Κυριακή των Μυροφόρων

 

... Ας σταθούμε σε 2 σημεία της ευαγγελικής διήγησης· το ένα, είναι η στάση του Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Σύμφωνα με τον ιουδαϊκό νόμο, όσοι κατάδικοι πέθαιναν, δεν είχαν δικαίωμα ταφής γιατί τα σώματα πετιούνταν· για εκείνο το μέρος ήταν προορισμένο και το σώμα του Χριστού. Όμως, ο Ιωσήφ, θα λέγαμε θυσίασε τη ζωή του, και πήγε στον Πιλάτο για να ζητήσει το σώμα. Μπορούσε και ο Ιωσήφ να μην μπει σε αυτόν τον κόπο και την ταλαιπωρία και να επέρριπτε την συγκεκριμένη πράξη σε άλλους, στην Μάνα Του, στους μαθητές Του. Δεν το έκανε· γιατί Αυτός που θανατώθηκε, ήταν κάποτε δάσκαλός Του και όφειλε να κάνει κάτι γι’ Αυτόν από αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Εμείς· όταν παραστεί κάποια ανάγκη βοηθάμε τον συνάνθρωπο; Τρέχουμε να βοηθήσουμε εκεί που χρειάζεται μία βοήθεια;

Έμπρακτα, πραγματικά. Όχι, για να μας δουν οι άλλοι και να μας επευφημήσουν αλλά αθόρυβα και στην αφάνεια· να το ξέρει μόνο ο Θεός και εσύ.

Το δεύτερο σημείο που θα ήθελα να σταθούμε είναι οι Μυροφόρες γυναίκες. Πολλοί άνθρωποι διατρανώνουν ότι ο Χριστός δεν πέθανε επάνω στο σταυρό, αλλά λιποθύμησε και δεν έγινε η Ανάσταση που λένε οι ευαγγελιστές. Αυτές οι γυναίκες, εισήλθαν στο κενό μνημείο και πληροφορήθηκαν από τον άγγελο Κυρίου για την Ανάσταση. Έγιναν μεταδότες του χαρμόσυνου αγγέλματος της Αναστάσεώς Του στους μαθητές, αλλά και σε όλο τον κόσμο.

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε σαν τις Μυροφόρες· η ζωή μας να μεταδίδει το μήνυμα της Αναστάσεως αλλά και να ζούμε με την ελπίδα και την προοπτική της Αναστάσεως, αλλά και σαν τον Ιωσήφ· να ζούμε βοηθώντας τους άλλους και να εκφράζουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους. Να ζούμε, δίνοντας και προσφέροντας στους άλλους!

Χριστός Ανέστη!

Σωτήριος Θεολόγου / pemptousia.gr

Τὸ κάστρο ἔχει προδοθεῖ

 

Ἡ Κυβέρνηση ἀποτόλμησε πρὸ μηνῶν νὰ σηκώσει βέβηλο χέρι ἐναντίον τοῦ Εὐ­αγγελίου καὶ ψήφισε, μὲ τὴ συνέργεια καὶ ἄλλων κομμάτων, τὸν ἀθλιότερο νόμο ὅλης τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου ἀκόμη. Οὐσιαστικὰ μὲ τὴ βέβηλη αὐτὴ πράξη ζήτησε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια. Τὸ μέγεθος τοῦ λάθους της τὸ φανέρωσαν σειρὰ δημοσιεύσεων ξένων μέσων ἐνημερώσεως, ποὺ ἀναφέρονται στὸ γεγονὸς μὲ σχεδὸν πανομοιότυπους τίτλους: «Ἡ Ἑλλάδα, ἡ πρώτη Ὀρθόδοξη χώρα ποὺ ψήφισε τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλόφιλων»!

Ἂν αὐτοὶ οἱ τίτλοι ἀφύπνισαν τὶς ναρκωμένες συνειδήσεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ καὶ τῶν βουλευτῶν, δὲν τὸ γνωρίζουμε. Τὸ ἐπίφοβο εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἄφρων ἐνέργεια ἴσως ἐπιφέρει δίκαιη ἐγκατάλειψη τοῦ Θεοῦ.

Ὅμως ὁ μεγάλος κίνδυνος δὲν βρίσκεται σ᾿ αὐτὴν ἢ καὶ παρόμοιες ἐνέργειες τῶν ἑ­κά­­στοτε Κυβερνήσεων.

Ὁ πραγματικὸς κίνδυνος εἶναι τὸ νὰ προδοθεῖ τὸ κάστρο ἀπὸ μέσα· νὰ προδοθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ταχθεῖ νὰ τὸ φυλάσσουν, νὰ τὸ προστατεύουν.

Καὶ δὲν μποροῦμε σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ μὴν ἐκφράσουμε τὴ βαθύτατη θλίψη μας, τὴν πικρία, τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀγανάκτησή μας, βλέποντας ἱερεῖς καὶ μάλιστα ἐπισκόπους νὰ εἶναι προκλητικὰ ἀνεκτικοὶ στὴ φρικιαστικὴ διαστροφή, νὰ συναγελά­ζονται περιχαρεῖς μὲ τοὺς βαρύτατα ἁμαρτάνοντες πλανεμένους καὶ δυστυχῶς ἀμετανόητους αὐτοὺς ἀδελφούς μας· καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ οὐσιαστικὰ νὰ εἰσάγουν στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τὸ σύγχρονο αὐτὸ «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματθ. κδ΄ 15). Ὅπως δυστυχῶς ἔγινε στὴ Νέα Ὑόρκη, ὅπου ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς ἀνέθεσε στὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως νὰ διαβάσει τὸ «Πιστεύω» στὴν καθιερωμένη Δοξολογία στὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἁγίας Τριάδος πρὶν ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Παρέλαση τῆς 5ης Λεωφόρου στὸ Μανχάταν. Μετὰ δὲ τὴν παρέλαση περιχαρὴς ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὑποδέχθηκε τὸν κ. Κασσελάκη στὴν Ἀρχιεπισκοπή.

Δὲν εἶναι ἡ μόνη κίνηση. Παρόμοια περιστατικὰ καὶ ὑποχωρητικὲς φωνὲς πληθαίνουν. Κι αὐτὸ εἶναι τὸ ἀνησυχητικό.

Θὰ μετατρέψουμε λοιπὸν τὴν Ἐκκλησία σὲ Ἐκκλησία Σοδόμων;

Τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα. Καὶ δυστυχῶς τὸ κάστρο τοῦ Ὀρθόδοξου Ἔθνους μας ἔχει ἤδη προδοθεῖ.

Ὅσοι ἔχουν ἀκόμη δάκρυα, ἂς κλάψουν γοερά.

Ἴσως ὁ ἐλεήμων Κύριος ἐν τέλει μᾶς λυπηθεῖ…

«Ἐξευτελισμός…»!

 

Μέσα στὴν ἀναστάσιμη ἀτμόσφαιρα, καὶ συγκεκριμένα τὴ «Λαμπροτρίτη», διαδόθηκε ἡ εἴδηση γιὰ τὴν ἔκρηξη μίας «βόμβας μεγατόνων» τὴν ἡμέρα τῆς Μεγάλης Πέμ­πτης (2 Μαΐου) στὸ κανονικὸ ἔδαφος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Ἂς διαβάσουμε τί ἔγραψε ─ μεταξὺ ἄλλων ─ γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰκονίου κ. Θεόληπτος (τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου):

«Μὲ μεγάλη ἔκπληξη διάβασα στὸ διαδίκτυο ὅτι ἕνας Μητροπολίτης τοῦ δευτερόθρονου Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας χειροτόνησε μία διακόνισσα στὴν μακρινὴ Ζιμπάμπουε. Αὐθαίρετα μία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προχώρησε καὶ ἐπανέφερε ἕναν παλαιὸ θεσμό, ποὺ ἔχει ἀτονήσει ἀπὸ τὸν 3ο αἰώνα μ.Χ. Πράγματι στοὺς τρεῖς πρώτους αἰώνας ὑπῆρχε στὴν Ἐκκλησία ὁ θεσμὸς τῶν διακονισσῶν, οἱ ὁποῖες ἐκτελοῦσαν τὴν ἐποχὴ ἐκείνη χρέη, θὰ λέγαμε, νεωκόρων στὴν Ἐκκλησία καὶ κυρίως βοηθοῦσαν στὶς βαπτίσεις τῶν γυναικῶν καὶ ἔκαναν κοινωνικὸ ἔργο. Μετὰ τὸν 3ο μ.Χ. αἰώνα, ὅταν εἰσήχθη στὴν Ἐκκλησία ὁ νηπιοβαπτισμός, ἀτόνησε ὁ θεσμὸς τῶν διακονισσῶν. (…) Κάτι τὸ ὁποῖο ἐπὶ 19 ὁλόκληρους αἰῶνες δὲν ὑπάρχει, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἐπαναφέρουμε, λέγοντας ὄτι κάποτε ὑπῆρχε. (…) Αὐτὴ ἡ χειροτονία ποὺ ἔγινε, εἶναι ὁ ἐξευτελισμὸς στὸν ἀνώτατο βαθμὸ τῆς χειροτονίας τῶν διακόνων»! («Romfea.gr» 8-5-2024).

Ἀπὸ τὶς σχετικὲς φωτογραφίες ποὺ ἀναρτήθηκαν στὸ διαδίκτυο, γίνεται ὁλοφάνερη ἡ παραχάραξη τῆς μακραίωνης Ὀρθόδοξης παραδόσεως στὴ συγκεκριμένη περίπτωση. Διότι τηρήθηκε ἀκριβῶς τὸ τυπικὸ τῆς χειροτονίας στὸν πρῶτο βαθμὸ τῆς Ἱερωσύνης, πράγμα πολὺ θλιβερό.

Ἡ ἀπαράδεκτη αὐτὴ πρωτοβουλία τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας ἔχει ἐξεγείρει τὶς συνειδήσεις τῶν παραδοσιακῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν. Διότι εἶναι τὸ πρῶτο παράθυρο γιὰ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς χειροτονίας γυναικῶν καὶ στοὺς ἑπόμενους βα­θμοὺς τὴς Ἱερωσύνης, ὅπως δυστυχῶς συμβαί­νει κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες στοὺς κόλ­πους τῶν αἱρετικῶν Προτεσταντῶν. Ἡ εὐ­θύ­νη λοιπὸν τοῦ δευτερόθρονου Πατριαρχείου εἶναι τεράστιων διαστάσεων. Γι᾿ αὐτὸ κάνουμε θερμότατη ἔκκληση στοὺς ὑπεύθυνους ἐκκλησιαστικοὺς ταγοὺς νὰ «ἀνακρούσουν πρύμναν» ἀμέσως καὶ νὰ διορθώσουν τὸ πρωτοφανὲς τόλμημα…

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας

 

Ραγδαία αὔξηση τῶν σεξουαλικῶς μεταδιδόμενων νοσημάτων παρατηρεῖται, σύμφωνα μὲ ἐπιστημονικὲς μελέτες, σὲ ὅλο τὸν πλανήτη τὰ τελευταῖα χρόνια, ἰδίως μετὰ τὴν πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ. Δυστυχῶς ἡ πατρίδα μας κατέχει καὶ σ’ αὐτὸ τὸν τομέα θλιβερὴ πρωτιά, καθώς, σύμφωνα μὲ τὶς τελευταῖες ἐκθέσεις τοῦ ΕΟΔΥ γιὰ τὴν χρονικὴ περίοδο 2020-2022, «καταγράφηκε αὔξηση τῆς τάξης τοῦ 113,36% γιὰ τὰ κρούσματα πρώιμης σύφιλης καὶ αὔξηση 120,73% γιὰ τὰ κρούσματα γονόρροιας». Ἀντίστοιχη ἔρευνα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κέντρου Πρόληψης καὶ Ἐλέγχου Νόσων (ECDC) γιὰ τὸ διάστημα 2018-2022 στὴν Εὐρώπη, δείχνει αὔξηση τῆς τάξεως τοῦ 41% γιὰ τὴ σύφιλη καὶ 59% γιὰ τὴ γονόρροια. Σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, «σύμφωνα μὲ τὸν Παγκόσμιο Ὀρ­γανισμὸ Ὑγείας (ΠΟΥ), ὑπολογίζεται πὼς περισσότερα ἀπὸ ἕνα ἑκατομμύριο σεξου­α­λικῶς μεταδιδόμενα νοσήματα σημειώνον­ται καθημερινὰ παγκοσμίως».

Ἀναφορικὰ μὲ τὶς εὐρωπαϊκὲς ἐκθέσεις, ἡ Ἀντρέα Ἀμόν, διευθύντρια τοῦ ὑπεύθυνου Κέντρου ποὺ τὶς διενήργησε, δήλωνε ὅτι «οἱ ἀριθμοὶ σκιαγραφοῦν μιὰ σκληρὴ εἰκόνα, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν ἄμεση προσοχὴ καὶ τὶς ἐνέργειές μας».

Οι φοιτητές της Χ.Φ.Δ. Πατρών στην Κρήτη (ΙΙΙ)

Το ιερό προσκύνημα του Οσίου Νικηφόρου του λεπρού, στην γενέτειρα Του, το Συρικάρι Κισάμου, τόπος ιερός και άγιος, έχει καταστεί και τόπος προσκυνήματος καθώς πιστοί, απ΄ όλη την Ελλάδα και την αλλοδαπή, προσέρχονται καθ΄ όλη την διάρκεια του έτους. Τελούν Θείες Λειτουργίες, Ιερές Παρακλήσεις·  ευχαριστούν, ικετεύουν, δέονται, αιτούνται στον μεγάλο και οικουμενικό Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Αμφιλόχιος υποδέχθηκε πολυπληθή όμιλο νέων φοιτητών και επιστημόνων, με πνευματικούς δεσμούς στην Αδελφότητα Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών, με υπεύθυνο τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη κ. Γαβριήλ Κωνσταντινίδη. Ευρισκόμενοι στην Κρήτη ένιωσαν την ανάγκη πραγματοποίησης προσκυνήματος στον Όσιο Νικηφόρο. Ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας κ. Αμφιλόχιος, με αναστάσιμους λόγους, καλωσόρισε τον όμιλο των νέων, αναφερόμενος στην, με τρόπο θαυμαστό, δημιουργία του προσκυνήματος του Οσίου Νικηφόρου ως και στα όσα θαυμαστά και υπέρλογα συντελούνται. «Ολοζώντανος ο Όσιος Νικηφόρος, σημείωσε ο Επίσκοπος μας, φανερώνει και αποκαλύπτει το μέγεθος της Θεϊκής αγάπης καθώς, η λογική αδυνατεί να ερμηνεύσει και να κατανοήσει την δημιουργία του ιερού αυτού προσκυνήματος Του.

Σε ένα τόσο δύσβατο και κακοτράχαλο τόπο που, όπως διαπιστώνετε ιδίοις όμμασι, όχι μόνον πόρρω απέχει από αστικά κέντρα, αλλά οι βουνοπλαγιές του είναι κατοικητήριο αετών και ορνέων. Αυτό λοιπόν τον απαράκλητο και άγριο τόπο ο Όσιος Νικηφόρος, ως ο τόπος της γενέτειρας Του, επέλεξε και ηθέλησε να τον μεταμορφώσει σε τόπο χάριτος και ευλογίας, τόπο προσευχής και παρακλήσεως, τόπο παραμυθίας και πνευματικής αναψυχής. Βεβαιώνεται, δια πολλοστή φορά, η αλήθεια της πίστεως μας ότι ‘τα αδύνατα παρ΄ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί’. Όσο οι καρδιές μας είναι δεκτικές της χάριτος του Θεού, όσο χαίρονται την παρουσία της αγάπης Του, τόσο θα μεταμορφώνονται από τόπος απαράκλητος και άγριος σε τόπος παρακλήσεως, τόπο προσευχής και χάριτος.

Ό Όσιος Νικηφόρος τρανή απόδειξη της μεγάλης αυτής αλήθειας της πίστεως μας», κατέληξε ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Αμφιλόχιος, προσφέροντας ευλογίες εκ του ιερού προσκυνήματος. Ακολούθως ο συνοδός Παν. Αρχ. π. Γαβριήλ Κωνσταντινίδης ευχαρίστησε και όλοι μαζί, με τρόπο αριστοτεχνικό, απέδωσαν Αναστάσιμους Ύμνους και το Απολυτίκιο του Οσίου Νικηφόρου. Στο παρακείμενο κτηριακό συγκρότημα του προσκυνήματος ακολούθησε πλούσια φιλοξενία.

https://imks.gr/omiloi-proskyniton-ston-osio-nikiforo-ton-lepro/

Ιστορίες κάτω από την Βάση στην 20η ΔΕΒΘ

 

Στους φιλόξενους  χώρους της 20ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης παρουσιάστηκε την Πέμπτη 16/5 στο φιλαναγνωστικό κοινό το βιβλίο της εκπαιδευτικού κ. Μαρίας Ινεπολόγλου -Θεοχαρίδου ‘Ιστορίες κάτω από την βάση’’.  

Η συγγραφέας με τον γλυκό της λόγο μάς ταξίδεψε σε ιστορίες αληθινές από τη διδακτική της πορεία πλάι σε μαθητές που μπορεί να… έγραφαν κάτω από τη  βάση. «Ο εκπαιδευτικός πρέπει να ‘γλεντάει’ στην τάξη, να δίνει όλη του την καρδιά» είπε χαμογελώντας και «να αναζητά τον Χριστό σε κάθε πρόσωπο που θα συναντήσει πίσω από τα μαθητικά θρανία».

Για το βιβλίο μίλησε επίσης η καταξιωμένη συγγραφέας Μαρία Παστουρματζή αναφέροντας ότι δούλεψε με το βιβλίο ως εργαλείο της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην τάξη της και οι ιστορίες κέρδισαν το δύσκολο κοινό των εφήβων μαθητών, ενώ σκιαγράφησε το πρότυπο του εκπαιδευτικού που προβάλλει τον Χριστό μέσα από τις πράξεις του και όχι μόνο στα λόγια. Στο τέλος σημείωσε ότι οι αληθινές ιστορίες της συγγραφέως μπορούν να λειτουργήσουν ως έμπνευση όχι μόνο για εκπαιδευτικούς, αλλά και για κατηχητές, ομαδάρχες και γονείς

Χαιρετισμό εκ μέρους των εκδόσεων Έαρ απεύθυνε ο υπεύθυνος επικοινωνίας των εκδόσεων, κ. Αθανάσιος Χατζής, που ευχαρίστησε την συγγραφέα κ. Θεοχαρίδου-Ινεπολόγλου, την κ. Παστουρματζή, καθώς και το κοινό που βρέθηκε στην εκδήλωση.

Στο τέλος μοιράστηκαν γλυκά σε σχήμα βιβλίου σε όλο το κοινό.  

Φτάνουμε στο τέλος και αυτής της κατηχητικής χρονιάς

Σάββατο 18/5 στη Χριστιανική Εστία:

στις 17.30 θα τελεστεί ιερά Παράκληση στην Παναγία μας,

υπέρ θείου φωτισμού κι επιτυχίας στις επικείμενες εξετάσεις.

στις 18.30 Γιορτή Λήξης των ομάδων μας.

Από το επόμενο Σάββατο 25/5 και κάθε Σάββατο, για όλο το καλοκαίρι, στις 18.00 θα γίνεται μία γενική συνάντηση όλων των Χαρούμενων Αγωνιστών!

Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως ΑΝΔΡΕΑΣ: Ὁ Αὐτονομιακὸς Ἀγώνας, τὸ Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας καὶ ὁ Φρέντυ Μπελέρης.

 

Ὁ Αὐτονομιακὸς Ἀγώνας, τὸ Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας καὶ ὁ Φρέντυ Μπελέρης.

 Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ  ΑΝΕΣΤΗ !

Ἡ ὑπόθεση τοῦ ἐκλεγμένου Δημάρχου Χειμάρρας Φρέντυ Μπελέρη συνεχίζεται πλέον σὰν καθαρὸς παραλογισμός. Συνελήφθη τὶς παραμονὲς τῶν δημοτικῶν ἐκλογῶν μὲ μιὰ κατηγορία αὐτόχρημα ἐξωφρενική, ὅτι δηλαδὴ ἐχρηματοδότησε κάποιους γιὰ νὰ τὸν ψηφίσουν !  Ὅμως, στὶς ἐν τῷ μεταξὺ δίκες, ἀπεδείχθη ὅτι ἦταν ἀνύπαρκτη. Κι’ ἐν τούτοις, τὸ ἀλβανικὸ καθεστώς, ἰδιαίτερα ὁ πρωθυπουργὸς Ἔντι Ράμα, ἐπιμένει στὴν “ἐνοχή” τοῦ Μπελέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ δικαστήριο τὸν καταδίκασε, τελικά, σὲ δύο χρόνια φυλακή. Ὁ λόγος εἶναι προφανής. Θέλει νὰ τὸν καταργήσῃ ἀπὸ Δήμαρχο Χειμάρρας καὶ στὴν θέση του νὰ βάλῃ τὸν Γκόρο, δηλαδὴ ἕναν δικό του ἀχυράνθρωπο. Κι’ ἔτσι, νομίζει, ὅτι θὰ μπορέσῃ νὰ μοιράσῃ τὴν γῆ (τὰ “φιλέτα”, ὅπως ἀλλιῶς λέγονται) τῆς Χειμάρρας σὲ “ἡμετέρους”, ὥστε νὰ ἔχῃ κι’ αὐτὸς τὸ “κατιτίς”. Εἶναι δὲ τόσο διακαὴς ὁ πόθος του αὐτός, ὥστε δὲν κρατάει οὔτε τὰ προσχήματα....

Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ Ἑλλάδα, διὰ στόματος τοῦ Ἕλληνα Πρωθυπουργοῦ, τοῦ ἔχει ξεκάθαρα διαμηνύσει, ὅτι θὰ ἀσκήσῃ “βέτο” γιὰ τὴν εἴσοδο τῆς Ἀλβανίας στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, ἄν συνεχισθῇ ἡ προκλητικὴ αὐτὴ καταπάτηση τῶν δικαιωμάτων τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Ἀλλὰ “στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα, ὅσο θέλεις βρόντα”, ὅπως λέει ἡ λαϊκὴ παροιμία.

Ὁ Ράμα συνεχίζει τὸ ἴδιο βιολί, δείχνοντας νὰ μὴν ὑπολογίσῃ τὴν μὴ ἔνταξη τῆς χώρας του στὴν Ε.Ε. Προφανῶς κάποιος ἰσχυρὸς παράγοντας τὸν στηρίζει. Κι’ αὐτὸς δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν Τουρκία, ὅπως ἔχουν δείξει τὰ πράγματα κατὰ καιρούς. Ἴσως, στὸ παιχνίδι νὰ βρίσκεται καὶ ἡ πέραν τοῦ Ἀτλαντικοῦ μεγάλη χώρα, ἡ Ἀμερική, ἡ ὁποία προσπαθεῖ (καὶ δὲν τὸ κρύβει) νὰ βάλῃ τὰ δυτικὰ Βαλκάνια κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιρροή της. Τώρα, πῶς συμβιβάζεται ἡ ἐπιθυμία ἐντάξεως στὴν Ε.Ε. ἀπὸ τὴ μιά, καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν δικαιωμάτων τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι ἀνεξήγητο. Καὶ ἡ μὲν Τουρκία, ποὺ μὲ τὰ καμώματά της ἔχει βρῆ, ἐδῶ καὶ καιρό, κλειστὴ τὴν πόρτα γιὰ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, δικαιολογεῖται νὰ ὑποστηρίζῃ τοὺς ἀλβανικοὺς παραλογισμούς. Ἡ Ἀμερική, ὅμως ; Πῶς συμβιβάζει τὶς διακηρύξεις της περὶ τῆς ἐλευθερίας τῶν λαῶν, μὲ τὴν περιφρόνηση ἑνὸς λαοῦ, ἀπὸ αἰῶνες Ἑλληνικοῦ καὶ Ὀρθοδόξου, ποὺ τόσα ἔχει προσφέρει στὸν βωμὸ τῆς ἐλευθερίας, τοῦ λαοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἐν προκειμένῳ δὲ τῆς Χειμάρρας; Καὶ τὸ γνωρίζει καλὰ ἡ Ἀμερική, ὅτι ὁ Βορειοηπειρωτικὸς Ἑλληνισμὸς εἶναι ὁ πιὸ ἀδικημένος λαὸς σ’ ὁλόκληρη τὴν Εὐρώπη.

Τὸ ἔχουμε ἐπανειλημμένως τονίσει. Θὰ τὸ ξαναποῦμε καὶ τώρα. Οἱ λεγόμενοι “μεγάλοι” καὶ “ἰσχυροί” τῆς γῆς, ἀποδεικνύονται μικροὶ καὶ ἐλάχιστοι, ὅταν θέλουν νὰ ὑποστηρίξουν τὰ συμφέροντά τους ἀπέναντι στοὺς καταφρονεμένους καὶ τοὺς φτωχούς. Ἔτσι ἔγινε τὸ 1913, ὅταν τελείως ἄδικα ἡ Βόρειος Ἠπειρος ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὸν ἐθνικὸ κορμὸ τῆς Ἑλλάδος. Ἔτσι καὶ μετὰ τὸ τέλος τοῦ Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ποὺ παρὰ τὶς μεγαλόστομες διακηρύξεις τῶν “ἰσχυρῶν”, ἡ Γῆ τοῦ Πύρρου βρέθηκε ξανὰ μακριὰ ἀπὸ τὴν Μάνα της, τὴν Ἑλλάδα.

Ἐφέτος, οἱ Ἐκδηλώσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεώς μας γιὰ τὴν Ἐπέτειο τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας (17 Μαΐου 1914) θὰ γίνουν στὸ ἡρωϊκὸ Δελβινάκι τὴν Κυριακὴ 19 Μαΐου 2024, μὲ Θεία Λειτουργία, Μνημόσυνο τῶν πεσόντων Βορειοηπειρωτῶν καὶ ἐπίκαιρη ὁμιλία ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. ΑΝΔΡΕΑ. Νὰ δώσουμε ὅλοι τὸ παρών. Τὸ ἀπαιτεῖ ἡ δικαιοσύνη καὶ ἡ κρισιμότητα τῶν καιρῶν.

Διάπυρος εὐχὲτης  ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΣΗΣ ΣΤΟΝ Ι.Ν ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ"

 

Τη Δευτέρα 13 Μαΐου 2024, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος ετέλεσε Αρχιερατική Πανηγυρική Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Γενικού Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών " Παναγία η Βοήθεια ".

Στην ομιλία του ο Θεοφιλέστατος αναφέρθηκε στην ίδρυση της Ιερά Μονής Παναγίας Βοηθείας από τον Όσιο Άνθιμο της Χίου. Το μοναστήρι αυτό είναι μια πηγή Θείων ευλογιών αλλά και στην Πάτρα σε αυτό το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο τιμάται η Παναγία η Βοήθεια όπως και ο Όσιος Άνθιμος και είναι αυτός ο Ιερός Ναός το καταφύγιο των πονεμένων και όλου του προσωπικού.

Τέλος, μετέφερε τις εγκάρδιες ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ.κ. Χρυσοστόμου για έτη πολλά, ευλογημένα και αγιασμένα.

«Παιδί μου, είμαι ο Άγιος Θεράπων και με στέλνει σε εσένα η Παναγία, για να σε βοηθήσω»

 

Υπηρετώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το έτος 1992. Το έτος 1998 και ενώ ήμουν στο Αντιτορπιλικό «Νέαρχος», ξάφνου ένα πρωινό της 24ης Ιουλίου, καθώς ξύπνησα να αναλάβω υπηρεσία, δεν μπορούσα να κρατήσω όρθιο το κεφάλι μου, αλλά ούτε και να μιλήσω. Η γλώσσα μου έβγαινε συνέχεια έξω από το στόμα! Δεν μπορούσα να κρατήσω το στόμα μου στη σωστή του θέση! Ο γιατρός του πλοίου υπέθεσε πως ήταν μία μορφή βαριάς ψύξης και μου χορήγησε κάποια αντιψυκτική αλοιφή. Το θυμάμαι σαν τώρα. Θέλαμε δύο ημέρες να επιστρέψουμε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας και βλέποντας το πρόβλημά μου να εξακολουθεί να επιμένει, ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου ένιωσα «τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου».

Μόλις καταπλεύσαμε στο Ναύσταθμο, άρχισε ο προσωπικός μου Γολγοθάς. Κατευθείαν έτρεξα στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, στο Νευρολογικό. Ο εκεί νευρολόγος είχε μείνει άφωνος. Οι θεραπείες που μου έδινε ήταν αμέτρητες και χωρίς αποτέλεσμα. Ίσως, το μοναδικό αποτέλεσμα ήταν να πηγαινοέρχομαι από το πλοίο μου στο Ν.Ν.Α. και να νοσηλεύομαι σε αυτό για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα. Η κατάστασή μου είχε γίνει ανυπόφορη! Ψυχολογικά ήμουν χάλια. Ενώ πριν για τους φίλους μου ήμουν η ψυχή της παρέας, τώρα είχα μετατραπεί σε όνειδος και άτομο για να κοροϊδέψει και να γελάσει κανείς μαζί του. Περπατούσα στους δρόμους της Αθήνας και σαν μαγνήτης τραβούσα τα βλέμματα όλων των αγνώστων. Άλλωστε, αυτό πού είχα δεν μπορούσε να κρυφτεί.

Τελικά ο γιατρός του Ναυτικού Νοσοκομείου έβγαλε την διάγνωση της ασθένειας που είχα, μετά από τρία χρόνια! Αφού με κάλεσε στο γραφείο του, μου είπε ότι πάσχω από «δυστονία τραχηλικών μυών» κι άρχισε τους πειραματισμούς του επάνω μου. Ειλικρινά σας γράφω πάτερ μου, έχω πάρει χάπια ναρκωτικά και ψυχωτικά πού αν ήμουν έμπορος ναρκωτικών, θα είχα τροφοδοτήσει ολόκληρη την Πλατεία Ομονοίας!

Το προσωπικό μου, όμως, αυτό δράμα το βίωνε και η οικογένειά μου. Ειδικά η μητέρα μου, που υπέφερε μαζί με μένα και έπασχε ίσως περισσότερο, αφού εκείνη την περίοδο είχαμε μάθει πως ο πατέρας μου είχε καρκίνο στο έντερο. Τελικά νικήθηκε από την επάρατη νόσο και πέθανε τον Αύγουστο του 2001.

Εγώ συνέχιζα να μπαινοβγαίνω στο Νοσοκομείο, μάταια όμως. Άρχισα να γίνομαι αντικείμενο χλευασμού από τον ίδιο μου το γιατρό… Οι συνεχείς νοσηλείες στο Ν.Ν.Α. και η ταλαιπωρία με οδήγησαν στην απομόνωση και μάλιστα περνούσε από το μυαλό μου και η σκέψη της αυτοκτονίας. Η πίστη μου όμως στο Θεό δεν με εγκατέλειπε. Η σχέση μου με την Εκκλησία ήταν αρκετά καλή. Μικρός πήγαινα στο Ιερό και βοηθούσα τον ιερέα. Αργότερα στάθηκα στο ψαλτήρι κι όποτε ήθελε ψάλτη ο παπάς του χωριού, ερχόταν στο σπίτι και ξεκινούσαμε μαζί για την εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, πού είναι η Μητρόπολη των Ερυθρών. Ήθελα να ακολουθήσω την Ιεροσύνη και φοίτησα μάλιστα ένα έτος στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Μετά έδωσα εξετάσεις για το Ναυτικό, αλλά ποτέ δεν ξέχασα την Εκκλησία. Σχεδόν όλους τους Αγίους τους γνώριζα. Τον Άγιο Θεράποντα, όμως, δεν τον είχα ακούσει ποτέ.

Κατερίνα Φιλιππάτου: H μητέρα μας Φιλιππάτου Ευαγγελία έφυγε για τον ουρανό.

 

Παρασκευή της Διακαινησίμου, η μητέρα μας φεύγει για τον ουρανό.

Λίγες ώρες μετά την κοίμησή της, κρατώ στα χέρια μου το Πιστοποιητικό Θανάτου της. Τα μάτια μου στέκονται στις συμπληρωμένες λέξεις, ζητώντας να βρουν τα γνώριμα στοιχεία:

Φιλιππάτου Ευαγγελία χήρα Ανδρέου Φιλιππάτου το γένος Παναγιώτη και Γεωργίας Κοτσιά. 

Επάγγελμα: Οικιακά

Τα μάτια σταματούν σε αυτή τη λέξη, αρνούνται να προχωρήσουν. 

«Όχι, η μαμά ήταν δασκάλα», σκέφτομαι. Ήταν… 

«Ήταν», γιατί οι συνθήκες την εποχή εκείνη δεν την βοήθησαν να παραμείνει στο σχολείο, στους μαθητές της. Ανοίγοντας την οικογένειά της, παραιτήθηκε από την αγαπημένη της εργασία. Και ο τίτλος «Διδασκάλισσα» έδωσε τη θέση του στη λέξη «Οικιακά». 

Κι αμέσως έρχεται στο νου μου ο πατρικός «οίκος», το σπίτι μας. Εικόνες από το παρελθόν ξεπηδούν μπρος στα μάτια μου. Πράγματι, το σπίτι μας ήταν το κέντρο της ζωής της. Όλη της η φροντίδα, η ενέργεια, η προσπάθεια, ήταν επικεντρωμένες στην οικογένεια.  Ήταν πάντα εκεί, με υπομονή, με αυτοθυσία.  

Ο Θεός την αξίωσε να αποκτήσει έξι κόρες και μας μεγάλωσε μαζί με τον πατέρα μας, σαν μοναχοκόρες. Όχι γιατί μας τα παρείχε όλα. Δεν έκανε αυτό το λάθος. Είχαμε αυτά που χρειαζόμαστε, και παράλληλα είχαμε τη σοφή καθοδήγησή της, τις πολύτιμες νουθεσίες της, το ακάματο ενδιαφέρον της ακόμα και για την τελευταία λεπτομέρεια, είχαμε την αμέριστη αγάπη της.

Πριν τρία χρόνια περίπου, Κυριακή πρωί μετά την εκκλησία, μου είπε:

-Κατερίνα μου, όταν θα πεθάνω, εκεί στο φέρετρο που θα είμαι, θέλω να βάλετε μέσα στην αγκαλιά μου έξι  λευκά τριαντάφυλλα, ένα για κάθε παιδί μου. Να σας έχω στην αγκαλιά μου, τους έξι θησαυρούς μου.

Έτσι μας ένιωθε. Όχι ένα βάρος στην πλάτη, αλλά ένα θησαυρό στην αγκαλιά. Γιατί μας είχε αγαπήσει, είχε επενδύσει στην καθεμιά μας. Κάθε πέταλο στα έξι αυτά τριαντάφυλλα αντιπροσωπεύει ένα ξενύχτι στο προσκέφαλο, μία προσευχή για μας. Μία δυσκολία, μία αγωνία, μία επιτυχία, μία χαρά που πέρασε μαζί μας. 

Έξι παιδιά, έξι μεταπτυχιακά ολοκλήρωσε η μητέρα μας κι ένα διδακτορικό, τη συζυγία της. Κι όλα αυτά με οδηγό το θέλημα του Θεού, προς δόξαν Θεού.

Πολύτιμη η παρακαταθήκη που μας άφησε, μεγάλη η ευθύνη μας απέναντι στις θυσίες της. 

Έφυγε για τον ουρανό μέσα στην Αναστάσιμη χαρά, σε ένα κλίμα χαρμόσυνο, που εμπεριέχει την προοπτική της Ανάστασης. 

Ο Θεός να την αναπαύσει μετά των Αγίων και των Αγγέλων και να μας αξιώσει να συναντηθούμε όλοι μαζί στην Ουράνια Βασιλεία Του. Αμήν.

Κατερίνα Φιλιππάτου

13.5.24

Η μεγαλύτερη Ελληνική σημαία κυματίζει στην Αλεξανδρούπολη

 

Έπαρση της μεγαλύτερης ελληνικής σημαίας, επιφάνειας 618 τ.μ., πραγματοποιήθηκε σήμερα το πρωί (14/5) πλησίον του Αρχαιολογικού Μουσείου Αλεξανδρούπολης, στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων «Ελευθερία 2024».

Η έπαρση έγινε από τα μέλη της Λέσχης Αλεξανδρουπολιτών σε συνεργασία με το Δήμο Αλεξανδρούπολης για τον εορτασμό της ημέρας απελευθέρωσης και ενσωμάτωσης της πρωτεύουσας του Έβρου στον εθνικό κορμό.

Εκδρομή στην ΑΓΚΥΡΑ για τα Χελιδόνια

 

Οι φοιτητές της Χ.Φ.Δ. Πατρών στην Κρήτη (ΙΙ)

 

Οι φοιτήτριες της Χ.Φ.Δ. Πατρών στην Κων/πολη