Ορθοδοξία και Παπισμός .’Ένας αδιέξοδος ∆ιάλογος

Στὸ προηγούμενο ἄρθρο ἀναφερθήκαμε στὴν προβληματικὴ κατάληξη ποὺ εἶχε ἡ 12η συνάντηση τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου μεταξὺ Ὀρθοδοξίας καὶ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ποὺ πραγματοποιήθηκε ἀπὸ τὶς 20 ἕως τὶς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 2010 στὴ Βιέννη τῆς Αὐστρίας.

Κλείνοντας τὸ ἄρθρο μας διατυπώσαμε τὸν προβληματισμό μας γιὰ τὰ ὅσα δήλωσαν οἱ δύο Συμπρόεδροι τῆς Ἐπιτροπῆς στὴν κοινὴ συνέντευξη τύπου ποὺ ἔδωσαν. Σ᾿ αὐτὰ θὰ ἐπιμείνουμε τώρα περισσότερο.

Στὴ συνέντευξη, ὅπως εἴδαμε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Koch ξεκαθάρισε καὶ κάτι πολὺ σημαντικὸ ὡς πρὸς τὴν ἀπόλυτη ἐμμονὴ τοῦ Παπισμοῦ στὴν ὑπέρτατη καὶ κυριαρχικὴ ἐξουσία τοῦ πάπα ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας: «Αὐτὸ συμβαίνει, εἶπε, γιατὶ τὸ ζήτημα τοῦ ἐπισκόπου τῆς Ρώμης δὲν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ὀργανωτικὸ ζήτημα, ἀλλὰ καὶ μιὰ θεολογικὴ ἔννοια». Φοβερὸς λόγος! Φοβερὸς ἀλλὰ καὶ εἰλικρινής! Θέτει τὸ ζήτημα τοῦ Πρωτείου στὴν πλήρη διάστασή του, ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἔχουν ἐκφράσει ἡ Α΄ καὶ ἡ Β΄ Σύνοδοι τοῦ Βατικανοῦ, ποὺ ἀπὸ τοὺς Παπικοὺς ἀναγνωρίζονται ὡς Οἰκουμενικές. Αὐτὲς οἱ δύο Σύνοδοι διακήρυξαν ὅτι ὁ πάπας ὄχι μόνο ἔχει Πρωτεῖο ἐξουσίας πάνω σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ὅτι αὐτὸς στὶς ἀπὸ καθέδρας ἐπίσημες ἀποφάσεις του εἶναι ἀλάθητος – κάτι πραγματικὰ φρικιαστικό!

  

Ποιὸ ἑπομένως εἶναι τὸ συμπέρασμα; Ὅλοι προφανῶς ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἐδῶ βρισκόμαστε μπροστὰ σὲ ἀδια πέραστο σινικὸ τεῖχος! Ὁ πάπας γιὰ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμὸ εἶναι ἀλάθητος καὶ μὲ παγκόσμια ἐξουσία, βάσει ἀποφάσεων «οἰκουμενικῶν» (κατ᾿ αὐτούς) Συνόδων.

Ἡ ἐξουσία του εἶναι δόγμα! Ἑπομένως κάτι ἀδια πραγμάτευτο γιὰ τοὺς Παπικούς.Τὸ πράγμα φωνάζει δυνατὰ ἀπὸ μόνο του. Παπισμὸς χωρὶς ἐξουσία τοῦ πάπα εἶναι ἀδιανόητος. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἄμυνα τῶν Παπικῶν ἐνστικτωδῶς συγκεντρώνεται πάντοτε σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο. Τὸ παρατηρεῖ κανεὶς σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τους. Ὅποιο κι ἂν εἶναι τὸ θέμα ἢ ἡ ἐκδήλωση, θὰ τὸ πᾶνε ἀπὸ κεῖ, θὰ τὸ φέρουν ἀπὸ δῶ, μὲ κάθε τρόπο πάντως θὰ ἀναφερθοῦν στὸ Πρωτεῖο τοῦ πάπα.

Νά καὶ ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὴ συνάντηση τῆς Βιέννης: Τὸ Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου τὰ μέλη τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ἀντιπροσωπείας τέλεσαν τὴ θεία Εὐχαριστία στὸν καθεδρικὸ ναὸ τοῦ ἁγίου Στεφάνου, προεξάρχοντος τοῦ Καρδιναλίου Christoph Schönborn, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ὀρθοδόξου ἀντιπροσωπείας. Στὴν ὁμιλία του, ὁ Καρδινάλιος εἶπε ὅτι «ἔχουμε καὶ χρειαζόμεθα πρωτεῖον ὑπὸ τὴν κανονικὴ ἔννοια, ἀλλὰ ὑπεράνω ὅλων εἶναι τὸ πρωτεῖον τῆς ἀγάπης. Ὅλες οἱ κανονικὲς διατάξεις ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπηρετοῦν αὐτὸ τὸ πρωτεῖον τῆς ἀγάπης».

Παντοῦ καὶ πάντα τὸ Πρωτεῖο. Ἄσχετο ἂν τώρα τὸ ὀνομάζουν, Πρωτεῖο ἀγάπης ἢ ἄλλοτε Πρωτεῖο διακονίας. Ὅπως κι ἂν τὸ ὀνομάζουν, ὡς Πρωτεῖο ἐξουσίας τὸ ἀντιλαμβάνονται, διότι χωρὶς αὐτὸ δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρξουν. Καὶ ἀπ᾿ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς εἶναι εὐτύχημα τὸ ὅτι ὁ Διάλογος ξεκίνησε ἀπὸ τὸ Πρωτεῖο πρὶν ἀπὸ τὸ δογματικὸ ζήτημα τῆς ἐκπορεύσε ως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Filioque). Διότι σ᾿ αὐτό (τὸ Filioque) οἱ Παπικοὶ μπορεῖ νὰ ὑποχωροῦσαν, ὁπότε θὰ πίεζαν κατόπιν ἀσφυκτικὰ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ ὑποχωρήσουν στὸ θέμα τοῦ Πρωτείου Δὲν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ θεολόγοι τὴν ὀρθότητα τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων; Εἶναι ἀστεῖο καὶ νὰ τὸ σκέφτεται κανείς. Ἀσφαλῶς καὶ ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοὶ θεολόγοι, κορυφαῖες διάνοιες ὅλοι τους, τὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀκόμη κι ἂν παλαιότερα, τυφλωμένοι ἀπὸ τὴν πλάνη τους, δὲν ἤθελαν νὰ τὸ δοῦν, σήμερα ποὺ διαπιστώνουν τὴ ζωντάνια τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴ ραγδαία κατάρρευση τοῦ Παπισμοῦ, ἀσφαλῶς τὸ καταλαβαίνουν. Τὸ καταλαβαίνουν ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὸ δεχτοῦν. Δὲν εἶναι ζήτημα θελήσεως. Εἶναι θέμα ἀδυναμίας. Καταλαβαίνουν, ἀλλὰ ἀκόμα κι ἂν θελήσουν, δὲν μποροῦν νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Πρωτεῖο. Αὐτὸ ποὺ τοὺς ζητᾶμε οἱ Ὀρθόδοξοι εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατο! Τοὺς ζητᾶμε οὐσιαστικὰ νὰ αὐτοκτονήσουν, νὰ αὐτοκαταστραφοῦν. Ἡ παπικὴ αὐτοκρατορία χωρὶς τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα θὰ καταρρεύσει μέσα σὲ μιὰ μόνο νύχτα καὶ θὰ διαλυθεῖ.

Δὲν βρίσκεται στὶς προθέσεις μας νὰ ἐκφράσουμε ἀμφισβήτηση γιὰ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα τῶν ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας μας. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι καταβάλλουν πολὺ μεγάλες προσπάθειες νὰ πείσουν γιὰ τὴν ὀρθότη τα τῶν ὀρθοδόξων θέσεων τοὺς ἄριστα ὀργανωμένους παπικοὺς θεολόγους.

Ὅμως ὀφείλουμε νὰ μιλήσουμε μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια. Ματαιοπονοῦν!

Προσπαθοῦν νὰ ἀναγκάσουν τὸν ἥλιο νὰ ἀνατείλει ἀπὸ τὴ δύση! Ἀκόμη κι ἂν κάποτε μποροῦσε νὰ ἐπιτευχθεῖ κάτι τέτοιο γιὰ τὸν ἥλιο, ὁ Παπισμὸς ὅμως ἀνθρωπίνως εἶ ναι ἀδύνατο νὰ ἀρνηθεῖ τὸ Πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ πάπα. Ὁ ἴδιος ὁ Συμπρόεδρος Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης τὸ ἀναγνώρισε αὐτὸ μιλώντας στὴν «Ἐπιστημονικὴ Ἡμερίδα» μὲ θέμα «Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», ποὺ ὀργάνωσε ὁ Τομέας Δογματικῆς Θεολογίας (τοῦ Τμήματος Θεολογίας) τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στὶς 20.5.2009: «Ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸ ἀδύνατο, εἶπε. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει στὴ Ρώμη», ἡ ὁποία μὲ τὴν διαμέσου τῶν αἰώνων στάση της «κατέστησε τὴν προσέγγιση ἀδύνατη» καὶ «μὲ τὴ Φερράρα - Φλωρεν τία σκληρύνθηκε».

Ἑπομένως ἀδιέξοδο διαφαίνεται στὸν Διάλογο. Καὶ κατὰ συνέπειαν μόνο δύο λύσεις ἀπομένουν: ἢ νὰ σταματήσει ἄδοξα ὁ Διάλογος ἤ...

Ἢ κάποιο ἐπικίνδυνο πείραμα συμβιβασμοῦ νὰ γίνει ἀπὸ μέρους μας.

Γι᾿ αὐτὰ ὅμως θὰ μιλήσουμε σὲ ἑπόμενα ἄρθρα μας.

1-2-2011