Ο λόγος στους κατασκηνωτές...

(Δημοσιεύουμε με χαρά κάποιες σκέψεις που είχαν καταγράψει κατασκηνωτές της Άγκυρας το καλοκαίρι του 1990. Ευχαριστούμε πολύ τον καλό μας φίλο - στέλεχος για πολλά χρόνια της κατασκήνωσης ΑΓΚΥΡΑ - που μας τις έστειλε...)

Μας κυριεύει συχνά η επιθυμία να δραπετεύσουμε από το δράμα της τσιμεντούπολης και να καταφύγουμε στην ησυχία και στην ομορφιά της φύσης.

Όμως ξεχνούμε ότι η φύση δεν είναι παρά ένα σύνολο από μόρια έστω και όμορφα δεμένα μεταξύ τους. Από μόνη της δεν μπορεί να γεμίσει την ψυχή μας γιατί είναι και αυτή κτίσμα. Να νιώσουμε ότι πρέπει να λατρεύουμε τον Κτίστη. Το κενό στη ζωή μας γεμίζει μόνο από την ίδια τη Ζωή, που είναι ο Θεός - Δημιουργός. Ο Θεός γεμίζει τα πάντα. Αν υπάρχουμε "εν Θεώ", τότε πληρούται και η ψυχή μας. Πολλοί που κάνουν εκδρομές στη φύση (τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται φυσιολάτρες) επιστρέφουν πάλι πίσω στην πόλη δίχως βελτίωση της ψυχικής τους κατάστασης. Αυτοί λάτρευσαν την κτίση παρά τον κτίσαντα. Αν όμως μέσα από τη φύση "συναντήσουμε" το Δημιουργό Της, δοξολογώντας τον από τα βάθη της ψυχής μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας Του, τότε θα πλημμυρίσει σίγουρα και η καρδιά μας από την αγάπη Του...

... Ας μην σταθούμε σε πιθανές ατέλειες της κατασκήνωσης. Κάθε κατασκ. περίοδος λειτουργεί ως συσσωρευτής. Γεμίζουν οι μπαταρίες για το υπόλοιπο της χρονιάς. Είναι ένας πνευματικός ανεφοδιασμός για να συνεχίσουμε τον αγώνα...

... Αυτή την ευκαρία της κατασκήνωσης που μας δίνεται να την εκμεταλλευόμαστε. Θα υπάρξουν σίγουρα στιγμές στη ζωή μας που θα βρεθούμε μόνοι και ίσως σε δυσμενές περιβάλλον. Τότε αυτές οι αναμνήσεις θα μας στηρίζουν. Ίσως τώρα φαίνονται καθημερινά όσα ζούμε και δεν τα εκτιμούμε τόσο. Θα τα θυμηθούμε όμως, όταν έρθει η ώρα. Και η γλυκιά ανάμνηση θα μας ξεκουράζει...