Δημοσιογράφος της «Καθημερινής» προσπαθεί να μας μεταφέρει στη δυσάρεστη ατμόσφαιρα που επικρατεί σήμερα σε πολλές οικογένειες:
"Μα εγώ τα κάνω όλα για να μη λείψει τίποτα από το παιδί μου", λένε πολλοί γονείς βρίσκοντας άλλοθι για τα εξαντλητικά εργασιακά ωράρια που ακολουθούν, ή προσπαθώντας να δικαιολογήσουν για ποιο λόγο ανέχονται στην εργασία τους καταστάσεις και συνθήκες που μόνο ευχάριστες δεν είναι {...}. Μπορεί να επιστρέφουν στο σπίτι ψυχικά και σωματικά κουρέλια, έτοιμα να εκραγούν στην πρώτη αφορμή, αλλά το κάνουν για "καλό σκοπό".
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του τμήματος εκπαίδευσης της Φινλανδικής Ακαδημίας, οι γονείς που σκοτώνονται στη δουλειά για να εξασφαλίσουν το καλύτερο για τα παιδιά τους δεν φέρνουν στο σπίτι μόνον όσα το παιδί χρειάζεται ή επιθυμεί (καλύτερα έμαθε να επιθυμεί), αλλά πράγματα που δυναμιτίζουν την οικιακή ειρήνη. (...) Οι μικροί μαθητές που ζουν βουτηγμένοι στο καθημερινό στρες της εργασίας των γονιών τους τελικά παύουν να ενδιαφέρονται για το σχολείο. Νιώθουν απογοήτευση από τα μαθήματα τους, υπερβολική κούραση, άγχος, αλλά και αδυναμία να ανταγωνιστούν τους συμμαθητές τους.
Μια δεύτερη μελέτη που πραγματοποιή θηκε στη Βρετανία είναι ακόμη πιο ανησυχητική. Αυτή πραγματοποιήθηκε σε 148.000 παιδιά και οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το 10% των ανηλίκων δηλώνει δυστυχισμένο. Κι αυτό διότι ακόμη κι αν έχουν όλα τα απαραίτητα υλικά αγαθά, οι μικροκαβγάδες στο σπίτι, πολύ συχνά αποτέλεσμα του εργασιακού άγχους των γονιών (...), διαλύουν τον κόσμο τους».
Και από τον επίλογο του άρθρου: «Ίσως η γονεϊκή προσπάθεια για την εξασφάλιση της ευτυχίας των παιδιών να πρέπει να είναι διαφορετική. (...) Αν καταλάβουμε ότι αυτά πού κάνουν εμάς δυστυχείς, η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η έλλειψη ψυχικής ηρεμίας, τελικά τραυματίζουν τα παιδιά μας, τότε θα κατανοήσουμε ότι όσα κι αν κάνουμε, δεν αρκούν»...
Καλή και επαινετή η δημοσιογραφική ενημέρωση για τη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουν συχνά γονείς και παιδιά στην οικογενειακή εστία, όχι μόνο στο εξωτερικό αλλά δυστυχώς και στην πατρίδα μας. Δεν θα διστάσουμε όμως να τη χαρακτηρίσουμε ατελή, γιατί προβάλλει ώς βασικό αίτιο αυτής της κακοδαιμονίας «το πιο σημαντικό απ' όλα, τη γονεϊκή παρουσία». Όμως η ρίζα του κακού βρίσκεται στο ότι η σύγχρονη ελληνική οικογένεια συνήθως αγνοεί το σωτήριο ρόλο της ορθοδόξου πίστεως με τα αντίστοιχα βιώματα πνευματικής ζωής, που στήριζαν επί πολλές γενεές την ελληνορθόδοξη κοινωνία μας. Η θεραπεία λοιπόν είναι μία: να συνδεθούν γονείς και παιδιά με τον φιλάνθρωπο Σωτήρα Χριστό, δηλαδή με την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, που είναι η «ταμιούχος της θείας Χάριτος»!
15-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου