Πνευματική αναισθησία

 

Η πατρίδα μας οδεύει ολοένα και με γρηγορότερους ρυθμούς στην πλήρη αποΐεροποίηση της ανθρώπινης ζωής και στην ολοκληρωτική απομάκρυνση από τον Θεό. Εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε ξεπεράσει την εκκοσμίκευση και τείνουμε να περάσουμε στη δαιμονοποίηση της κοινωνίας - αν δεν το έχουμε κάνει ήδη. Ένας από τους βασικότερους λόγους αυτής της ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης είναι η έλλειψη της πνευματικής ευαισθησίας απέναντι στον συνάνθρωπο και κυρίως απέναντι στον Θεό.

Ο σύγχρονος άνθρωπος εμφορείται από μια παντελή αδιαφορία για την γενικότερη κατάσταση των συνανθρώπων, της χώρας και ολοκλήρου του κόσμου. Και αν ο κόσμος, ο οποίος «ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» δεν έχει πνευματική ενσυναίσθηση για να συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε, οι άνθρωποι της Εκκλησίας οφείλουμε να αγωνιούμε με έμπονη προσευχή για τη σωτηρία της κάθε ψυχής, για την πνευματική αναγέννηση της πατρίδας μας και για την επικράτηση της ειρήνης σε όλο τον κόσμο. Έτσι, θα ωφελήσουμε διακριτικά, αλλά ουσιαστικά και τους άλλους και τον εαυτό μας.

Το κυριότερο όμως είναι ότι στην εποχή μας οι άνθρωποι δεν ερμηνεύουμε τα φαινόμενα της φύσης και τα περιστατικά της ιστορίας ως μηνύματα του Θεού. Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, αιτία αυτής της πνευματικής αναισθησίας είναι η αμαρτία, η οποία έχει σκληρύνει την καρδιά του ανθρώπου και έχει νεκρώσει «τὰ τῆς ψυχῆς αἰσθητήρια». Η Νέα Εποχή βρίσκει τρόπους να δικαιολογεί ασθένειες και φυσικές καταστροφές - αν δεν τις προκαλεί η ίδια - και ο χειραγωγούμενος άνθρωπος αδυνατεί να δει την επέμβαση του Θεού πίσω από τα φαινόμενα. Με τον τρόπο αυτό, παραμένει στάσιμος στην ασθενική του κατάσταση και δε θέλει να μετανοήσει.

Αν μελετήσουμε τη ζωή των συγχρόνων Αγίων, θα δούμε ότι ήταν κοινή σε όλους αυτή η πνευματική ευαισθησία, η αγωνία για τον πλησίον, για τη πατρίδα μας και για τον κόσμο, ενώ οι συνειδήσεις τους άκουγαν πάντα τον Θεό που μιλούσε μέσα σε κάθε περίσταση. 

Αν ο 20ος αιώνας σηματοδοτήθηκε από την ανάπτυξη της αθεΐας, οι αρχή του 21ου αιώνα χαρακτηρίζεται από μια νέα ειδωλολατρία. Αφού ο άνθρωπος αρνήθηκε τον Θεό, προσπαθεί τώρα να γεμίσει το κενό της ψυχής του με κάτι άλλο, το οποίο προσκυνά ως μέγιστη αξία. Και στην εποχή της μετανεωτερικότητας, ο Θεός αντικαθίσταται όχι μόνο από ένα, αλλά από πολλά είδωλα. 

Για τον λόγο αυτό, ο Θεός (θα) στερεί τη Χάρη του από την πατρίδα μας και (θα) επιτρέπει ανίατες ασθένειες, θανάτους και καταστροφές μέχρι να φτάσουμε στην πολυπόθητη μετάνοια. «Οι ουρανοί είναι σκοτεινοί, δεν είναι όπως παλιά. Το βλέπουμε στην προσευχή μας», είπε πρόσφατα ένας Αγιορείτης και τα λόγια αυτά αποτελούν την έκφραση μιας μοναχικής εμπειρίας που γερά μας ταρακουνά και θερμά μας παρακινεί στην εκζήτηση της Θείας Χάρης στην ύπαρξή μας, στη πατρίδα μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Νικόλαος Γκοτσόπουλος

Φοιτητής