Ἅγιος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος

 

Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξ­ανδρείας, μὲ τὴν προτροπὴ τοῦ Μακαριωτάτου Πάπα καὶ Πατριάρχου κ.κ. Θεοδώρου Β΄, προέβη στὶς 8 Ὀκτωβρίου στὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτη π. Χρυσοστόμου Παπασαραντόπουλου, ζηλωτῆ ἱεραποστόλου στὰ βάθη τῆς Ἀφρικῆς.

Ὁ ὅσιος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος (1903-1972), ἀπὸ τὸ Βασιλίτσι Μεσσηνίας, ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρωτοπόρους τῆς ἱεραποστολῆς στὴν Ἀφρική. Σὲ μεγάλη ἡλικία (56 ἐτῶν) τὸ ἔτος 1959 ἔλαβε τὸ πτυχίο τῆς Θεολογίας καὶ τὸ ἑπόμενο ἔτος 1960 ἔκανε τὴν Ἀφρικὴ νέα καὶ μόνιμη πατρίδα του. Εἶναι ὁ θεμελιωτὴς τῆς Ὀρθόδοξης Ἱεραποστολῆς στὸ Κονγκό, ἀφοῦ προηγουμένως κήρυξε τὴν Ὀρθοδοξία στὴν Οὐγκάντα, τὴν Κένυα καὶ τὴν Τανζανία.

Ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κυρὸς Θεό­κλητος προσπάθησε νὰ τὸν ἐμποδίσει: «Εἶσαι μεγάλος καὶ ἄρρωστος. Θὰ πεθάνεις ἐκεῖ». Καὶ ἔλαβε ἀπὸ τὸν πατέρα Χρυσόστομο τὴν ἀπάντηση: «Μνήματα ὑπάρχουν καὶ στὴν Ἀφρική»!

Πρὶν ξεκινήσει τὸ πολύμοχθο αὐτὸ ἔργο, ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Δέσμιος τοῦ Θεοῦ εἰμι. Θέλει νὰ πάω· θὰ πάω». Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ τότε Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας κυροῦ Χριστοφόρου ἐργάσθηκε μὲ παραδει­γματικὴ αὐταπάρνηση ἐπὶ δέκα χρόνια στὴν Ἀνατολικὴ Ἀφρικὴ καὶ ἀπὸ τὸ 1970 στὴ χώρα τοῦ Κονγκό (τότε Ζαΐρ), μὲ κατάληξη (τὸ 1972) τὴν πόλη Κανάνγκα στὸ κέντρο τῆς μαύρης ἠπείρου. Ἐκεῖ ἐκοιμήθη στὶς 29 Δεκεμβρίου 1972 σὲ ἡλικία 69 ἐτῶν. Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τῆς πόλεως (μόλις 30), τοὺς ὁποίους πρόλαβε νὰ βαπτίσει σὲ διάστημα τριῶν μηνῶν, τὸν ἔκλαψαν ὡς πατέρα τους. Ὁ τάφος του ἔγινε προσκύνημα τῶν πολυάριθμων πλέον μελῶν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κινσάσας κ. Θεοδόσιος στὴν εἰσήγησή του πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ νέου ἁγίου Χρυσοστόμου παραθέτει καὶ τὰ ἑξῆς: «Γιὰ τὸν πατέρα Χρυσόστομο γράφει χαρακτηριστικὰ ὁ διάδοχός του καὶ συνεργάτης ἀπὸ τὰ παλαιὰ στὴν πόλη τῆς Ἔδεσσας, ὁ μεγάλος καὶ ἁγιασμένος ἱεραπόστολος ἀρχιμανδρίτης Χαρίτων Πνευματικάκις: “Μισὸς ἄνθρωπος αὐτός, μὲ κλονισμένη ὑγεία, μὲ σαρκίο ἀσθενικό, ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος, στερημένος ἐξωτερικῶν ἐντυπωσιακῶν προσόντων, ἐχρειάζετο ἀπέραντη τόλμη νὰ διαθέτει καὶ ἄλλη τόση αὐταπάρνηση γι᾿ αὐτὸ τὸ παράτολμο τόλμημά του. Τὴν εἶχε καὶ τὴ διέθεσε… καὶ ἀνεδείχθη ‘ὁ παπποὺς’ καὶ ὁ Ἅγιος τῆς Ἀφρικῆς” (…). Ὁ π. Χαρίτων τὸ ἔτος 1973 ἔγραφε τὰ ἑξῆς γιὰ τὸν πατέρα Χρυσόστομο: “Τώρα ἔχουν καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀφρικανοὶ ἀδελφοί μας ἕνα ἅγιο λείψανο! Αὐτὸ τὸ λέγουν ἐκεῖνοι ποὺ τὸν ἔζησαν περισσότερο παντὸς ἄλλου, ποὺ τὸν ἠγάπησαν καὶ τοὺς ἠγάπησε περισσότερο παντὸς ἄλλου”».

Πάλι ὁ π. Χαρίτων διηγόταν ὅτι, ὅταν ἀντιμετώπιζε ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια στὸ ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς, πήγαινε στὸν τάφο τοῦ ἁγίου Γέροντα Χρυσοστόμου καὶ μὲ πίστη ἀκλόνητη τοῦ ἔλεγε: «Γιατί μὲ ἔφερες ἐδῶ; Βοήθησέ μας τώρα νὰ ξεπεράσουμε τὸν πειρασμὸ ποὺ μᾶς βρῆκε». Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι μέσα σὲ λίγη ὥρα τὸ πρόβλημα εἶχε βρεῖ τὴ λύση του μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Ἁγίου. Ὁ τάφος του μαρτυρεῖται ὅτι κατὰ καιροὺς εὐωδιάζει μὲ οὐράνια εὐωδία…

Ὁ τολμηρὸς καὶ πρωτοπόρος ἱεραπόστολος ἅγιος Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος σκεπάζει μὲ τὴ Χάρι τοῦ οὐρανοῦ τὴν Ἀφρικανικὴ γῆ. Εἶναι ἡ καιόμενη λαμπάδα τῆς Ὀρθοδοξίας σ᾿ αὐτήν. Ἐλπίδα καὶ εὐλογία στὸν ἀποστατημένο κόσμο μας.