Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής...

Θά 'θελα να σε  ζωγραφίσω μέσα σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Να σε τοποθετήσω απέναντι απ' την εικόνα της Γέννησης του Θεανθρώπου. Διψώ να σου δώσω ένα πρόσωπο, για να ξορκίσω τον εφησυχασμό μου. Θέλω να σε βγάλω από το μακρινό παρελθόν και να σε ξέρω ξανά, ενοχλητικά μέσα στο παρόν μου. Ξέρεις, όσο κουραστικός κι αν είναι ο χρόνος σε μας τους ανθρώπους με την ασταμάτητη ροή του, τόσο μπορεί να γίνει φίλος και σύμμαχος. Το τέλειο άλλοθι. 

Γι’ αυτό πρέπει, Ραχήλ, να ξεφύγεις από τον «καιρό εκείνο». Πρέπει να πάψεις να κλαις μέσα από εικόνες, ένα πρόσωπο,   πού δε μας θυμίζει τό «τώρα». Πρέπει να σε δούμε με το πρόσωπο, που αναγνωρίζουμε στα δελτία ειδήσεων, πρέπει να θυμηθούμε πως υπάρχεις και σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Πώς τα παιδιά σου πεθαίνουν κάθε μέρα. Όχι μια φορά το καθένα, αλλά χιλιάδες, ατέλειωτες φορές. 

Πεθαίνουν, καθώς δουλεύουν στις χωματερές των σκουπιδιών μας για να μαζέψουν τον επιούσιο άρτο, λίγο γυαλί ή μέταλλο ανάμεσα στα σκουπίδια.
Πεθαίνουν μέσα στις αναθυμιάσεις των μικρών που αναπνέουν. Πεθαίνουν κάθε φορά που χώνονται κάτω από μια σακούλα ή ένα χαρτόνι για να περάσουν άλλη μια νύχτα.
Πεθαίνουν κάθε φορά που γίνονται θύματα της πιο βάρβαρης κακοποίησης από τους χορτασμένους Ευρωπαίους και Αμερικανούς «πολιτισμένους». Πεθαίνουν κάθε φορά, που κι η μεταπτωτική φύση τους γκρεμίζει ή τους πλημμυρίζει το σπίτι, εκείνο το καλύβι που κατόρθωνε να σκεπάζει την ύπαρξή τους.
 
Σε βλέπω να κλαις, Ραχήλ, κι είναι — το ξέρω — πολύ περισσότερα από 14.000 τα παιδιά σου. Πώς να αντέξεις κι εσύ; Απόκαμες στο κλάμα σου. Δεν αντέχεις άλλη φτώχεια, πείνα, ορφάνια, εκμετάλλευση για τα παιδιά σου.
 
Ακούς πώς εμείς γιορτάζουμε τούτες τις μέρες. Μα εσύ δε γιόρτασες ποτέ. Δεν στέγνωσε το μάτι σου. Δεν ειρήνεψε το πρόσωπό σου. Δεν ήρθε για σένα ούτε η ειρήνη ούτε η ευδοκία. 

Ραχήλ, σε θυμάμαι, δεν ξέρω αν αυτό σου λέει κάτι, εκεί στον πόνο σου.

Αλεξανδρεύς