Μια ανάσα ζωής στο Π.Γ.Ν.Π.

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ Μια ανάσα ζωής στο Π.Γ.Ν.Π.

Όταν κανείς εισέρχεται στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Πατρών, νιώθει ένα περίεργο συναίσθημα να τον κατακλύζει. Μία αδιόρατη αγωνία και ένα σφίξιμο καθώς αντικρίζει μπροστά του ένα χώρο που κατακλύζεται καθημερινά από χιλιάδες ασθενείς και τους συγγενείς τους. Πολλοί από αυτούς βογγούν κι αναστενάζουν, ενώ άλλοι προσπαθούν να πουν ένα αστείο και να γελάσουν με ένα τρόπο που κάνει το αστείο να ακούγεται σαν σαρκασμός. Ένας χώρος δοκιμασίας και πόνου, σωματικού και ψυχικού. Μόλις, όμως, ξεπεράσει το αρχικό αυτό μούδιασμα και στρέψει το βλέμμα στα αριστερά του διακρίνει, έναν πολύ όμορφο και απέριττο ναό αφιερωμένο στην «Παναγία Βοήθεια». Όταν το 1988 αποπερατώθηκε η ανοικοδόμηση του τεράστιου αυτού νοσηλευτικού ιδρύματος, το οποίο αποτελεί το σημείο αναφοράς ολόκληρης της νοτιοδυτικής Ελλάδος και όχι μόνο, προέκυψε η ανάγκη ανέγερσης ενός Ιερού Ναού για την επιτέλεση των λατρευτικών ακολουθιών της Εκκλησίας μας καθώς και τη μετοχή στα ιερά μυστήρια του προσωπικού και των ασθενών. Αυτή τη μεγάλη αλήθεια αντιλήφθηκε έγκαιρα μια εκλεκτή και ευσεβής κυρία των Πατρών, Δημητσανίτισσα στην καταγωγή και επωμίστηκε όλο το βάρος των εξόδων για την ανέγερση ενός Ιερού Ναού - κόσμημα, του Νοσοκομείου του Ρίου. Η αείμνηστη Σταυρούλα Τούλα, άνθρωπος βαθυτάτης πίστεως οραματίστηκε και πραγματοποίησε ένα θαυμαστό έργο, διότι γνώριζε ότι η Παναγία μας είναι η παρηγοριά και το στήριγμα όλων όσων προστρέχουν στη Χάρη Της. Οι πολύτιμοι και αφανείς συνεργάτες της, βοήθησαν τα μέγιστα στην επίτευξη του ιερού αυτού σκοπού και στις 10 Ιουνίου 1992 τελέστηκαν από τον Μητροπολίτη πρώην Πατρών κ. Νικόδημο τα εγκαίνια του Ιερού Ναού που εορτάζει τη Δευτέρα του Θωμά και εντός του οποίου βρίσκεται η εικόνα της Παναγίας, πιστό αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας της «Παναγίας της Βοήθειας» που βρίσκεται στο ομώνυμο Μοναστήρι της Χίου και αγιογραφήθηκε από την σεμνή καθηγουμένη Βρυαίνη, μοναχή... ... Από τη στιγμή εκείνη η στοργική Μητέρα περιδιαβαίνει ακούραστα νύχτα μέρα κάθε γωνιά του νοσοκομείου, στέκεται δίπλα στα κρεβάτια της αγωνίας, αγκαλιάζει και παρηγορεί με αγάπη και φροντίδα τα πονεμένα παιδιά της, τα περιθάλπει και τα ενισχύει, πρεσβεύει για αυτά ενώπιον του επουρανίου θυσιαστηρίου, στηρίζει τις ευλογημένες μορφές των αδελφών νοσοκόμων, που σαν άλλες Μυροφόρες παραστέκουν νυχθημερόν δίπλα στα κρεβάτια δαπανώμενες στην κυριολεξία σαν λαμπάδες ευώδεις προσφέροντας ως «μύρον πολύτιμητον» ατελείωτες ώρες διακονίας και αγάπης στους ασθενείς, ακούει και αφουγκράζεται μόνη Αυτή, όσα μόνο ο πόνος μπορεί να αποκαλύψει· και, όταν τα βλέμματα χαμηλώνουν δακρύζοντας και τα πρόσωπα βαθαίνουν από την απελπισία, στα πιο δύσκολα, όταν πια το ανθρώπινο γίνεται αδύνατον, παρεμβαίνει με τρόπο αγιαστικό, ζωντανό και θαυματουργικό για να αποδείξει «πάλιν και πολλάκις» πως είναι η Προστάτης και Έφορος τούτου του Ιδρύματος και η Παρουσία Της, δίπλα στους ασθενείς και τους εργαζομένους είναι άμεση, έντονη και συγκινητική. Πόσα και πόσα θαύματα δεν έχουν να διηγηθούν όσοι ένιωσαν την μητρική αγκαλιά Της να τους σκεπάζει, να αναδέχεται τις ικεσίες και προσευχές τους για να τις μεταφέρει και να τις εναποθέσει μαζί με τις πρεσβείες Της στο επουράνιο θυσιαστήριο. Πόσοι άνθρωποι δεν Την είδαν και δεν Την αισθάνθηκαν ευλογημένο συγκυρηναίο στον ανήφορο της δοκιμασίας τους, μη λησμονώντας ποτέ πως νοσηλεύθηκαν στο «νοσοκομείο της Παναγίας της Βοήθειας», η οποία προστρέχει παρηγορητικά και ιαματικά στις παρακλήσεις των ανθρώπων και μεσιτεύει ακατάπαυστα στον Υιό και Θεό Της για τη σωτηρία όλων μας! Για τούτο το λόγο παρατηρεί κανείς πως το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι αυτό που ακούγεται περισσότερο από κάθε άλλο στον χώρο του νοσοκομείου. Διότι αυτό το όνομα αποτελεί καταφύγιο ελπίδας, στήριγμα υπομονής και παρηγοριάς, πηγή ιαμάτων και θαυμάτων. Δίπλα Της αισθάνεται κανείς έντονη και ακοίμητη την παρουσία του Αγίου Ανθίμου «της Χίου πάσης το καύχημα», ο οποίος εκοιμήθη το 1960 και ανακηρύχτηκε άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1992. Κυρίαρχο χαρακτηριστικό της οσιακής μορφής και πορείας του αποτέλεσε ο σεβασμός και η τιμή προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, τη μεσιτεία της οποίας συνήθιζε να επικαλείται πριν την κάθε του ενέργεια. Ολόκληρη η ζωή του συνδέθηκε άρρηκτα με την εικόνα της Παναγίας της Βοήθειας, η οποία αποτέλεσε και την αφορμή για να ακολουθήσει την μοναχική οδό. Η Παναγία έγινε για εκείνον πηγή ανεξάντλητης δύναμης στους μετέπειτα σκληρούς αγώνες του, αλλά και πηγή δροσιάς και ανακούφισης. Η απέραντη αγάπη και ευλάβεια προς τη Μητέρα του Θεού εκδηλωνόταν με την θυσιαστική προσφορά Του προς τον ασθενή συνάνθρωπο με αποκορύφωμα όλων τη διακονία Του στο Λεπροκομείο της Χίου, χωρίς να υπολογίζει κινδύνους, κόπους και δαιμονικές αντιξοότητες και πειρασμούς. Ποίμαινε με πλεονάζουσα στοργή και αγάπη το ποίμνιό του, ενίσχυε και παρηγορούσε με τον γλυκύ και απλό του λόγο και θεράπευε ασθενείς και πάσχοντες που κατέφευγαν κοντά του. Το έντονο των αγώνων του, τους οποίους ο γενναίος αγωνιστής του Χριστού επιμελώς περιέκρυπτε, αποκαλύφθηκε με την πανθομολογούμενη αγιότητα του βίου του, την οποία όλοι οι συμπατριώτες του διεκήρυτταν, αλλά και με τα πολλά θαύματα, τα οποία δια της οσιακής προσευχής του επιτελούσε η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Βοήθειας. Η μνήμη του τιμάται κάθε χρόνο στις 15 Φεβρουαρίου και η ανακομιδή των ιερών του λειψάνων στις 3 Σεπτεμβρίου. Μέσα σε έναν τόσο χαριτωμένο και ευλογημένο χώρο, όπου η πνευματική στήριξη, η ψυχική ανακούφιση και η θεϊκή ελπίδα αποτελούν απόλυτες ανάγκες, η παρουσία της Εκκλησίας μας καθημερινά αλλά και ιδιαίτερα τις μεγάλες εορτές, είναι έντονη και ζωντανή. Ο αιώνιος λόγος του Κυρίου μας «...ησθένησα και επισκέψασθέ με.. Αμήν λέγω ημίν, εφ'όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» ηχεί και προτρέπει. Με την Χάρη της Παναγίας μας και τις ευχές και ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσοστόμου ομάδα ιερέων διακονεί και ποιμαίνει τους δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας με την τέλεση όλων των ιερών μυστηρίων της Εκκλησίας μας, με επισκέψεις αγάπης στους θαλάμους των ασθενών σε όλες τις κλινικές, ανά τακτά διαστήματα, ενώ κάθε εβδομάδα ψάλλεται η Ιερά παράκληση προς την «Παναγία την Βοήθεια». Καθημερινά είναι συνηθισμένη η εικόνα πλήθους ανθρώπων κάθε ηλικίας που στέκονται ενώπιον της Μητέρας του Κυρίου και αφήνουν να ξεχειλίσουν από την καρδιά τους δύο λόγια προσευχής, ένα δάκρυ ευγνωμοσύνης, ένα χαμόγελο ελπίδας και μία ακατανίκητη πίστη που ικετευτικά κραυγάζει: «Τη Θεοτόκω μετά πίστεως προσέλθωμεν, και την Εικόνα την Αυτής νυν προσκυνήσωμεν, αναμέλποντες εφύμνια μετά πόθου. Αλλ’ ως ήγειρας Ναόν Σου τον Πανάγιον, και της ποίμνης σου προστάτις έσο πάντοτε· ίνα ψάλλη σοι: Χαίρε πάντων Βοήθεια». Ευχή και προσευχή μας είναι η «Παναγία η Βοήθεια» δια πρεσβειών του Αγ. Ανθίμου του εν Χίω, να σκέπει, να φρουρεί, να διαφυλάττει το νοσοκομείο Της και να ενισχύει, να χαριτώνει και να επιδαψιλεύει κάθε ευλογία στο επιτελούμενο έργο και σε όλους όσους, κληρικούς και λαϊκούς, το αγαπούν και το ασκούν με αληθινή αγάπη, ανύσταχτο ενδιαφέρον και ευλογημένη ταπείνωση.

Το παραπάνω κείμενο συνέγραψε ομαδάρχης μου και μου το έστειλε με την ευκαιρία της εορτής της Παναγίας της Βοήθειας. Έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ, τεύχος 463 (Νοέμβριος 2008). Τον ευχαριστούμε πολύ.