ΓΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Μιά φορά κι έναν καιρό, ένας λαγός, ένα πουλί, ένα ψάρι, ένας σκίουρος, μια πάπια και διάφορα άλλα ζώα, αποφάσισαν να ανοίξουν ένα σχολείο. Κάθισαν όλοι κάτω να οργανώσουν το πρόγραμμα. Ο λαγός επέμενε ότι στο πρόγραμμα έπρεπε να συμπεριληφθεί το τρέξιμο. Το πουλί επέμενε για το πέταγμα, το ψάρι επέμενε για το κολύμπι. Ο σκίουρος έπέμενε για το κάθετο σκαρφάλωμα στα δέντρα. Όλα τα ζώα επέμεναν, λοιπόν, να συμπεριλάβουν στο πρόγραμμα την ειδικότητά τους. Ο λαγός έτρεχε σαν τον άνεμο και έπαιρνε άριστα στο τρέξιμο αλλά, σύμφωνα με το πρόγραμμα, για να πάρει πτυχίο έπρεπε να «περάσει» και τα άλλα μαθήματα. Έτσι παραλίγο να πνιγεί στο κολύμπι, έσπασε το κεφάλι του στο κάθετο σκαρφάλωμα στο δέντρο καί τελικά πουθενά δεν τα πήγε καλά, αφού ύστερα από αυτά ούτε και να τρέξει δεν μπορούσε. Το πουλί έσπασε τα φτερά του καί το ράμφος του στο σκάψιμο σαν τυφλοπόντικας καί τελικά όλα τα ζώα είχαν μέτρια απόδοση ακόμα και σε αυτό που από τη φύση τους ήταν ικανά να κάνουν άριστα.

Αυτή η ιστορία είναι πάντοτε επίκαιρη σε καιρούς εξετάσεων. Τότε κανείς έρχεται αντιμέτωπος με τον παιδαγωγικό σχεδιασμό, με τα όνειρα τα δικά του αλλά και των γονιών κι όλων εκείνων που αγωνίστηκαν με τον τρόπο τους για να φτάσει τώρα στο σημείο να σκαρφαλώσει κάθετα ή να σκάψει στο έδαφος τη στιγμή που η φύση τον είχε προικίσει με φτερά.

Τι έχουμε πάθει με την αγάπη; Γιατί δεν την περιλαμβάνουμε στο σχεδιασμό για την κοινωνία του αύριο; Ποιος θα μας μάθει πώς να σπάσουμε τους καθρέφτες που θωπεύουν τον εγωισμό μας; Ποιος δάσκαλος έχει μάθει να μην είναι μόνο δάσκαλος μέσα στην τάξη αλλά να είναι ο εμψυχωτής; Αυτός που θα ανακαλύψει το ταλέντο μέσα στην ψυχή των μαθητών του καί θα το ποτίζει μέρα με τη μέρα με τη δική του πείρα και  αγάπη έτσι ώστε μια μέρα να πάρουμε όλοι μια βαθιά αναπνοή από το οξυγόνο τους; Να γεμίσουν τα πνευμόνια μας από τη χαρά της δημιουργίας. Όταν η χαρά της ανακάλυψης της μοναδικότητάς μας καταφέρει να είναι το κύριο αίτημα της παιδείας.
 

Θα το έχουμε συναντήσει όλοι σε κάποια στιγμή το ερώτημα: «"Αν ήσουν μόνος σε ένα ερημικό νησί, τι θα ήθελες να είχες πάρει μαζί σου;» Τι είναι εκείνο πού χρειάζεσαι περισσότερο από όλα τα υπάρχοντά σου; Και δώστου ο κάθενας να ψάχνει τί είναι εκείνο που δε θα του λείψει. Και μέχρι να ανακαλύψει πως το σπουδαιότερο από όλα είναι να έχει μαζί του τον εαυτό του με όλη του τη λαμπρότητα και τη μοναδικότητα, θα αναλώνεται με την τηλεόραση, το στερεοφωνικό ή την οδοντόβουρτσά του. Ο δάσκαλος που θα μεταδώσει στο μαθητή τη σπίθα της δημιουργικότητας, θα είναι εκείνος που σε κάποια στιγμή της ζωής του ευλογήθηκε να συναντήσει και κείνος έναν εμπνευστή καί καθοδηγητή της δημιουργικότητάς του. Πώς  αλλιώς μπορείς να διδάξεις κάτι που ποτέ σου δε γεύτηκες, δεν αγκάλιασες καί δεν πόνεσες; Μαθήματα για τον άνθρωπο καί τον ανθρωπισμό από ανθρώπους που ποτέ δεν έσφιξαν το χέρι του άλλου, όταν χαιρετιούνται στο δρόμο. Μαθήματα αριθμητικής όταν ο μόνος αριθμός που γνωρίζουν είναι το ένα και μοναδικό, ο εαυτός τους, Ένα καί ένα ίσον ένα.

Τι θα γίνει λοιπόν με το μέλλον, όταν αυτό σχεδιάζεται να είναι τόσο μοναχικό, όσο καί το βλέμμα του μαθητή που κοιτά με αναστεναγμό το δάσκαλο να του μιλά για την άνοιξη δείχνοντάς του στην τηλεόραση πώς είναι τα λουλούδια που ανθίζουν... Άντε να γεμίσουν οι αυλές με γέλια και χαρές, λουλούδια καί περιπάτους,με αυθορμητισμό και τρέλα για να γίνει η άνοιξη όχι μάθημα γνώσης αλλά μάθημα ζωής.

Του θεολόγου Δημητρίου Καραβασίλη
από το περιοδικό ''Πειραική Εκκλησία''