Ήταν Παρασκευή 22 Ιουλίου 1995...
Καταστροφική πυρκαγιά αποτέφρωσε την κατασκήνωση ΑΓΚΥΡΑ μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Ήταν για όλους ένα μεγάλο σοκ! Οι κατασκηνώτριες του γυμνασίου και του λυκείου που βρίσκονταν εκείνη την περίοδο στην κατασκήνωση, διέφυγαν μέσω θαλάσσης χωρίς ευτυχώς τον παραμικρό τραυματισμό. Τα πράγματά τους τα έχασαν όλοι...
Τα μοναδικά κτίσματα που σώθηκαν ήταν το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως (τυχαία άραγε;) και το σπιτάκι πάνω απ' αυτό, η κουζίνα και η μεγάλη τραπεζαρία (υπέστη μόνο ζημιές). Το κυριότερο όμως ήταν η φυσική καταστροφή. Ένας πευκόφυτος τόπος έγινε κυριολεκτικά στάχτη...
Όμως ο Θεός ευλόγησε και...
"Πάνω στις στάχτες χτίσαμε ξανά
την Παναγοπούλα γι' άλλη μια φορά".
(σύνθημα που φώναζαν τότε οι κατασκηνωτές)
5 σχόλια:
Ο ναός των Αγ. Τασσαράκοντα φτιάχτηκε μετά; Το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως τότε χωρούσε όλους;
Κ.Σ.
Το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως είχε τότε διαφορετική μορφή και εξυπηρετούσε τις ανάγκες της κατασκήνωσης για πάρα πολλά χρόνια.
Ο ναός των Αγ. Τεσσαράκοντα φτιάχτηκε αργότερα... Θα αναφερθούμε αναλυτικά σε άλλη ανάρτηση
Τι τραγικά πράγματα μάς θυμίζεις τώρα...
Το χθες έχει περάσει. Αυτό το οποίο ενδιαφέρει είναι το σήμερα και το αύριο. Ποιες μπορεί να είναι οι νέες προοπτικές μιας κατασκήνωσης που έγινε με θυσίες των πολλών, για να ζουν την χριστιανική ζωή τα παιδιά. Τα καμένα δένδρα και τα κτίρια δεν μου λένε τίποτα. Ο Θεός έδωσε την ευκαιρία της αναγέννησης της κατασκήνωσης. Αυτή την ευκαιρία, την έχει αξιοποιήσει το έμψυχο υλικό του σήμερα, για να υπάρξει η συνέχεια του αύριο? Αυτό εύχομαι και ελπίζω. Η ζωή έχει συνέχεια…… όταν υπάρχει όραμα και ενθουσιασμός.
Έχετε απόλυτο δίκιο, αρκεί να εμπιστευόμαστε το μέλλον στα χέρια του Θεού πρωτίστως...
Το όραμα υπάρχει (η βασιλεία του Θεού) και ο ενθουσιασμός είναι αυτός που ανοίγει κάθε χρόνο την κατασκήνωση για να δεκτεί τα παιδιά της.
Ας προσευχόμαστε όλοι για το έμψυχο δυναμικό της κατασκήνωσης (παιδιά και στελέχη). Το έχουν όλοι ανάγκη!
Δημοσίευση σχολίου