβαίνει στον ουρανό θυ­σία «εις οσμήν ευωδίας».
 

Έτσι έδειξε ο Θεός εξαρχής, από τα αρχαιότατα ακόμη χρόνια της δημιουργίας του κόσμου, ότι κάνει δεκτές τις προσφορές και θυσίες των ανθρώπων. Στο πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Δια­θήκης, τη Γένεση, διαβάζουμε για την πρώτη θυσία επί της γης. Ο πρώτος καπνός που ανέβηκε προς τον ουρανό ως προσ­ευχή ικετήριος ήταν αυτός που προσφέρθηκε στους βωμούς που έχτισαν ο Κάιν και ο Άβελ. Αλλά ο παντοκράτωρ Κύριος, ο Δεσπότης του ουρανού και της γης, έκανε δεκτή την προσευχή του Άβελ, ενώ του Κάιν η προσ­ευχή δεν υπήρξε εύθετος μπρο­στά στα μάτια Του.

Δεν κατευ­θύνθηκε προς τον ουρανό το δι­κό του θυμίαμα. Απορρίφθηκε από τον Θεό, διότι η προσφορά του, η θυσία του δεν ήταν αντάξια της θείας Μεγαλοσύνης (βλ. Γεν. ό' 3-5).



Γι΄ αυτό αργότερα και ο προφήτης εκείνος και βασιλεύς, ο θείος λυράρης της Παλαιάς Διαθήκης, Δαβίδ, παρακαλούσε τον Θεό με τα λόγια: «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου, έπαρσις των χειρών μου θυσία εσπερινή» (Ψαλμ. ρμ' [140] 2). Αυτά τα χέρια που υψώνονται προς εσένα, Κύριε, δες τα με ευνοϊκό βλέμμα. Και δέξου την εσπερινή ικεσία μου σαν το θυμίαμα που ανεβαίνει προς τον ουρανό. Και άλλοτε πάλι ο μέ­γας Μωυσής ύψωνε τα γεροντικά του χέ­ρια με κόπο προς τα πάνω, προσφέρον­τας δέηση στον Κύριο υπέρ του λαού του που βρισκόταν σε μάχη κρίσιμη. Και ο Θεός έκανε δεκτό το αίτημά του όση ώρα τα χέρια έμεναν υψωμένα.


Αλλά αν στην Παλαιά Διαθήκη ο Κύριος έκανε δεκτές τις δεήσεις και προσευχές και ικεσίες των δικών Του ανθρώπων «εις όσμήν εύωδίας», προς ευμένειαν και ιλασμόν, στην Καινή Διαθήκη μάς γνωστο­ποιεί διαμέσου της γραφίδος του αποστόλου Ιακώβου ότι «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ίακ. ε' 16). Κι αν η δέηση ενός δικαίου έχει μεγάλη ισχύ, τότε πόση ισχύ πρέπει να έχει η «δέησις Μητρός πρός εύμένειαν Δεσπότου»;


Η πρεσβεία της Υπεραγίας Θεοτόκου, η δέηση και μεσιτεία της προς τον Υιό και Θεό της, και περισσότερο ισχυρή από οποιανδήποτε άλλη πρεσβεία δικαίου ή αγίου, καθόσον και η ιδία η Θεοτόκος εί­ναι «η τών άγιων άγιωτέρα και ιερών ίερωτέρα και όσίων όσιωτέρα», κατά την έκφραση του ιερού Δαμασκηνού. Ως εκ τούτου και η παρρησία της, το θάρρος στην έκφραση των προσευχητικών αιτη­μάτων προς τον Υιό της, είναι πολύ μεγα­λύτερο και αποτελεσματικό. 


Διότι η Παν­αγία ως «αγιόπρωτος» στέκεται εγγύτερα από οποιονδήποτε άλλον, άνθρωπο ή άγγελο, στον θρόνο του Θεού. «Παρέστη ή βασίλισσα έκ δεξιών σου...» (Ψαλμ. μδ' [44] 10). Είναι τέτοια η διακεκριμένη θέση τής Παναγίας στην ουράνια ιεραρ­χία, ώστε οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι αυτή κατέχει «τά δευτερεΐα τής Τριά­δος», τη δεύτερη θέση μετά την Αγία Τρι­άδα. Πώς λοιπόν και οι δεήσεις και ικεσί­ες της να μην έχουν τη μεγαλύτερη ισχύ ενώπιον του θρόνου του Θεού;
 

Επιπλέον το γεγονός ότι η ίδια η Θεοτό­κος δάνεισε στον Υιό και Λόγο του Θεού τη σάρκα, την ανθρώπινη φύση, καθιστά τον Υιό της τρόπον τινα χρεώστη απέναντί της. Και επειδή δεν πρόκειται ο Κύριος Ιησούς Χριστός να αποβάλει ποτέ αυτό το φυσικό δάνειο που πήρε από την Πανα­γία Μητέρα Του, γι΄ αυτό - εξηγεί ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός - θέλει να της το εξοφλεί με το να δέχεται διαρκώς και να ικανοποιεί τα αιτήματά της, τα οποία προσφέρει για όλους εμάς που προσφεύ­γουμε στη χάρη της και την παρακαλούμε.
 

Γι' αυτό κι εμείς, γνωρίζοντας εκ πείρας την αποτελεσματικότητα των θεομητορι­κών της δεήσεων, δεν παύουμε από το να καταφεύγουμε σ' αυτήν και να κρεμάμε όλες τις ελπίδες μας επάνω της. Διότι η Παναγία Μήτηρ του Κυρίου και δική μας Μητέρα έχει τη δύναμη να συστέλλει τον χρόνο των πειρασμών, να αναστέλλει τη δίκαιη οργή του Θεού για τις αμαρτίες μας και να διαστέλλει τα σπλάχνα των οικτιρμών Του.
 

Ας την παρακαλούμε να πρεσβεύει στον Υιό και Θεό της για το έθνος μας που χειμάζεται, για την Εκκλησία μας που πολεμείται, για τις οικογένειές μας που δοκιμάζονται. Ας την παρακαλούμε για ό,τι μας συνέχει βαθύτατα, εσωτερικά. 

Διότι η Κυρία Θεοτόκος δεν παύει να δέ­εται «ύπέρ πάσης ψυχής χριστιανών θλιβομένης τε και καταπονουμένης, ελέους και βοηθείας Θεού επιδεομένης».
 

Και είναι το θυμίαμα των πρεσβειών της δεκτόν «ύπέρ πάσαν ολοκάρπωσιν».
 

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Δεν υπάρχουν σχόλια: