Οι σύγχρονοι σκλάβοι του αραβικού ονείρου

Σχετικό με την προηγούμενη ανάρτηση είναι και το δημοσίευμα που αντλούμε από το περ. Κ της Καθημερινής (13.12.09). Πολλοί ήταν αυτοί που θαύμαζαν τα ξενοδοχεία και τους πύργους που ξεφύτρωναν πάνω στην άμμο του Ντουμπάι... Διαβάστε όμως πώς χιλιάδες ψυχές "πλήρωσαν" με την αξιοπρέπεια και το αίμα τους το "σύγχρονο" αυτό θαύμα...

Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη; Στα βιβλία δεν βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα. Οι βασιλιάδες κουβάλησαν τ' αγκωνάρια; Το ερώτημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ βρίσκει εύκολα την απάντηση του στο Ντουμπάι. Δεν ήταν, φυσικά, τα μέλη της βασιλικής δυναστείας των Μακτούμ που κουβάλησαν τα «αγκωνάρια». Ήταν οι δεκάδες χιλιάδες εργάτες από την Ινδία, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές, οι οποίοι εργάζονταν 12 ώρες την ημέρα σε θερμοκρασίες που συχνά άγγιζαν τους 50 βαθμούς Κελσίου.

Ανάμεσα στους ουρανοξύστες, τα πολυτελή ξενοδοχεία και τα γραφεία των πολυεθνικών ζούσαν οι σύγχρονοι σκλάβοι του αραβικού ονείρου. Στοιβάζονταν κατά δεκάδες σε εργατικές κατοικίες που θύμιζαν φυλακή. Τραυματίζονταν και σκοτώνονταν στις οικοδομές από τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας που λάμβαναν οι ξένοι εργολάβοι. Μόνο το 2005 το ινδικό προξενείο κατέγραψε 971 νεκρούς σε εργατικά δυστυχήματα. Και ύστερα, οι Ινδοί διπλωμάτες αποφάσισαν να λάβουν δραστικά μέτρα: σταμάτησαν να μετράνε τα θύματα.

Θεωρητικά οι εργάτες ήταν ελεύθεροι, εργαζόμενοι πολίτες. Πρακτικά ήταν μισθωτοί σκλάβοι με αποδοχές που κυμαίνονταν στα 150 με 200 ευρώ το μήνα - τη στιγμή που ακόμη και ένας απλός μπάρμαν στο Ντουμπάι μπορεί να έβγαζε από 2.000 έως 5.000 ευρώ. Ακόμη και με αυτές τις πενιχρές αποδοχές, τα εμβάσματα που έστελναν στους συγγενείς τους ξεπερνούσαν κάθε χρόνο τα 20 δισεκατομμύρια δολάρια. Σε επαρχίες της Ινδίας όπως η Κεράλα (με πληθυσμό 32 εκατομμυρίων ψυχών) τα εμβάσματα αντιστοιχούσαν στο 20% του ΑΕΠ.

Περπατώντας ένα βράδυ δίπλα σε έναν νεοανεγειρόμενο ουρανοξύστη, λίγο έλειψε να πατήσω δυο εργάτες που κοιμούνταν καλυμμένοι πρόχειρα με μια χαρτόκουτα. Μένοντας στο δρόμο εξοικονομούσαν μερικά ακόμη δολάρια για να στείλουν στους δικούς τους ή για να αγοράσουν τα εισιτήρια της επιστροφής. Το τι πραγματικά συνέβαινε, βέβαια, στους μετανάστες δεν μπορούσες να το μάθεις επισκεπτόμενος τις οικοδομές του Ντουμπάι ούτε διαβάζοντας τον τοπικό Τύπο. Έπρεπε να ξεφυλλίσεις ινδικές εφημερίδες, όπως η Hindu, και να διαβάσεις για τους εργάτες που αυτοκτονούν, απελπισμένοι από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και την αφόρητη μοναξιά. Για τις γυναίκες που κακοποιούνται σεξουαλικά. Για τα παιδιά που δουλεύουν σε οικοδομές και για τους εργάτες που απελαύνονται από τη χώρα πριν εισπράξουν τα δεδουλευμένα μηνών.

Και ξαφνικά, χιλιάδες ξένοι εργάτες ξύπνησαν από αυτό τον εφιάλτη για να γνωρίσουν έναν ακόμη μεγαλύτερο. Ξύπνησαν με ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό τους που τους ενημέρωνε ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπεράσουν από τη δουλειά. Για τους περισσότερους το ίδιο μήνυμα σήμαινε και άμεσο τερματισμό της άδειας παραμονής.