Φταίω εγώ

Μπροστά στην πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας, όλοι ψάχνουμε να βρούμε ενόχους. Μιλάμε για κάθαρση που είναι θεμιτή αρκεί να γίνεται όχι με κοσμικά αλλά με πνευματικά κριτήρια.

Στο ερώτημα ποιος φταίει, μπορούμε να βρούμε πολλές απαντήσεις (πολιτικοί, κόμματα, Ε.Ε., επιχειρήσεις, κ.λ.π.).  

Σκεφτήκαμε όμως μήπως φταίμε κι εμείς; π.χ.

- Μπορώ να ζήσω με τα μισά ρούχα που έχω στην ντουλάπα μου; Ο Χριστός λέει εάν έχεις δύο χιτώνες, να δίνεις τον ένα... Εμείς έχουμε πολλούς χιτώνες και δυσκολευόμαστε να δώσουμε...

- Μα τα έβγαλα νόμιμα, θα πει κάποιος. Ο Μ. Βασίλειος λέει: "Ό,τι περισσεύει, ανήκει στους φτωχούς"!

- Βλέπω στο δρόμο καλύτερα αυτοκίνητα και καλύτερα σπίτια από το δικό μου και αμέσως "Γιατί όχι κι εγώ; = φθόνος - φιλαργυρία - ματαιότητα.

Το πρόβλημα της κρίσης είναι οντολογικό.

Αμαρτία = Ανομία = Κατάλυση του νόμου του Θεού. Αυτή επιφέρει βαθειές και ευρείες συνέπειες.

Τα αποτελέσματα της αμαρτίας μας περνούν και στην κτίση (καταστροφή περιβάλλοντος, φωτιές κ.α.)

Η έννοια της συνυπευθυνότητας

- Βοηθά στην ενότητα των πάντων (ίνα πάντες εν ώσιν... εάν πάσχει εν μέλος...)

- Εάν θέλεις να διορθώσεις τον κόσμο, διόρθωσε τον εαυτό σου...

- Ανάληψη της ευθύνης - Αυτοτιμωρία, άσκηση

Αν όλοι αναλάμβαναν την ευθύνη για τα λάθη των άλλων, τότε θα ερχόταν η βασιλεία του Θεού.

Η σωτηρία του κόσμου στηρίζεται στην μεγαλύτερη αδικία, το Πάθος του Κυρίου. Αυτή όμως είναι η δικαιοσύνη του Θεού!

(Σημειώσεις από σχετικό θέμα που ανέπτυξε ο θεολόγος κ. Τσολ. Απ. 

στο τριήμερο των παλαιών κατασκηνωτών του Αθαμανίου 2010)

γ.π.