Μόλις όμως πάτησε τα εξήντα, μια αρρώστια τον έριξε εδώ και τέσσερις μήνες στο κρεβάτι του πόνου. Νιώθει πως τελείωσε πλέον η «φιέστα» της ζωής του. Από πολυτελές σπίτι στην Αθήνα η δύσκολη αρρώστια τον έφερε πολλά χιλιόμετρα μακριά στο απέραντο πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ» της Πάτρας. Εδώ μαζί με την επιμελημένη νοσηλεία, έχει και κάποια μοναξιά και ησυχία... Τώρα βρίσκει την ευκαιρία να περισυλλέγεται στον εαυτό του και ν' αναλογίζεται τα περασμένα, να παρατηρεί τα τωρινά, να πετά ο νους του και στο μέλλον... Περασμένα μεγαλεία... Στοχάζεται, αναμετρά, φιλοσοφεί, αξιολογεί, ελέγχεται, φοβάται, ελπίζει...
Τώρα αρχίζει να αναγνωρίζει πως αυτά που νόμιζε επιτυχίες και παραδείσους ήταν ένα φευγαλέο όνειρο, μια ματαιότητα που γινόταν καπνός σαν των κεριών που έσβηναν πάνω σε κάποια τούρτα γενεθλίων. Μπροστά του έκαναν παρέλαση άδειες πλέον οι ωραίες πιατέλες... Και τι έμεινε τώρα; Ένα μηδέν! Από το παράθυρο του δωματίου του βλέπει την περίφημη γέφυρα Ρίου - Αντιρρίου, που ξεκινάει λίγο πιο πέρα από το Νοσοκομείο και φέρνει στην απέναντι ακτή, στην άλλη Ελλάδα. Του θυμίζει μια άλλη ακτή, την ακτή της ζωής που σαν να την διακρίνει τώρα. Παλιά, μεθυσμένος από «καλοζωία» και απιστία, ούτε την έβλεπε ούτε ήθελε να την σκέπτεται αυτή την ακτή της ζωής. Τώρα, που έφθασε στην άκρη τής τόσο σύντομης και τόσο απατηλής ζωής, διαισθάνεται σαν να διακρίνει την άλλη ακτή, την άλλη ζωή που τον περιμένει. Και διακρίνει στον ορίζοντα δύο διαφορετικές και αντίθετες πραγματικότητες, τη φρίκη τής αποτρόπαιος κόλασης και την ομορφιά του θελκτικού παραδείσου.
Πιστή, ευσεβής η σύζυγος του του είχε μιλήσει αρκετές φορές και για τα δύο. Με τρόπο προσπαθούσε να τον βοηθήσει να ετοιμάζεται για το αιώνιο ταξίδι. Στην αρχή δεν την πολυπρόσεχε. Τώρα όμως, όσο περνούν οι μέρες, στοχάζεται τα λεγόμενά της. Κινδυνεύει λοιπόν να τον καταπιεί το μαύρο σκοτάδι και να βρεθεί μέσα στ' αφόρητα βάσανα του Άδη; Μα η πιστή του σύντροφος, η κα Αριάδνη, του στρέφει την προσοχή στον Εσταυρωμένο, που βρίσκεται πάνω από το κρεβάτι του και είναι η μοναδική και βεβαία ελπίδα. ο μόνος Λυτρωτής και Σωτήρας. Αυτός που είπε στο ληστή: «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω». Πόσο τον ενθαρρύνουν τώρα τα λόγια της γυναίκας του! Τώρα δεν απορρίπτει και την προτροπή της να εξομολογηθεί στον ιερέα του Νοσοκομείου.
Στο μεγάλο τούτο ίδρυμα κυκλοφορεί μέρα - νύχτα αυτός ο αντιπρόσωπος του Θεού, που με τη σεμνή και καλοσυνάτη παρουσία του σε κάθε θάλαμο φέρνει το μήνυμα της ελπίδας. Πόσους και πόσους με τον ήρεμο τρόπο του και το χαριτωμένο λόγο του ανέσυρε από τους λαβυρίνθους της πλάνης και της αμαρτίας και τους οδήγησε στον Σωτήρα! Πολλοί πήραν από το πετραχήλι του και από τα χέρια του την άφεση και τη λυτρωτική θεία Μετάληψη.
Κάποια μέρα ο κ. Ευτύχιος παρακινημένος από τη γυναίκα του, από την εντύπωση που του έκανε ο εφημέριος και προπαντός από τη Χάρη του Θεού που μυστικά τον επισκέφθηκε, αποφάσισε και κάλεσε τόν ιερέα:
- Παππούλη, θέλω να συζητήσουμε περισσότερο, του είπε σεβαστικά. Θέλω και να εξομολογηθώ. Κοιτάω πίσω στη ζωή μου και βλέπω πως πήγε στα χαμένα. Βέβαια κοντά στους μεγάλους είχα πολλές επιτυχίες... Και τι έγινε, πάτερ; Και τι έμεινε; Άδειες πιατέλες... Μηδέν! Έμεινα άδειος! Αχ, πάτερ μου! Αν είχα γνωρίσει τον Χριστό νωρίτερα, θά 'ταν διαφορετική η ζωή μου!
- Όλα διορθώνονται, κύριε Ευτύχιε, ποτέ δεν είναι αργά! Εδάκρυσε... Εξομολογήθηκε τα κρίματα μιας ζωής και την άλλη μέρα κοινώνησε τα Άχραντα Μυστήρια. Μα τι ήταν αυτό πού ένιωσε! Ώ, Θεέ μου, ανέκφραστη κι ανεκτίμητη η δωρεά σου! Χίλιες φορές, δόξα σοι!
Την άλλη μέρα έτοιμος πλέον ο «σεφ» Ευτύχιος, εφοδιασμένος με το θεωρημένο «διαβατήριό» του, πέρασε τη γέφυρα για την ολόφωτη χώρα του ουρανού. Για να ζει μαζί με όλους τους εκλεκτούς ευτυχισμένος αιώνια στο μέγα βασιλικό δείπνο.
περ. Ο ΣΩΤΗΡ, Ιανουάριος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου