Τα πρόσωπα του χρόνου

... Γύρω μας τα πάντα αλλάζουνε, μέρα με την ημέρα. Τα πρόσωπα παραμορφώνονται, τα κορμιά σακατεύονται, τα μάτια θολώνουνε, όλα βουλιάζουνε σ’ ένα βουβό χάος. Η φθορά! Και πιο ζωηρά μας χτυπά αυτό το ξέφτισμα του κόσμου και μας κάνει να συλλογισθούμε τη ματαιότητά μας στην αρχή του καινούριου χρόνου. Οι Ρωμαίοι παριστάνανε τον πρώτο μήνα με τη ζωγραφιά του Ιανού που είχε δυο πρόσωπα, οπού ήτανε γυρισμένα από τις δυο μεριές (κι απ’ αυτό, τον βγάλανε Ιανουάριο). Το ένα πρόσωπο που παρίστανε τον περασμένο χρόνο ήτανε γερασμένο, και τ’ άλλο που παρίστανε τον καινούριο χρόνο ήτανε νεαρό. Οι πιο πολλοί που μιλάνε για την πρωτοχρονιά, σας δείχνουνε το νεαρό πρόσωπο. Εγώ σας δείχνω το γέρικο. Δεν το κάνω για να σας κακοκαρδίσω, αλλά γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος που δεν ξεγελιέται, αλλά που βλέπει την αδυναμία του και τη ματαιότητα του κόσμου, είναι κερδισμένος, επειδή γίνεται πιο χριστιανός, δεν παραδίνεται στις ηδονές που χαλάνε την ψυχή του, λιγοστεύει τον εγωισμό του, συμπονά τους δυστυχισμένους, ταπεινώνεται, συντρίβεται, αποζητά προστασία κι απλώνει τα χέρια του στον Χριστό που είναι ο Άφθαρτος, που δίνει την αφθαρσία, ο Βράχος, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο Ρυόμενος, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνες...

(Φώτης Κόντογλου, Ευλογημένο καταφύγιο, εκδόσεις Ακρίτας)