Ευαγγελίστρια, 21 Νοεμβρίου 2010
Αυτή την ώρα, Σεβασμιώτατε Δέσποτα, σεβαστοί Πατέρες και αγαπητοί αδελφοί, στις απανταχού της γης Oρθοδόξους Εκκλησίες, παντού όπου λατρεύουν τον Άγιο Τριαδικό Θεό ορθόδοξοι χριστιανοί, τελείται επί της ιεράς και φρικτής Αγίας Τραπέζης η αναίμακτος θυσία της θείας ευχαριστίας. Το μυστήριο των μυστηρίων. Το ανώτερο δώρο του Θεού επί της γης. Το μεγαλύτερο χάρισμα στο λαό Του. Αυτή την ώρα το επίγειο ενώνεται με το υπερουράνιο θυσιαστήριο, ο ουρανός γίνεται ένα με τη γη μας, άγγελοι παρακύπτουν, οι ψυχές των Αγίων αγάλλονται, των δικαίων χαίρουν, των μνημονευομένων βρίσκουν άνεση και όνηση. Και εμείς, τα ταπεινά μέλη της στρατευομένης Εκκλησίας, υψωνόμεθα εις τα ουράνια, συγχορεύουμε με τους αγγέλους, βλέπουμε μέσω του Μυστηρίου τα αθέατα κάλλη του Παραδείσου και προγευόμαστε της μακαρίας δόξης του Θείου Νυμφώνος.
Την απειροδύναμο αυτή αναίμακτο θυσία, διά της οποίας γίνονται όλα αυτά, προσφέρει, όπως και τότε επί του φρικτού Γολγοθά, έτσι και τώρα επί της Αγίας Τραπέζης, εις τον Θεό Πατέρα, ο ίδιος ο Χριστός. Αυτός είναι ο πρώτος, ο μόνος και απόλυτος κατ’ ουσίαν ιερεύς του Θεού.
Συμβαίνει, όμως, κάτι το καταπληκτικό εν προκειμένω. Κατά τη μυστηριακή τέλεση της θυσίας του ασπίλου και αμώμου Ιησού, ο ανενδεής και άπειρος Θεός χρησιμοποιεί ανθρώπους. Δανείζεται τα χέρια και τα χείλη του ιερέως. Ενώ τότε επί του Γολγοθά αυτοπροσώπως ο ίδιος ο Χριστός προσέφερε τον εαυτό του «λύτρον αντί πολλών», ενώ το εσπέρας του Μυστικού Δείπνου ο ίδιος ο Χριστός κρατούσε στα άχραντα και αμώμητα χέρια του τον ίδιο Του τον εαυτό και τον προσέφερε στούς μαθητές του, τώρα προσφέρεται σε μας «διά χειρών» των ιερέων. Τώρα οι ιερείς κρατούν στα πήλινα χέρια τους «τον δρακί τα πάντα περιέχοντα», αυτόν που περιέχει τα πάντα στο χέρι του.
Τότε τα αναμάρτητα χέρια του Κυρίου μας παρέδωσαν το Αγιώτατο Μυστήριο. Τα χέρια του Χριστού κράτησαν για πρώτη φορά τον Χριστό. Και τώρα τα δικά μας πήλινα, ακάθαρτα, αμαρτωλά, άδεια από αρετές, πολύ ανθρώπινα χέρια τον δέχονται και τον μεταδίδουν εκατοντάδες και χιλιάδες φορές.
Απορώ γι’ αυτό κι εγώ με τον υμνογράφο της Μεγάλης Εβδομάδας, ακόμη δε μαζί με τον Νικόδημο και τον Ιωσήφ, «Πανακήρατε Κύριε, ποίαις χερσί προσψαύσω το σόν ακήρατον σώμα;» Εγώ δεν είμαι Σεραφείμ καθαρότητος και φωτός. Φοβούμαι «μη φλεχθώ ωσεί κηρός και ωσεί χόρτος». Αλλά και πάλι, πώς με τα ακάθαρτα χείλη μου θα επαναλάβω τα ιδρυτικά του Μυστηρίου λόγια, τα οποία για πρώτη φορά εξηνέχθησαν από το στόμα του Κυρίου μας; Ο Κύριός μας «αμαρτίαν ουχ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού», τα δικά μου, όμως, χείλη δυστυχώς δεν υπήρξαν άδολα και αγνά. Πώς τώρα θα καλέσουν το Πανάγιο πνεύμα για να μεταβάλει τα Τίμια Δώρα σε Σώμα και Αίμα Χριστού; Φοβούμαι μήπως κάποια στιγμή ακούσω κι εγώ τα φοβερά εκείνα λόγια του 49ου ψαλμού τα οποία απευθύνει ο Θεός στον αμαρτωλό: «ινατί συ εκδιηγή τα δικαιώματά μου και αναλαμβάνεις την διαθήκη μου διά στόματός σου;»
Ελπίζω, όμως, όπως και όλοι μας, εις την άφατον και αμέτρητον φιλανθρωπία του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού και εις την άκρα ταπείνωσή Του, την μέχρι Σταυρού και Τάφου. Πιστεύω ότι κατά άκρα οικονομία και συγκατάβαση Αυτός ο οποίος μελίζεται και διαμερίζεται, χωρίς βεβαίως να διαιρείται, Αυτός ο οποίος πάντοτε εσθίεται αλλά μηδέποτε δαπανάται θα επιτρέψει να τον διακονήσω κι εγώ εις την αναίμακτο ιερουργία.
Πράγματι. Δέχεται ο Κύριος να θεραπεύεται εις τα Άγια Μυστήρια υπό αναξίων χειρών και να υμνείται από ρυπαρών χειλέων και ακαθάρτου γλώσσης. Όμως ζητεί από τους λειτουργούς Του, προκειμένου να προσφέρουν την αναίμακτο θυσία, να πλησιάζουν εις το Άγιο Θυσιαστήριο με πνεύμα θυσίας. Να προσφέρουν προηγουμένως στο βωμό της Θείας αγάπης θυσία τα άνομα θελήματά τους και τις αμαρτωλές συνήθειές τους. Να θυσιάζουν καθημερινώς τον εαυτόν τους εκουσίως και λογικώς εν τη υπακοή του Χριστού και εν τη εφαρμογή των Θείων Του εντολών. Να προσέρχονται εις το νοητό Γολγοθά με την απόφαση του θανάτου. Ιερωσύνη άλλωστε είναι η θυσία ενός ανθρώπου, η οποία προστίθεται στη θυσία του Χριστού. Αυτή τη θυσία ζητεί προτίστως από εμάς ο Χριστός. Αλλά όχι μόνον αυτή. Όπως και από κάθε χριστιανό, πολύ περισσότερο όμως από τον ιερέα, ζητεί ο Χριστός και την απόλυτο θυσία του αίματος, εάν το απαιτήσουν οι περιστάσεις.
Είναι όντως τιμή και δόξα να είναι κανείς ιερεύς. Είναι ένα δώρο του Θεού στον πτωχό και ταπεινό άνθρωπο. Είναι όμως και επικίνδυνο. Κάθε φορά που ο ιερεύς εισέρχεται εις το ιερό Βήμα πρέπει να γνωρίζει ότι βρίσκεται εις τόπον φοβερόν. Προ του θρόνου του Θεού. Είναι φως, είναι όμως και φωτιά. Είναι ζωή, είναι όμως και θάνατος. Είναι κριτήριον, είναι και μαρτύριο. Δεν είναι λίγες οι φορές που εχθροί της πίστεως στα κράσπεδα του ιερού βωμού ανέμιξαν το πάντιμον Αίμα του Αμνού με το αίμα του λειτουργού Του, δεν είναι λίγες οι φορές που το ιερό επιτραχήλιο έγινε συνάμα και αγχόνη. Πάντοτε στην Ορθόδοξο Εκκλησία και στο πολυπαθές έθνος μας ιδιαιτέρως ο ιερός κλήρος έχει ως κλήρον την θυσία.
Δειλιώ έναντι όλων αυτών Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί αδελφοί. Σε μένα είναι ζωντανά τα ψεκτά πάθη και το φιλόϋλον φρόνημα. Το φρόνημα του Σταυρού δεν με έχει αναγεννήσει. Είμαι κολλημένος στη γη και είναι ζωντανός μέσα μου ο παλαιός άνθρωπος. Δεν έχω μισήσει τον εαυτό μου και δεν έχω αγαπήσει τελείως τον Χριστό. Τρέμω και την φοβερά ημέρα της κρίσεως, όταν ο Αρχιποίμην Χριστός θα διαβάσει φωναχτά τις ψυχές μας. Πού θα βρεθώ τότε; «Θρηνώ ακόμη και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατο». «Ει καιρός καλέσειε», θα άρω άραγε ευόρκως τον σταυρό ενός μελλοντικού μαρτυρίου, τη στιγμή, κατά την οποία εις το παρόν τυγχάνω θλιβερός φυγάς του ειρηνικού μαρτυρίου της συνειδήσεως;
Γι’ αυτό, για άλλη μία φορά, Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα, τίμιον πρεσβυτέριον, ιερά διακονία, πεφιλημένε λαέ του Θεού, ζητώ γονυκλινής τις προσευχές σας.
Ευχηθείτε και προσευχηθείτε για τον ανάξιον να αξιωθεί: να εργάζεται μετά φόβου και τρόμου τη σωτηρία του, να ιερουργεί θεοφιλώς το αγιώτατο Μυστήριο και τον θείο λόγο, να υπηρετεί ταπεινά το λαό του Θεού, τον Επίσκοπο και την τοπική Εκκλησία, να αρχίσει να γίνεται μαθητής του Χριστού όντως, κατά τη ρήση του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, να τύχει δε του Θείου ελέους κατά την ημέρα της επιφανείας του Μεγάλου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. ΑΜΗΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου