Οἱ ἄνθρωποι δὲν ξεχνοῦμε τὴν καλή μας δασκάλα ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο. Δὲν μᾶς μάθαινε μόνο γράμματα, δὲν μᾶς ἤθελε μόνο σωστοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ μᾶς ἀγαποῦσε ἀληθινά. Γέμιζε μὲ τὴν ἀγάπη της τὶς παιδικές μας καρδιές. Σωτήριο φάρμακο νὰ στεριώνουν οἱ μαθητὲς στὴν ἀγάπη. Θεμέλιο ζωῆς ἡ ἀγάπη.
- Παιδιά μου, σήμερα θὰ μάθουμε πῶς νὰ διορθώσουμε ἕνα λαθάκι. Τώρα φαίνεται μικρό. Ἂν τὸ ἀμελήσουμε, θὰ μεγαλώσει, θὰ ριζώσει γερά, θὰ γίνει κακό. Αὐτὸ τὸ λάθος τὸ κάνουν καὶ οἱ μεγάλοι καὶ οἱ ἐπίσημοι ἀκόμη, ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἀπὸ συνήθεια. Ἐμεῖς θὰ ἀγωνιστοῦμε μαζί, μὲ προσοχὴ καὶ ἐπιμέλεια νὰ τὸ διορθώσουμε. Λοιπόν, στὴ ζωὴ ἀλλὰ καὶ στὸ Σχολεῖο λειτουργοῦμε καὶ ὡς ὁμάδα. Ὄχι μόνο ἀτομικά, ἕνας – ἕνας ἀλλὰ καὶ ὁμαδικά.
Στὸν λόγο μας, ἄπειρες φορές, χρησιμοποιοῦμε τὴν προσωπικὴ ἀντωνυμία, ΕΓΩ, μὲ διάφορους τρόπους: Ἐγὼ τὸ εἶπα πρῶτος! Ἐγὼ μόνο τὸ ἤξερα! Ἐγὼ τὸ ἔφτιαξα ἐκεῖνο! Ἐγὼ πῆγα διακοπές! Ἐγώ, ἐγώ, ἐγώ… Μεγάλη ἔμφαση καὶ προβολὴ στὸ ἐγώ. Ἄλλοτε μὲ ἐνθουσιασμό, μὲ αὐθορμητισμό και ἄλλοτε μὲ καμάρι, μὲ ἐπίδειξη, μὲ ἐγωϊσμό…
Τοῦτο τὸ ΕΓΩ τὸ λέμε εὔκολα γιὰ νὰ ξεχωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους, γιὰ νὰ προβάλλουμε τὸν ἑαυτό μας, γιὰ νὰ μειώσουμε τοὺς ἄλλους συνανθρώπους μας, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα. Ἔτσι σιγὰ-σιγὰ τὸ δυναμώνουμε τόσο πολὺ ποὺ γίνεται ἐγωισμὸς καὶ ἐμεῖς ἐγωιστές. Μεγάλο ἐλάττωμα, τὸ μεγαλύτερο, πηγὴ πολλῶν κακῶν, μᾶς κακοχαρακτηρίζει καὶ δημιουργεῖ τόσα προβλήματα. Πῶς να το χρησιμοποιοῦμε σωστά;
Α. Προσοχὴ στὸ καλό:
- Ποιὸς καθάρισε τὴν αὐλή; Ποιὸς τακτοποίησε τὴν τάξη; Ποιὸς πρόσεχε τὰ μικρά;
- Ὁ Γιάννης, ἡ Παυλίνα, ὁ Κωστής, ἡ Λένα, ὁ ἀδελφός μου καὶ ΕΓΩ! Στὸ καλὸ ποὺ κάνουμε πρῶτα ἀναφέρονται οἱ ἄλλοι, τελευταῖα τὸ Ἐγώ. Δίνουμε χαρά, τιμὴ στοὺς ἄλλους. Ταπεινὰ τὸ ἐγώ. «Ρίχτο στὸ γιαλό».
Β. Προσοχὴ στὸ κακό:
- Ποιὸς ἔσπασε τὸ τζάμι; Ποιὸς ἔσχισε τὸν χάρτη; Ποιὸς λέρωσε τὸ τραπέζι;
- ΕΓΩ καὶ ὁ Γιάννης, ἡ Παυλίνα, ὁ Κωστής, ἡ Λένα, ὁ ἀδελφός μου… Πρῶτα τὸ ἐγώ. Στὸ κακὸ ποὺ κάνουμε, κατὰ λάθος ἀπὸ ἀπροσεξία, ἀναφέρουμε πρῶτα τὸ ἐγώ. Ἀναλαμβάνουμε γενναῖα τὴν εὐθύνη, καλύπτουμε κάπως τοὺς ὑπόλοιπους, μὲ ἀγάπη. Καὶ ἂς ἔφταιξες λιγότερο ἐσὺ ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Δὲν πειράζει….
Γ. Προσοχὴ στοὺς μεγάλους:
- Ποιοὶ ἦταν στὶς διακοπές σας; Ποιοὶ ταξίδευαν στὸ αὐτοκίνητό σας;
- Ὁ πατέρας, ἡ μητέρα μου καὶ ἐγώ. Ὁ παππούς, ἡ θεία μου καὶ ἐγώ. Πρῶτα ἀναφέρονται οἱ μεγάλοι ἱεραρχικὰ καὶ κυρίως ἀπὸ σεβασμό. Τελευταῖα πάντα τὸ ἐγώ. Αὐτὴ εἶναι ἡ σειρά. Μὴ σᾶς ξεφύγει. Εἶναι ἀγένεια μεγάλη. Δείχνει ἔλλειψη ἀγωγῆς καὶ παιδείας. Ὅπως καὶ ὅταν περπατᾶμε. Πάντα στὰ δεξιὰ μας βάζουμε τοὺς μεγαλύτερους…
Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἁπλοὺς τρόπους, ποὺ δὲν μᾶς κοστίζουν καὶ τίποτα, ἐκπαιδεύουμε, διαχειριζόμαστε, χτυπᾶμε τὸ ἐγώ μας. Δὲν τὸ ἀφήνουμε νὰ γίνει ἰσχυρὸ καὶ δυνατό. Νὰ βγάλει ρίζες, νὰ γίνει θηρίο ἀνήμερο καὶ τυραννικό. Νὰ μᾶς δημιουργεῖ πλῆθος δυσκολίες, προβλήματα, παρεξηγήσεις, ἐχθρότητες καὶ τὸν τίτλο τοῦ ἐγωιστῆ. Ὄχι, δὲν θὰ ἐπιτρέψουμε νὰ γίνει ἀλλὰ τώρα μὲ αὐτὸ τὸν ἁπλὸ τρόπο καὶ ἀργότερα μὲ ἄλλους, ποὺ θὰ μᾶς ὑποδείξει ὁ καλός μας Πνευματικὸς, θὰ τὸ ἀντιμετωπίζουμε καὶ θὰ τὸ νικᾶμε. Δὲν εἶναι μόνο θέμα εὐγένειας. Εἶναι τρόπος ζωῆς ἡ ταπείνωση, ἡ καλοσύνη, ἡ ἀγάπη.
Λοιπὸν πρέπει νὰ ἐκπαιδεύουμε τὸ Ἐγώ μας ἀπὸ τὰ μικρά, γιὰ νὰ γίνει ὑγιές. Τί δίκιο ποὺ εἶχε ἡ σοφή μας δασκάλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου