Κατερίνα Φιλιππάτου: Η μελωδία της ελπίδας

 

Η μελωδία της ελπίδας

Σκέφτηκα, τη μελωδία της ελπίδας να γράψω

τούτο τον δίσεκτο καιρό

που όλοι απεγνωσμένα ζητούν

κάτι ελπιδοφόρο να ακούσουν.

Παίρνω μολύβι και χαρτί,

κοιτώ του πενταγράμμου τις γραμμές

κι αναρωτιέμαι:

Σαν τι άραγε να τις δω;

Σαν σίδερα μιας πρωτόγνωρης φυλακής

ή σαν μονοπάτι που κάπου οδηγεί;

Όχι, δεν θα ‘θελα ένα μοιρολόι να ‘ναι

κάποιου έγκλειστου,

που πασχίζει τον πόνο του να πει.

Μάλλον σαν μονοπάτι καλύτερα ταιριάζει.

Αλλά, με το που απαντώ το πρώτο μου ερώτημα,

ένα-ένα ξεφυτρώνουν κι άλλα, πολλά.

Πλήθυναν τα ερωτηματικά μπροστά μου.

Θα ‘ναι ματζόρε ή μινόρε η μελωδία;

Θα ‘χει πολλά σημεία αλλοίωσης;

Θα είναι λιτή κι απέριττη ή στολισμένη με φιοριτούρες;

Θα έχει πτώσεις λίγες ή πολλές;

Κλείνω τα μάτια…

Έτσι σκέφτομαι καλύτερα,

με ανοιχτά τα μάτια της ψυχής.

Κι αρχίζουν οι απαντήσεις

στα ερωτήματα που περιμένουν

απόκριση να βρουν.

Μονοπάτι λοιπόν θα ‘ναι η μελωδία της ελπίδας.

Μονοπάτι, που αν και περνάει μέσα από συμπληγάδες,

έχει έναν ξεχωριστό προορισμό,

οδηγεί σε ένα φωτεινό τέλος.

Αν θα ‘ναι σε μινόρε ή σε ματζόρε;

Μα και στις δύο φυσικά.

Όταν ζητάς την ελπίδα,

σημαίνει ότι είσαι ήδη εκεί

που ακόρντα μινόρε ακούγονται

και ψάχνεις την μετατροπία

που με μαεστρία

στον μείζονα τρόπο θα σε οδηγήσει.

Αν θα ‘χει πολλά σημεία αλλοίωσης

δεν θα νοιαστώ,

ούτε αν τον ερμηνευτή θα δυσκολέψουν.

Μονάχη έγνοια μου θα ‘ναι,

η συχνότητα που θα επιλέξω

να μιλάει στην καρδιά,

να συντονίζεται με το θυμικό

να συγκινεί και να αλλοιώνει τον ακροατή.

Αυτή την αλλοίωση θα επιδιώξω.

Απλή, λιτή κι απέριττη

η μελωδία θα είναι.

Μικροί, μεγάλοι,

επίσημοι, απλοϊκοί,

γραμματιζούμενοι και μη

εύκολα να την καταλαβαίνουν.

Σε όλους κάτι να πει

Σε όλους να μιλήσει.

Πτώσεις θα έχει σίγουρα πολλές.

Γιατί αυτή η πορεία, προς την ελπίδα,

πάντα έχει αγώνα, σκύψιμο, γονάτισμα.

Μόνο ένα θα φροντίσω πιο πολύ.

Η τελευταία πτώση να είναι σε μινόρε,

να είναι τέλεια σύνθετη

και στην τελευταία της συγχορδία,

η τρίτη νότα να είναι υψωμένη.

Να δηλώνει την αναπάντεχη,

την απροσδόκητη μετατροπή

του ελάσσονος τρόπου

σε μείζονα.

Δηλώνοντας την εξ’ ουρανού παρέμβαση Αυτού,

που είναι το ανάκρουσμα

της μελωδίας της ελπίδας που αναζητούμε.

Έτσι, η τελευταία πτώση θα είναι στην αγκαλιά Του.

Σ’ Αυτόν που είναι

«τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς».

Κατερίνα Φιλιππάτου