...Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει έστω και χωρίς καμίαν ελπίδα νίκης...
Δεν υπολογίσαμε τον υψηλό κίνδυνο. Ακούσαμε τη φωνή του χρέους. Θυμηθήκαμε τους Μαραθωνομάχους, τους Σαλαμινομάχους, τους Παλαιολόγους, τους αγωνιστές του 1821.
Κι ανεβήκαμε στο μέτωπο να πολεμήσουμε με ασυγκράτητο ενθουσιασμό, σαν να πηγαίναμε σε πανηγύρι.
Αυτό που έκαναν οι Έλληνες του ’40, δεν το κάνουν οι πολλοί. Το κάνουν οι λίγοι. Αυτοί που έμαθαν να φυλάγουν Θερμοπύλες...
2 σχόλια:
Αγαπητέ μου ιστολόγε, χαίρε! Σίγουρα θα ξενύχτησες για να μας ετοιμάσεις την εορταστική πνευματική πανδαισία -αφιέρωμα, σε όλους όσους το 1940, κάτω από την Κραταιά Σκέπη της υβρισμένης Μεγαλόχαρης, πάνω στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, αλλά και στις υπόλοιπες στεριές και θάλασσες της Πατρίδας μας, φύλαξαν για άλλη μια φορά τις Θερμοπύλες του καθήκοντος και της θυσίας. Ο Θεός να ευλογεί την ωραία ιστοσελίδα σου.
Θερμές ευχαριστίες για τα καλά σας λόγια. Περιμένουμε τις συνεργασίες σας. Χρόνια Πολλά
Δημοσίευση σχολίου