Ο κόσμος των παιδιών

Ο κόσμος των παιδιών έχει έντονες ιδιαιτερότητες, είναι κόσμος ευαίσθητος, συχνά μας φέρνει σε αμηχανία.

Έχει 2 χαρακτηριστικά:

1. Ο κόσμος των παιδιών έχει καθαρότητα και απλότητα (χαίρονται εύκολα, είναι αμνησίκακα και εξαρτώνται εύκολα).

«Εάν δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού.»

Ο κόσμος τιμά τα παιδιά γιατί τα θεωρεί ελπίδα για το αύριο ενώ ο χριστιανισμός τιμά τα παιδιά γιατί είναι εικόνα της βασιλείας του Θεού…

Η σύλληψη του παιδιού είναι ένα πολύ μεγάλο γεγονός γιατί γεννιέται κάτι καινούριο που έχει όμως ψυχή αθάνατη.

2. Ο κόσμος των παιδιών είναι κόσμος υπό ανάπτυξη. Τον σεβόμαστε γιατί δημιουργεί ελπίδες.

Καθώς μεγαλώνει το παιδί φανερώνεται μέσα του και ο «παλαιός» άνθρωπος (εγωισμός, κ.λ.π.) αλλά συγχρόνως ξεδιπλώνει τις ευαισθησίες και τα οράματά του. Του αρέσει να πειραματίζεται με το άγνωστο.

Το χρέος μας

- Να αποδεχτούμε τα παιδιά στον κόσμο μας. 

- Σήμερα οι πολιτισμένες κοινωνίες δεν θέλουν τα παιδιά, αρνούνται να δώσουν ζωή.

Αν και σήμερα υπάρχει ένα φαινομενικό ενδιαφέρον για το παιδί (Παγκόσμια ημέρα παιδιού, η βία πάνω στο παιδί προβάλλεται εκτενώς κ.λ.π.) ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τις εκτρώσεις.

- Η κοινωνία δεν θέλει τα παιδιά, πολλές φορές τα βγάζουμε έξω και από την εκκλησία γιατί μας ενοχλούν... πράγμα ανεπίτρεπτο.

Πώς μπορούμε να αγαπήσουμε τα παιδιά όχι μόνο με συναισθηματική αγάπη αλλά και πνευματική;

1. Να μπορέσουμε να μπούμε στον κόσμο των παιδιών. Να μάθουμε τη γλώσσα τους, να ασχοληθούμε μαζί τους, να διαθέσουμε χρόνο, να παίξουμε μαζί τους. Έτσι συμμετέχουμε στη χαρά τους και αυτό τους γεμίζει χαρά.

2. Να σεβαστούμε τον κόσμο των παιδιών, την ελευθερία τους. Να μην είμαστε καταπιεστικοί αλλά ελαστικοί, να καλλιεργούμε το αγωνιστικό φρόνημα. Όχι πιεστικοί αλλά πειστικοί.

3. Να συναποφασίζουμε με τα παιδιά σε κάποια θέματα, να τα εμπιστευόμαστε.

4. Να σεβαστούμε τις αδυναμίες των παιδιών, τα λάθη τους. Με την αγωγή να υπερασπιζόμαστε τα παιδιά - όχι τον εαυτό μας και το δικό μας κύρος. Η αυστηρότητά μας να τα ωφελεί, όχι να καλύπτει τον εγωισμό μας.

5. Να σεβαστούμε τις μεγάλες επιλογές τους (στο επάγγελμα, στην κλήση και τον προορισμό τους...).

6. Να σεβόμαστε τα μυστικά τους, να προσπαθούμε να μην λέμε πότε ψέμματα στα παιδιά.

Η σύγχρονη κοινωνία με την τηλεόραση, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα περιοδικά δεν σέβεται τα παιδιά. Τα παιδιά δικαιούνται να μην τα ξέρουν όλα, να μην τα μαθαίνουν όλα από την παιδική τους ηλικία.

Χρέος μας, τέλος, να τους δίνουμε σωστούς παιδαγωγούς (δάσκαλο, κατηχητή κ.α.). Ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος , ο θεόπνευστος παιδαγωγός τονίζει ότι «Της Τέχνης ταύτης ουκ έστιν άλλη μείζων. Τι γαρ ίσον του ρυθμίσαι ψυχήν και διαπλάσαι νέου διάνοιαν».

Ευχή μας πρέπει να είναι η συμπόρευση με τα παιδιά μας στη Βασιλεία του Θεού. "Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι

έδωκεν ο Θεός..."

Σημειώσεις από το θέμα που εισηγήθηκε 

ο π. Αστέριος Χατζηνικολάου στη συνάντηση 

που έγινε στην κατασκήνωση του Ελληνικού 

την Κυριακή 19.9.2010