ΓΙΑ ΤΑ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μια καρδιά που θυμάται τις βελονιές

του κ. Ηλία Σκόνδρα, Φιλολόγου - τ. Λυκειάρχη

Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ο μάγος του ύφους, που το δοκίμασε εκλεκτικά σε όλα τα είδη του έντεχνου λόγου, γεννήθηκε στο Καρπενήσι το 1887 και πέθανε στην Αθήνα από συγκοπή καρδιάς, ενώ πήγαινε στη συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 2 Φεβρουαρίου 1940.

Από όλο το έργο, που το διακρίνει η λεπτή αίσθηση του βάρους των λέξεων και η οξεία όσφρηση του ωραίου, το άκρως επιμελημένο και γλαφυρό ύφος, η συναισθηματικά κλειστή και άγρυπνα εκλεκτική διάθεση, επιλέγουμε να παρουσιάσουμε το μικρό μεν αλλά βαθυστόχαστο κείμενο, που έχει τίτλο: "Μια καρδιά που θυμάται τις βελονιές".

Η ΚΑΡΔΙΑ ΠΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΙΣ ΒΕΛΟΝΙΕΣ

                        
Κάτου απ΄ το πεύκο που βούιζαν τα κλαριά του σαν ποτάμι...
 
κι έτριζε το κορμί του στον αέρα, βρήκαν μια καρδιά που είχε πεθάνει - μα δε μπορούσε να λησμονήση.
Βελονιές μυριάδες, μικρές βελονιές, σχημάτιζαν απάνω της το περίπλοκο κέντημα των πόνων - που δεν το ζωγράφισαν ποτέ χέρια φτωχής κόρης σε δαντέλλα μηδέ τ΄ άστρα στον ουρανό.
Κάτου απ΄ το πεύκο η πεθαμένη καρδιά εστέναζε και έλεγε.
- Δε στενάζω που η πληγές μου ήταν μυριάδες - μόνο στενάζω που ήταν τόσο μικρές, που ήταν βελονιές. Ο άπρεπος λόγος - το πλάγιο χτύπημα - το βαμένο χαμόγελο - το μίσος  που έτρεμε πριν χτυπήση - η δειλία που δεν τόλμησε να κυττάξη πίσω για να ιδή αν  εκέντησε - αυτές ήταν οι πληγές μου. Πέθανα χωρίς να με χτυπήση ένα σπαθί. Τέλειωσα λίγο - λίγο, από κεντρί. Και όμως με χτυπούσε το γένος των ανθρώπων - αυτό που δημιούργησε τον πόλεμο και την ιστορία!

Ποιές είναι οι βελονιές που πληγώνουν την καρδιά
 

Δεν είναι τα μεγάλα και φοβερά: ου φονεύσεις, ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου ψευδομαρτυρήσεις, που σαν σπαθιά πληγώνουν την καρδιά. Είναι μικροπταίσματα της καθημερινότητος, είναι τα μικρά αμαρτήματα που δεν είναι όμως αμελητέα, που δεν είναι παρωνυχίδες, γιατί φέρνουν τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα! Πληγώνουν την καρδιά το ίδιο βαθιά και σοβαρά, όπως θα την πλήγωνε ένα σπαθί.
Συγκεκριμένα, ποια είναι αυτά τα μικρά που δεν είναι καθόλου ασήμαντα; Εκτός από τις πέντε βελονιές που αναφέρει ο Ζ.Π. μπορούμε να πούμε επιπλέον ότι είναι:
Οι μικρές απροσεξίες, οι μικρές αγένειες, οι μικρές ελαφρότητες, οι στιγμές ανυπομονησίας και δυσαρέσκειας, κάποια περιφρόνηση στο βλέμμα μας, κάποια οξύτητα στα λόγια μας, οι  άκαιρες και άσκοπες περιέργειες, η συνήθεια για πειράγματα και αστεία, τα περιττά και ανούσια λόγια.
 

Πού οδηγούν όλα αυτά τα θεωρούμενα μικρά  αμαρτήματα;
 

Εάν οι άνθρωποι βρίσκονται στην πλευρά εκείνων  που διαπράττουν τα μικρά αμαρτήματα, κινδυνεύει η προσωπικότητά τους, ακόμα και η ψυχή τους, επειδή η οποιαδήποτε αμαρτία, έστω και μικρή, αποτελεί σαφή παράβαση του νόμου του Θεού και συνιστά ασέβεια απέναντί Του.
 

α) Γίνονται ενοχλητικοί και διαλύουν την καλή ατμόσφαιρα, γιατί αρχίζει να προκαλείται γκρίνια και αναστάτωση. Σταματάει κάθε συζήτηση και γκρεμίζονται οι γέφυρες επικοινωνίας. Συνήθως υποτιμούν τους άλλους και υπερεκτιμούν  τον εαυτό τους.
 

β)  Παρουσιάζουν ελλιπή προσωπικότητα και χάνουν σε εκτίμηση και κύρος. Οι αόρατοι κόκκοι της σκόνης δεν σκοτίζουν το φως, αλλά αφαιρούν μέρος της λάμψης. Οι κόκκοι της σκόνης δεν κατατρώγουν τα έπιπλα, αλλά θαμπώνουν τη λάμψη τους. Ένα αδιόρατο μικρόβιο ή ένας δυσδιάκριτος θρόμβος επιφέρουν το θάνατο. Άπειρες μικρές νιφάδες χιονιού συγκροτούν το παγόβουνο. Όποιος προσέχει τις λεπτομέρειες, φθάνει ευκολότερα στην τελειότητα.
 

γ) Ο άνθρωπος «των βελονιών», των μικρών ελαττωμάτων, συνηθίζει να φέρεται με τον ίδιο τρόπο, φθάνει στην αναισθησία, δεν θεωρεί ότι έγινε και κάτι σπουδαίο, παθαίνει ανοσία γι΄ αυτά τα μικρά και γίνεται η αρχή για μεγαλύτερα παραπτώματα για τα οποία δεν υπάρχει κανένα αίσθημα ενοχής.(Φαινόμενο Μιθριδατισμού: η ψυχή που δεν αντιδρά στο μικρό κακό , δεν αντιδρά ούτε στο μεγάλο) "Ρίζα κακού το μη αγανακτείν κατά των μικρών". Γιατί, όταν δικαιολογούμαστε συνεχώς με το επιχείρημα ότι είναι απλά πταίσματα, είναι τάχα απλές βελονιές, τότε όχι μόνο δεν διορθωνόμαστε, αλλά γινόμαστε χειρότεροι και… προχειρότεροι. Σπάνια τα μικρά παραμένουν μικρά. Σήμερα είναι μικρά, αύριο είναι μεγάλα. Η πείρα λέει ότι αυτοί που έπεσαν σε μεγάλα αμαρτήματα άρχισαν από τα μικρά.(π.χ.  Κάιν, Δαυίδ, Ιούδας). Επομένως τα μικρά δεν είναι ασήμαντα.
 

Υπάρχει ασφαλώς και η άλλη πλευρά! 
 

Εάν οι άνθρωποι βρίσκονται στην πλευρά εκείνων που δέχονται τις βελονιές, τα μικρά παραπτώματα, οφείλουν να έχουν  πλατειά καρδιά, μεγαλοψυχία, ανεκτικότητα. Όταν συγχωρούν, συγχωρούνται και αυτοί, σύμφωνα με το αίτημα της Κυριακής προσευχής «και άφες ημίν…». Έτσι εξαγνίζεται η συνείδηση και βασιλεύει το φως του Θεού, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή ευτυχία.
Να αγωνιζόμαστε, για να γίνουμε τέλειοι σε όλα και να βρεθεί η ψυχή μας χωρίς κανένα ψεγάδι μπροστά στο Νυμφίο μας Ιησού Χριστό.
Θα φθάσουμε στο σημείο αυτό, όταν στηριζόμαστε στο Α και το Ω. Είναι το ρήμα «αγαπώ» που αρχίζει από το Α και τελειώνει στο Ω.

Επομένως, για να μη  διαπράττουμε τέτοια αμαρτήματα, τέτοιες βελονιές, αλλά και για να μη  εκδικούμεθα, χρειάζεται να κάνουμε κέντρο της ζωής μας την ΑΓΑΠΗ.