Παρέμβαση προς το Συνέδριο από τον κ. Ανδρ. Γαλάνη

Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί φίλοι
 
Όπως είδαμε η πολυπολιτισμικότητα χρησιμοποιείται για τη διάβρωση της Ελλάδας. Η πολυπολιτισμικότητα αξιοποιεί την παγκόσμια φτώχεια ως Δούρειο Ίππο.
 
Ποιο είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου τα τελευταία 100 χρόνια; Με τα 6 δις κατοίκους στον Πλανήτη Γη, με νέα συστήματα (σοσιαλισμούς, καπιταλισμούς, φεμινισμούς μετανεωτερισμούς κ.ά.) ποιό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα;
«Από τα 6 δις, το προηγμένο 1 δις, με τον υπερκαταναλωτισμό του έχει βυθίσει στον υποσιτισμό ένα άλλο δις που ζει με ένα 1€ το μήνα»!!!
Εντούτοις το προηγμένο 1 δις θρηνεί, κλαίει και οδύρεται μέρα νύχτα: «Είμαστε χρεωμένοι, σώστε μας». ΤΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!!! Που είμαστε χρεωμένοι; Στη γη ή στον ουρανό;
 
Με ποια μέθοδο έγιναν όλα αυτά: Έχουμε φυγή των ανθρώπων από το φυσικό
περιβάλλον και υπέρσυγκέντρωση στις πόλεις. Εκεί τους οδήγησαν στην υπερκατανάλωση. Οι άνθρωποι έγιναν αιχμάλωτοι στις τράπεζες και στα διεθνή Κέντρα τοκογλυφίας που τις ελέγχουν. Όμως ξεχείλισε η απληστία αυτών των Κέντρων και αποκαλύφθηκε το πάθος του χρήματος, που δημιούργησε την διεθνή κρίση. Ίσως ακολουθήσει και η θεία καταδίκη. Εμείς τώρα αντί να αναζητούμε τα πνευματικά κοιτάσματα ψάχνουμε να σωθούμε με ορυκτά κοιτάσματα.
 
Έχουμε αλλοίωση συνειδήσεων. Οι δαίμονες μπήκαν από τα κεραμίδια, με κεραίες.
Οδηγούμαστε σε πνευματικό διχασμό. Τις τελευταίες δεκαετίες και στις τρεις βαθμίδες της εκπαίδευσης, (από τους Πανεπιστημιακούς μέχρι και τους Νηπιαγωγούς), προώθησαν το γενιτσαρισμό της νεολαίας: εναντίον της οικογένειας, εναντίον της εκκλησίας, εναντίον του Έθνους. Χάνεται το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον του λαού μας.
 
Το ιδεολόγημα «Η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ» προς το παρόν δεν ισχύει. Μόνο η Εκκλησία δεν πεθαίνει. Σήμερα δεν υπάρχει η κρίσιμη μάζα στο λαό να αντισταθεί στην παρακμή, όπως αντιστάθηκε στους απελευθερωτικούς αγώνες του λαού μας. Δεν είναι ένα κακό όνειρο που θα περάσει. Οικονομικά και πνευματικά θα επιδεινώνεται. Κανείς δεν μας εγγυάται ότι μετά ένα χρόνο οι χώροι της εκκλησίας δεν θα λεηλατούνται και τα μοναστήρια μας δεν θα πυρπολούνται.
 
Οι εχθροί πάντα πυρπολούσαν τα μοναστήρια μας. Γιατί; Γιατί ήταν η μάννα που άπλωνε τις φτερούγες της και προστάτευε στους δύσκολους καιρούς. Δεν ήταν κάστρα απόμακρα. Δεν ήταν «Βατικανό» να βλέπουν το λαό αφ’ υψηλού. Δεν μαγείρευαν πολιτικές ίντριγκες. Τώρα οι εχθροί πυρπολούνε σημαίες, βιβλία, Παν/μια. Σπέρνουν το διχασμό του Έθνους. Καλλιεργούν Εθνοφοβία. Δημιουργούν συνθήκες εμφυλίου. Φουντώνει ο ανθελληνισμός στα βιβλία της Αλβανίας, των Σκοπίων και της Τουρκίας. Ο Πατριωτισμός χάθηκε. Στη δεκαετία του ’60 κάναμε διαδηλώσεις για την Κύπρο και αργότερα φωνάζαμε «ψωμί – παιδεία – ελευθερία». Σήμερα αντί ψωμί έχουμε υπερκαταναλωτισμό, αντί παιδεία έχουμε στρατιές αμόρφωτων και ανιστόρητων και αντίελευθερία έχουμε ασυδοσία. Η δικιά μου γενιά επρόδωσε και έμεινε χωρίς Θεό, χωρίς πατρίδα.
 
Και αυτά τα λέω εγώ που στη νεότητά μου ήμουν αιχμάλωτος πολιτικών ιδεολογημάτων.
Για τους εκπρόσωπους της τοπικής κοινωνίας, (από φορείς και παρατάξεις): Έχουμε
ανάγκη για ενεργό στήριξη του χώρου της Εκκλησίας, με αρθρογραφία και παρουσία. Όχι με σιωπή στη διαπόμπευση του ράσου, όπως έγινε πέρυσι με το άρμα Εφραίμ και παρά τις φωνές του Αγίου Όρους. Γιατί όταν το Άγιο Όρος προσέφερε πνευματικούς ογκόλιθους, όπως ήταν ένας π. Παΐσιος, ένας π. Πορφύριος, ένας π. Εφραίμ, παγκοσμίου ακτινοβολίας, την ίδια ώρα, στις ίδιες δεκαετίες, οι πολιτικοί χώροι γεννούσαν ανθρωπάκια της λασπολογίας και της ίντριγκας που αλληλοσπαράσσονται στη Βουλή των Ελλήνων. Αυτά τα ανθρωπάκια ήρθαν να χτυπήσουν και να διαπομπεύσουν τη μάννα τους, το Άγιο Όρος. Το προστατεύει όμως η πνευματική μας Μάννα, η Παναγία μας.
 
Μια ιδιόρρυθμη πολυπολιτισμικότητα υπάρχει και εδώ, στις θρησκευτικές οργανώσεις της τοπικής κοινωνίας. Όταν όλοι συσπειρώνονται εναντίον της Εκκλησίας, εμείς είμαστε διασπασμένοι και με μονομέρειες. Λες και ο Θεός δεν είναι ίδιος για όλους. Καλό θα ήταν αυτές οι αίθουσες να γεμίζουν από νιάτα ομονοούντα & αποφασισμένα. Να πρωταγωνιστούν οι τριαντάρηδες και όχι εμείς οι εξηντάρηδες που έχουμε ευθύνες για το σήμερα. Αλλιώς το μέλλον είναι άδηλον.
 
Σας Ευχαριστώ
Aνδρέας Γαλάνης