Το Ρολόι του Χρόνου

 

Κάποτε, σε ένα μικρό χωριό, ζούσε ένας ωρολογοποιός, ο Νικόλας, γνωστός για την τέχνη και την ακρίβειά του. 

Ο Νικόλας είχε περάσει ολόκληρη τη ζωή του φτιάχνοντας ρολόγια. 

Τα ρολόγια του δεν ήταν απλά μηχανισμοί. 

Ήταν μικρά έργα τέχνης που μετρούσαν τον παλμό του χρόνου.

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, ένας νέος άνδρας μπήκε στο μαγαζί του. 

"Θέλω ένα ρολόι," είπε. "Όχι ένα συνηθισμένο. Θέλω ένα που να μου θυμίζει πώς να ζήσω τη ζωή μου."

Ο Νικόλας χαμογέλασε και έφτιαξε για τον άνδρα ένα μοναδικό ρολόι. 

Στο καντράν του, αντί για αριθμούς, χάραξε λέξεις:

Στις 12, η λέξη "Αρχή."

Στις 3, η λέξη "Ευγνωμοσύνη."

Στις 6, η λέξη "Συγχώρεση."

Στις 9, η λέξη "Αγκαλιά."

Όταν ο άνδρας τον ρώτησε γιατί το έκανε έτσι, ο Νικόλας απάντησε:

"Το ρολόι αυτό θα σου θυμίζει πως κάθε μέρα μπορεί να είναι μια νέα αρχή. Ότι η ευγνωμοσύνη σου δίνει δύναμη να προχωράς. Ότι η συγχώρεση είναι για την ψυχή σου, όχι για τους άλλους. Και ότι καμία στιγμή δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς μια αγκαλιά – πραγματική ή μεταφορική."

Ο άνδρας έφυγε, κρατώντας το ρολόι του σαν θησαυρό. Κάθε φορά που το κοίταζε, του θύμιζε πως ο χρόνος δεν είναι εχθρός αλλά δώρο.

Μέχρι το τέλος της ζωής του, ο άνδρας έλεγε πως εκείνο το ρολόι δεν μετρούσε λεπτά και ώρες, αλλά στιγμές που άξιζε να ζήσει.

To ηθικό δίδαγμα της ιστορίας αυτής ; 

Ο χρόνος δεν είναι κάτι που ξοδεύουμε· είναι κάτι που γεμίζουμε με νόημα. 

Φτιάξε τη ζωή σου σαν το δικό σου μοναδικό ρολόι: γέμισέ τη με αρχές, ευγνωμοσύνη, συγχώρεση, και αγάπη.