Άγκυρα 1983
Το προσευχητάρι βρισκόταν σ' ένα χώρο περιτριγυρισμένο
από πουρνάρια. Εκεί δέσποζε ένας ξύλινος εσταυρωμένος, από τα γύρω κλαδιά κρέμονταν απλές εικόνες. Μετά την πρωινή προσευχή, όλοι κάθονταν πάνω σε καθίσματα καμωμένα από κορμούς δέντρων.
Και το αγιογραφικό άρχιζε...
Το προσευχητάρι βρισκόταν σ' ένα χώρο περιτριγυρισμένο
από πουρνάρια. Εκεί δέσποζε ένας ξύλινος εσταυρωμένος, από τα γύρω κλαδιά κρέμονταν απλές εικόνες. Μετά την πρωινή προσευχή, όλοι κάθονταν πάνω σε καθίσματα καμωμένα από κορμούς δέντρων.
Και το αγιογραφικό άρχιζε...
3 σχόλια:
Χάθηκαν τέτοιες τοποθεσίες. Τώρα εκεί βρίσκονται σύγχρονα σπιτάκια. Παλιά μέναμε και σε σκηνές...
Αλησμόνητες αναμνήσεις και βιώματα από την παλαιά Παναγοπούλα και το υπέροχο προσευχητάρι...
Ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου το "Έλα κι απόψε..." που με την βροντώδη φωνή του άρχιζε ο καλός μας Αρχηγός κ. Σκόνδρας, στον οποίο αμέτρητες γενιές παιδιών χρωστούν αιώνια τιμή και ευγνωμοσύνη, ανάμεσα σ' αυτούς κι εγώ, ένας απόφοιτος του 1991.
Ήταν κυριολεκτικά ακούραστος στο να υπομένει του καθενός την εφηβεία, τα προβλήματά του (προσωπικά και οικογενειακά), να μας κατευθύνει σαν ΠΑΤΕΡΑΣ όχι μόνο στα πνευματικά αλλά πολλές φορές και στα μαθητικά μας θέματα.
Αξέχαστα αγιογραφικά αναγνώσματα, πλούσιες ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, νεανικά θέματα.... Και πάντα με χαμόγελο, με υπομονή, με άδολη και ανιδιοτελή αγάπη.
Ελπίζω, αγαπητή "Άγκυρα", να μην τον ξεχάσεις από αυτούς που αξίως πρέπει να τιμηθούν κατά τους εορτασμούς των 50 χρόνων λειτουργίας της κατασκήνωσής μας.
Γιατί ο κ. Ηλίας (όπως μας αρέσει ακόμα και τώρα να τον αποκαλούμε) είναι ένα μεγάλο κομάτι της ιστορίας της Παναγοπούλας.
Εύχομαι ο Θεός να του δίνει ακόμα πολλές δυνάμεις για να συνεχίσει την διακονία του στο έργο Του.
Συμφωνώ φίλε μου...
Η επικοινωνία και οι συζητήσεις ήταν πολύ ουσιαστικές τότε στην κατασκήνωση. Και είχε τέτοιες γωνιές πολλές. Και ανθρώπους διαθέσιμους για συζήτηση.
Νομίζω και τώρα ισχύει αυτό. Με άλλες συνθηκες βέβαια. Πάντως εγώ θυμάμαι ακόμα συζητήσεις με τον αρχηγό...
Δημοσίευση σχολίου